Irmotasuna

IRAUPENA. Jauna, nola falta zaidan.

Zergatik erortzen naiz hain azkar nire haragiaren pisurik txikienaren azpian? Nekatuta nago eta atsekabetuta nago nire oharkabetasunekin, xelebrekeriarekin eta denbora alferrik galduta. Nire ahuleziarekin betiko dantzak agortzen nau.

Jauna erori naiz. Barkaidazu. Ni ez naiz zutaz ezer pentsatzen ez duena baino hobea. Beharbada aurrerago dago bere eginbeharra indarrez betetzen duelarik, bere amaiera zure loriarako ez bada ere. Nik, berriz, gauza guztien amaiera eta bihotza zuzendu behar denari ondo ezagututa, unea urruntzen dut, inpliso batetik bestera noraezean haizean miru bat bezala.

Lotsatuta nago, Jauna, lotsatu nire erabaki faltagatik. Alferkeriaren behazuna, zikinkeria eta norbere buruarekiko atseginaren behazuna goratzen ari zait eztarrian. Zergatik molestatzen zaren nirekin benetan misterio bat da! Benetan izan al liteke Maitasuna? Maitasuna izan liteke probatzea pazientea? Maite al liteke probatzea barkatzen? Hala bada, ezin dut ulertu! Kondenatua nago, errudun, zure masailean kolpatzen dutenekin botatzea merezi dudanez, berriro gurutziltzatuz.

Baina krimen handiago baten erruduna izango nintzateke etsipen horretan jarraituko banu. Azken finean, baldintza da zauritutako harrotasuna. Judasen lekua da bere burua gaitzesten eta depresioan ihes egiteko; damu gabeko lapurraren eremua da norbere zuzentasunean eta itsutasunean irautea zure errukiaren aurrean; batez ere eroritako aingeru, iluntasun printze horren pentsamolde tragikoa da bertan bizitzea harrotasuna eta norberaren errukia.

Beraz, Jauna, berriro nator zuregana... nagoen bezala... hautsita, ahul, zauritua... zikin, gose eta nekatuta. Etortzen naiz, ez seme leiala bezala, baizik prodigo bat. Prest nagoen aitortzarekin, nire penitentzia perfektuarekin eta poltsikoan itxaropenaz gain ezezik.

Pobrezian nator. Ni nator, bekatari gisa.

... Hara! Zer ikusten dut? Zu al zara, Aita, niregana korrika egiten ...?