عیسی مسیح صلیب های ما را نمی گیرد - او به ما کمک می کند تا آنها را حمل کنیم.

بنابراین اغلب در رنج ، احساس می کنیم خدا ما را رها کرده است. این یک دروغ وحشتناک است. عیسی قول داد با ما بماند "تا آخر عمر."

روغنهای رنج

خداوند با دقت و مراقبت از یک نقاش ، رنج های خاصی را در زندگی ما مجاز می داند. او اجازه می دهد تا یک خط تیره از بلوز (غم و اندوه) او کمی قرمز مخلوط می کند (بی عدالتی) او کمی خاکستری را مخلوط می کند (عدم تسلیت) و حتی سیاه (بد شانسی).

ما سکته مغزی موهای زبر را به دلیل رد ، کنار گذاشتن و مجازات اشتباه می گیریم. اما خدا در برنامه مرموز خود ، از روغن های رنج- اگر گناه ما به دنیا معرفی شود - اگر اجازه دهیم یک شاهکار ایجاد کنیم.

اما همه چیز غم و درد نیست! خدا همچنین به این بوم زرد اضافه می کند (تسلی)، رنگ بنفش (صلح) و سبز (رحمت).

اگر مسیح خودش تسکین یافته که سیمون صلیب خود را حمل می کند ، تسلیت ورونیکا با پاک کردن صورت ، راحتی زنان گریه کننده اورشلیم و حضور و عشق مادر و دوست عزیزش جان ، او که به ما دستور می دهد صلیب ما را بردارید و او را دنبال کنید ، همچنین در طول راه اجازه تسلیت را نیز ندارید؟

ولی آیا واقعاً می توانیم فقط در بالابر ایمان به بهشت ​​پرواز کنیم (به پست دیروز مراجعه کنید)؟

نه ، ما همچنین باید بال داشته باشیم: صدقه، که عشق در عمل است. ایمان و عشق با هم کار می کنند ، و به طور معمول یکی بدون دیگری ما را زمین گیر می کند و به گرانش خود اراده بستگی دارد.

اما عشق بزرگترین اینهاست. باد نمی تواند سنگریزه ای را از زمین بلند کند و با این وجود ، یک بدنه بدبختانه و با بال می تواند به آسمان ها صعود کند.

و اگر ایمان من ضعیف باشد چه؟ اگر عشقی که در خدمت به همسایه ابراز می شود ، شدید باشد ، روح القدس به عنوان یک باد شدید ظاهر می شود و ما را در صورت عدم توانایی ایمان ، بلند می کند.

If I have faith to move mountains, but have not love, I am nothing. –سن پولس ، 1 Cor 13

فروتنی پناهگاه ماست

آن مکان امن است که شیطان نمی تواند چشم های ما را فریب دهد ، زیرا صورت ما به زمین است. ما سرگردان نیستیم ، زیرا در حال سجده دراز کشیده ایم. و ما خرد می یابیم ، زیرا زبان ما سبک است.

در حین نماز هفته گذشته ، چنان در افکارم حواس پرت شده است که به سختی می توانم جمله ای را بخوانم بدون اینکه از آن دور شوم.

عصر امروز ، هنگام مراقبه قبل از صحنه آخور خالی در کلیسا ، از خداوند درخواست کمک و رحمت کردم. به سرعت ستاره در حال سقوط ، این کلمات به من رسید:

"خوشا به حال روح فقیر".

گراپ رشد خواهد کرد ، نه در رطوبت خنک ، بلکه در گرمای روز. ایمان نیز خواهد بود ، هنگامی که خورشید آزمایشات به آن ضربه می زند.

WHEN من مدتی از آزمایش و وسوسه آزاد شده ام ، اعتراف می کنم فکر کردم این نشانه رشد مقدس بودن است ... بالاخره قدم زدن در مسیح!

… تا اینکه پدر پاهای من را به آرامی به زمین پایین آورد مصیبت. و دوباره فهمیدم که خودم به تنهایی قدم های کودک را برمی دارم ، لج می کنم و تعادلم را از دست می دهم.

خدا مرا سرزنش نمی کند زیرا او دیگر مرا دوست ندارد و نه اینکه مرا رها کند. بلکه می دانم که بزرگترین گام در زندگی معنوی برداشته می شود ، نه جهش رو به جلو بلکه بطرف بالا، دوباره به آغوش او