L' چند روز گذشته ، روح من به گونه ای احساس شده است که گویی لنگر به دور آن بسته شده است ... گویی که در حال فرو رفتن نور خورشید به سمت سطح اقیانوس نگاه می کنم ، زیرا هر روز بیشتر و بیشتر در خستگی فرو می روم.
در همان زمان ، صدایی را در قلبم می شنوم که می گوید ،
تسلیم نشو بیدار بمانید ... این وسوسه های باغ است ، از ده باکره ای که قبل از بازگشت داماد خود به خواب رفتند ...
وقتی داماد به تأخیر افتاد ، همه خوابیدند و خوابیدند. (مات 25: 5)
در پایان روز ، من به دفتر قرائت مراجعه کردم و خواندم:
چه خوشبخت ، چه خوشبخت ، آن بندگان که خداوند هنگام آمدن آنها را مراقب خواهد دید. خوشا به وقت انتظار وقتی ما برای خداوند ، خالق جهان ، که همه چیز را پر می کند و همه چیز را فراتر می برد ، بیدار می مانیم.
چقدر آرزو می کنم او بنده حقیر خود را از خواب تنبلی بیدار کند ، حتی اگر ارزش کمی هم دارم. چقدر آرزو می کنم او مرا با آن آتش عشق الهی محشور کند. شعله های عشق او فراتر از ستاره ها می سوزد؛ اشتیاق به دلخوشی های طاقت فرسای او و آتش الهی همیشه در من می سوزد!
چقدر آرزو می کنم که لیاقت این را داشته باشم که فانوس من همیشه شب در معبد پروردگارم بسوزد ، تا به همه کسانی که وارد خانه خدای من می شوند ، روشن کنم. خداوندا ، به تو ، به نام عیسی مسیح ، پسر تو و خدای من ، به من عطا کن ، عشقی که از بین نرود تا فانوس من که درون من می سوزد و به دیگران نور می بخشد ، همیشه روشن شود و هرگز خاموش نشود. - St. کلمبان ، Liturgy of the Hours، جلد چهارم، ص 382.
