راهی برای فرشتگان

کلمه اکنون در مورد بازخوانی های عظیم
برای 7 ژوئن 2017
چهارشنبه هفته نهم به وقت عادی

چیزی هنگامی که ما خدا را ستایش می کنیم قابل توجه است: فرشتگان خدمتکار او در میان ما آزاد می شوند.

ما این را بارها و بارها در عهد عتیق و عهد جدید می بینیم که خدا از طریق خود شفا می دهد ، مداخله می کند ، تحویل می دهد ، دستور می دهد و دفاع می کند فرشتگان، اغلب در پاشنه زمانی است که مردمش او را ستایش می کنند. این هیچ ارتباطی با برکت خدا از کسانی که در عوض "نفس خود را" می زنند… است. گویی خدا نوعی مگا-خودمانی است. بلکه ستایش خدا عملی است حقیقت، یکی از واقعیتی که ما هستیم سرچشمه می گیرد ، اما به ویژه از خدا کیستو "حقیقت ما را آزاد می کند." وقتی حقایق مربوط به خدا را تصدیق کنیم ، واقعاً خود را در رویارویی با فضل و قدرت او باز می کنیم.

برکت حرکت اساسی نماز مسیحی را بیان می کند: این رویارویی بین خدا و انسان است ... زیرا خداوند برکت می دهد ، قلب انسان می تواند در عوض کسی را که منبع هر نعمتی است برکت دهد ... ستایش اولین نگرش انسان است که تصدیق می کند که او موجودی قبل از خالق خود است. -کاتشیک کلیسای کاتولیک (CCC) ، 2626. 2628

در اولین خواندن امروز ، رابطه مستقیمی بین ستایش و رویارویی.

"خوشا به حال تو ، پروردگارا ، خدای مهربان ، و مبارک است نام مقدس و شریف تو. خوشا به حال شما در همه کارهای خود برای همیشه! " در همان زمان دعای این دو دعا کننده در پیشگاه باشکوه خدای متعال شنیده شد. بنابراین رافائل برای شفای هر دو فرستاده شد ...

توبیت در حالی که سارا از یک دیو شریر تحویل داده شد ، از نظر جسمی شفا یافت.

در فرصتی دیگر ، هنگامی که بنی اسرائیل توسط دشمنان محاصره شدند ، خدا مداخله کرد همانطور که شروع به ستایش او کردند:

از دیدن این جمعیت عظیم قلب خود را از دست ندهید ، زیرا این جنگ مربوط به شما نیست بلکه مربوط به خداوند است. فردا به ملاقات آنها برو و خداوند با تو خواهد بود. آنها آواز خواندند: "خداوند را شکر کن ، زیرا رحمت او برای همیشه ماندگار است." و هنگامی که آنها شروع به آواز خواندن و ستایش کردند ، خداوند در برابر مردان عمون کمین گرفت ... و آنها را به طور کامل نابود کرد. (2 کرون 20: 15-16 ، 21-23)

هنگامی که کل مجلس مردم در ساعت تقدیم بخور دادن در خارج از معبد نماز می خواندند ، در آن زمان بود که فرشته خداوند به زکریا ظاهر شد تا تصور بعید یحیی تعمید دهنده را در همسر پیر خود اعلام کند. ^[1]رجوع کنید به لوقا 1:10

حتی هنگامی که عیسی صریحاً از پدر تعریف و تمجید می کرد ، این امر باعث برخورد الهی در میان مردم شد.

"پدر ، نام خود را تجلیل کن." سپس صدایی از آسمان آمد ، "من آن را تسبیح گفتم و دوباره جلال خواهم بخشید." جمعیت آنجا آن را شنیدند و گفتند که رعد و برق است. اما دیگران گفتند: "فرشته ای با او صحبت کرده است." (یوحنا 12: 28-29)

وقتی پولس و سیلاس به زندان افتادند ، ستایش آنها بود که راه را برای فرشتگان خدا باز کرد تا آنها را نجات دهند.

حدود نیمه شب ، در حالی که پل و سیلاس هنگام گوش دادن به زندانیان مشغول دعا و سرود برای خدا بودند ، ناگهان زمین لرزه ای شدیدی رخ داد که پایه های زندان لرزید. همه درها پرواز کردند و زنجیرهای همه شل شد. (اعمال 16: 23-26)

باز هم ، ستایش ماست که امکان تبادل الهی را فراهم می کند:

... دعای ما صعود می کند با روح القدس از طریق مسیح به پدر - ما او را برکت می دهیم که ما را برکت داده است. از فضل روح القدس التماس می کند که فرود می آید از طریق مسیح از طرف پدر - او ما را برکت می دهد. -CCC، 2627

… تو مقدس هستی ، بر ستایش اسرائیل بر تخت نشسته ای (مزمور 22: 3 ، RSV)

سایر ترجمه ها به شرح زیر است:

خدا در ستایشهای قوم خود ساکن است (مزمور 22: 3)

من پیشنهاد نمی کنم به محض اینکه خدا را تسبیح بگویید ، تمام مشکلات شما از بین می رود - گویی که ستایش مانند قرار دادن یک سکه در یک ماشین فروش کیهانی است. اما پرستش واقعی و تشکر از خدا "در هر شرایطی" ^[2]رجوع کنید به دوم رسولان 1: 5 واقعاً روش دیگری برای گفتن این است: "تو خدا هستی - من نیستم". در واقع ، مثل این است که بگویید ، "تو یک هستی عالی خدا مهم نیست که چه نتیجه ای خواهد داشت. " وقتی خدا را اینگونه ستایش می کنیم ، واقعاً یک عمل رها کردن، یک عمل از ایمان- و عیسی گفت که ایمان به اندازه یک دانه خردل می تواند کوه ها را حرکت دهد. ^[3]رجوع کنید به مات 17:20 توبیت و سارا هر دو خدا را در این راه ستودند و نفس خود را در دست او قرار دادند. آنها او را ستایش نکردند تا چیزی "بدست آورد" ، بلکه دقیقاً به این دلیل بود که علی رغم شرایطشان ، پرستش متعلق به خداوند بود. همین اعمال ناب ایمان و پرستش بود که فرشته خدا را "آزاد کرد" تا در زندگی آنها کار کند.

پدر ، اگر می خواهی ، این جام را از من بگیر. هنوز ، نه اراده من بلکه شما انجام شود. " و برای تقویت او فرشته ای از آسمان بر او ظاهر شد. (لوقا 22: 42-43)

اینکه خدا به روشی که شما می خواهید عمل کند یا نکنید ، یک چیز مسلم است: رها شدن شما نزد او - این "قربانی ستایش" - همیشه شما را به حضور او و فرشتگانش می کشاند. پس از چه چیزی باید ترسید؟

با شکرگذاری به دروازه های او و با ستایش بارگاه های او وارد شوید (مزمور 100: 4)

زیرا در اینجا هیچ شهر پایدار نداریم ، اما به دنبال شهری هستیم که قرار است بیاید. پس از طریق او ، بیایید به طور مستمر خدا را قربانی ستایش ، یعنی میوه لبهایی که به نام او اعتراف می کنند ، تقدیم کنیم. (حبر 13: 14-15)

غالباً در کلیسا ، ما "ستایش و پرستش" را به گروهی از افراد یا به بیان واحد "بالا بردن دستها" ، و بدین ترتیب نعمتهایی را که در غیر این صورت نصیب آنها خواهد شد ، با بقیه بدن مسیح سلب کرد و از منبرها به قدرت ستایش تعلیم داد. در اینجا ، Magisterium of the Church چیزی برای گفتن دارد:

ما بدن و روح هستیم و نیاز به ترجمه احساسات خارجی را تجربه می کنیم. ما باید با تمام وجود دعا کنیم تا تمام قدرت ممکن را به دعا بدهیم. -CCC ، 2702

... اگر ما خودمان را به طور رسمی ببندیم ، نماز ما سرد و عقیم می شود ... دعای ستایش داوود باعث شد که او هر نوع خونسردی را ترک کند و با تمام قدرت در مقابل پروردگار برقصد. این دعای ستایش است! ... "اما پدر ، این برای کسانی است که در روح (جنبش کاریزماتیک) تجدید می شوند ، نه برای همه مسیحیان." نه ، دعای ستایش یک دعای مسیحی برای همه ماست! - POPE FRANCIS ، 28 ژانویه ، 2014 ؛ زنیت.org

تعریف و تمجید هیچ ربطی به شلاق زدن احساسات و عواطف ندارد. در واقع ، قدرتمندترین ستایش زمانی صورت می گیرد که ما به خوبی خدا را در میان کویر خشک یا شب تاریک تصدیق کنیم. سالهای پیش در ابتدای وزارت من چنین بود ...

شهادت قدرت ستایش

در سالهای آغازین خدمت من ، ماهانه در یکی از کلیساهای محلی کاتولیک گردهمایی می کردیم. این یک عصر دو ساعته مداحی و پرستش موسیقی بود که در وسط آن شهادت شخصی یا آموزش بود. این یک زمان قدرتمند بود که در آن شاهد تبدیلات و توبه عمیق بیشتری بودیم.

یک هفته ، سران تیم جلسه ای را برنامه ریزی کردند. یادم می آید که با این ابر تاریک که بر روی من آویخته بود ، به آنجا راه افتادم. مدتها بود که با گناه خاصی از نجاست دست و پنجه نرم می کردم. در آن هفته ، من واقعاً دست و پنجه نرم کرده بودم - و شکست سختی خوردم. احساس ناتوانی می کردم و بیش از هر چیز عمیقاً شرمنده ام. در اینجا من رهبر موسیقی بودم ... و چنین شکست و ناامیدی.

در جلسه ، آنها شروع به پخش ورق های آهنگ کردند. اصلاً دوست نداشتم آواز بخوانم ، یا بهتر بگویم ، احساسی نداشتم شایسته آواز خواندن. احساس کردم که خدا حتماً مرا تحقیر کرده است. که من چیزی بیش از سطل آشغال ، شرم آور ، گوسفند سیاه نبودم. اما من به عنوان یک رهبر عبادت به اندازه کافی می دانستم که ستایش خدا چیزی است که به او مدیون هستم ، نه به این دلیل که دوست دارم ، بلکه چون او خداست. ستایش است یک عمل ایمانی ... و ایمان می تواند کوه ها را حرکت دهد. بنابراین ، با وجود خودم ، شروع به آواز خواندن کردم. من شروع کردم به ستایش.

همانطور که انجام دادم ، احساس کردم روح القدس بر من فرود می آید. بدنم به معنای واقعی کلمه شروع به لرزیدن کرد. من کسی نبودم که به دنبال تجربیات ماوراالطبیعه باشم ، یا یک دسته از اعتیاد به مواد مخدره ایجاد کنم. نه ، اگر من در آن لحظه چیزی تولید می کردم ، این نفرت از خود بود. با این حال ، wکلاه برای من اتفاق می افتاد بود واقعی.

ناگهان دیدم در ذهنم تصویری وجود دارد ، انگار من را در آسانسوری بدون درب بزرگ می کنند ... در جایی که تصور می کردم اتاق تخت خداست. تنها چیزی که من دیدم کف شیشه ای کریستالی بود (چندین ماه بعد ، در Rev 4: 6 خواندم:"در مقابل تاج و تخت چیزی بود که شبیه دریای شیشه مانند بلور بود") من می دانستند من در حضور خدا آنجا بودم ، و بسیار عالی بود. من می توانستم عشق و رحمت او را نسبت به خود احساس کنم ، گناه ، آلودگی و ناکامی خود را بشویم. من توسط عشق بهبود می یافتم.

وقتی آن شب را ترک کردم ، قدرت آن اعتیاد در زندگی من بود شکسته. من نمی دانم خدا چگونه این کار را کرد - و چه فرشتگانی که به من خدمت می کردند - تنها چیزی که من می دانم این است که او انجام داد: او مرا آزاد کرد - و تا امروز.