استقامت

استقامت. پروردگارا ، چقدر کم دارم.

چرا من خیلی سریع در زیر کوچکترین وزن گوشتم فرو می ریزم؟ من از حواس پرتی ، کارهای احمقانه و وقت تلف شده ام بسیار خسته و ناراحت هستم. من با ضعیف بودنم از رقص همیشگی خسته شده ام.

پروردگارا من سقوط کردم مرا ببخش. من بهتر از کسی نیستم که به تو فکر نمی کند. شاید از این جهت جلوتر باشد که وظیفه خود را با صلابت انجام می دهد، هر چند عاقبتش برای عزت تو نباشد. از سوی دیگر، من به خوبی می‌دانم پایان همه چیز و آن چیزی که قلب باید به آن معطوف شود، لحظه‌ای را دور می‌زنم و مانند بادبادکی در باد از یک پنبه به دیگری می‌روم.

خجالت می کشم ، پروردگار ، شرمنده از عدم عزمم صفرای تنبلی و بخل و خودپسندی در گلویم بلند می شود. اینکه چرا با من زحمت می کشی واقعاً یک راز است! آیا واقعا می تواند عشق باشد؟ ممکن است عشق باشد این صبور؟ می تواند عشق باشد این بخشش؟ اگر چنین است، من نمی توانم آن را درک کنم! من محکوم - مجرم - مستحق این هستم که با کسانی که به گونه شما ضربه می زنند و دوباره شما را به صلیب می کشند، پرتاب شوم.

اما من در جرم بزرگتری مقصر هستم اگر قرار بود در این ناامیدی بمانم. به هر حال این یک شرط است غرور زخمی. این مکان یهودا برای فرار از خود کم بینی و افسردگی است. این یک سارق غیر مجاز است که در راست گویی به خویشتن و کور بودن بر رحمت خود پایدار بماند. بیش از همه ذهنیت تراژیک آن فرشته افتاده ، آن شهریار تاریکی است که باید در آن ساکن شود غرور و خود ترحم.

و پس خداوندا، من دوباره به سوی تو می آیم... همان طور که هستم... شکسته، ضعیف، زخمی... کثیف، گرسنه و خسته. من می آیم - نه به عنوان یک پسر وفادار - بلکه به عنوان یک ولگرد من با اعتراف آماده ، توبه ناقص و جیبم پر از چیزی جز امید می آیم.

من در فقر می آیم. من می آیم ، به عنوان یک گناهکار

… ببین! چه چیزی می بینم؟ ای پدر ، تو به طرف من می دوی ...