یادبود ST. PIO از PIETRELCIAN
ONE از غم انگیزترین عناصر در کلیسای کاتولیک مدرن ، به ویژه در غرب ، است از دست دادن عبادت. به نظر می رسد امروز گویی آواز خواندن (یكی از انواع ستایش ها) در كلیسا اختیاری است ، نه یك قسمت جدایی ناپذیر از نماز مذهبی.
وقتی خداوند روح القدس خود را در اواخر دهه شصت بر روی کلیسای کاتولیک ریخت ، در آنچه به عنوان "تجدید کاریزماتیک" شناخته شد ، پرستش و ستایش خدا منفجر شد! من طی دهه ها شاهد بوده ام که چگونه بسیاری از روح ها وقتی از مناطق آسایشگاه خود فراتر رفته و از قلب خدا شروع به پرستش می کنند ، متحول می شوند (من شهادت خودم را در زیر می گویم). من فقط از طریق ستایش ساده شاهد بهبودی جسمی بودم!
ستایش یا برکت و یا پرستش خدا "پنطیکاستی" یا "کاریزماتیک" نیست. این برای بنیانگذاری انسان ضروری است؛ این نقطه اتکای وجود اوست:
برکت حرکت اساسی نماز مسیحی را بیان می کند: این رویارویی بین خدا و انسان است ... زیرا خداوند برکت می دهد ، قلب انسان می تواند در عوض کسی را که منبع هر نعمتی است برکت دهد ... ستایش اولین نگرش انسان است که تصدیق می کند که او موجودی قبل از خالق خود است. -کاتشیک کلیسای کاتولیک (CCC) ، 2626. 2628
در اینجا رمز اصلی این است که چرا ستایش خدا قلب انسان را برکت می دهد و آن را التیام می بخشد و آن را آزاد می کند: این یک معامله الهی است که در آن ما خدا را ستایش می کنیم و خدا خود ما را به ما می دهد.
... تو مقدس هستی ، بر ستایشهای اسرائیل بر تخت نشسته ای (مزمور 22: 3 ، RSV)
سایر ترجمه ها به شرح زیر است:
خدا در ستایشهای قوم خود ساکن است (مزمور 22: 3)
وقتی خدا را ستایش می کنیم ، او به ما می آید و قلبهای ما را بر آنها می نشاند ، در آنها ساکن می شود. آیا عیسی قول نداد که این اتفاق بیفتد؟
اگر مردی مرا دوست داشته باشد ، به قول من عمل خواهد کرد ، و پدر من او را دوست خواهد داشت ، و ما نزد او می آییم و خانه خود را با او می سازیم. (جان 14: 23)
ستايش خدا دوست داشتن اوست ، زيرا ستايش شناخت نيكي خداوند است و او عشق. خدا به سوی ما می آید و ما نیز به نوبه خود وارد حضور او می شویم:
با شكرانه ، و با ستایش بارگاههای او را وارد كنید. (مزامیر 100: 4)
در حضور خدا ، شر پرواز می کند ، معجزه ها آزاد می شوند و تحول صورت می گیرد. من این را در خلوت و همچنین در محیط های عبادت شرکتی مشاهده و تجربه کرده ام. اکنون ، شما را در متن نبرد معنوی می نویسم. وقتی شروع به تعریف و تمجید می کنیم ، به اتفاقات تاریکی چه می افتد گوش دهید:
بگذارید م faithfulمنان در جلال جلال خود را سربلند کنند. بگذارید که ستایشهای بلند خدا در گلوی آنها و شمشیرهای دو لبه در دست آنها باشد ، تا انتقام ملتها را بگیرند و مردم را عذاب کنند ، پادشاهان آنها را با زنجیرها و اشرافشان را با بندهای آهن ببندند ، و بر آنها اعدام کنند. قضاوت نوشته شده! این افتخار برای همه وفاداران اوست. پروردگار را ستایش کن! (مزمور 149: 5-9)
همانطور که پولس به کلیسای عهد جدید یادآوری می کند ، نبرد آنها دیگر با گوشت و خون نیست بلکه با:
... مملکت ها ، با قدرت ها ، با حاکمان جهانی این تاریکی فعلی ، با ارواح شیطانی در آسمان ها. (افسسیان 6:12))
این ستایش ماست ، به ویژه هنگامی که حقایق خدا را از کلام خدا آواز می خوانیم یا تلفظ می کنیم (ر.ک ؛ افس 5: 19) که مانند یک شمشیر دو لبه می شود ، با زنجیرهای الهی امرا و قدرت ها را به هم می پیوندد و بر فرشتگان سقوط کرده حکم می کند! این چطوری کار میکنه؟
... دعای ما صعود می کند با روح القدس از طریق مسیح به پدر - ما او را برکت می دهیم که ما را برکت داده است. از فضل روح القدس التماس می کند که فرود می آید از طریق مسیح از طرف پدر - او ما را برکت می دهد. -CCC، 2627
واسطه ما مسیح که از طریق ما کار می کند ، دشمنان معنوی ما را با قدرت روح القدس مقید می کند. ستایش روش ما برای شرکت در کار نجات بخش مسیح به عنوان بدن اوست. ستایش است ایمان به عمل، و "ایمان ستایش ناب است" (CCC 2642).
… شما در این پر بودن در او سهیم هستید ، که رئیس هر اصل و قدرت است. (سرهنگ 2: 9)
شکرگذاری اعضای بدن در سر آنها شرکت می کند. -CCC 2637
سرانجام ، ستایش نگرش به است فرزند خدا، نگرشی که بدون ما نمی توانیم ملکوت آسمان را به ارث ببریم (مت 18: 3). در عهد عتیق ، کلمات "ستایش" و "تشکر" اغلب قابل تعویض هستند. کلمه "متشکرم" از عبری آمده است یادها که مفهوم ستایش ، و همچنین توله که معناى پرستش است. همچنین هر دو اصطلاح به معنای "کشیدن یا بیرون انداختن دستها" است. از این رو ، در مراسم تشییع جنازه در هنگام دعای مبارک (اصطلاح) یهوه کشیش دستهای خود را در حالت ستایش و شکرگذاری دراز می کند.
خوب است و حتی گاهی اوقات لازم است که خدا را با تمام بدن بپرستیم. استفاده از بدن می تواند نشانه و نمادی از ایمان ما باشد. این به ما کمک می کند تا ایمان خود را آزاد کنیم:
ما بدن و روح هستیم و نیاز به ترجمه احساسات خارجی را تجربه می کنیم. ما باید با تمام وجود دعا کنیم تا تمام قدرت ممکن را به دعا بدهیم.-CCC 2702
اما مهمترین چیز این است حالت قلب. کودک بودن به معنای اعتماد کامل به خداست هر وضعیت ، حتی زمانی که خانواده ها یا جهان ما در حال از هم پاشیدن است.
در هر شرایطی سپاسگزاریم که این خواست خدا برای شما در مسیح عیسی است. (1 تسالس 5: 18)
ستایش خدا در مصیبت تناقضی ندارد. بلکه نوعی ستایش است که برکت و حضور خدا را در میان ما به وجود می آورد تا او بتواند ربوب هر شرایطی باشد. این گفته است ، "پروردگارا ، تو خدا هستی ، و اجازه داده ای حتی این اتفاق برای من بیفتد. عیسی ، من به تو اعتماد دارم. من از شما برای این محاکمه که به لطف من اجازه داده اید تشکر می کنم ... "
ستایش فرم یا دعایی است که بلافاصله تشخیص می دهد خدا خداست. -CCC 2639
چنین ستایش هایی ، یا بهتر بگوییم ، چنین قلبی کودکانه زیرا این مکان به مکانی بسیار مناسب و مطلوب برای سکونت خداوند تبدیل می شود.
سه داستان واقعی از ستایش آزادی
I. ستایش در موقعیتی بی امید
از دیدن این جمعیت عظیم قلب خود را از دست ندهید ، زیرا این جنگ مربوط به شما نیست بلکه مربوط به خداوند است. فردا به ملاقات آنها برو و خداوند با تو خواهد بود.
آنها آواز خواندند: "خداوند را شکر کن ، زیرا رحمت او برای همیشه ماندگار است." و هنگامی که آنها شروع به آواز خواندن و ستایش کردند ، خداوند در برابر مردان عمون کمین گرفت ... و آنها را به طور کامل نابود کرد. (2 کرون 20: 15-16 ، 21-23)
دوم ستایش در موقعیت های دشوار
[مقامات قضایی] پس از وارد آوردن ضربات زیاد به آنها ، [پل و سیلاس] را به زندان انداختند ... در داخلی سلول و پاهای آنها را در یک چوب محکم بستند.
حدود نیمه شب ، در حالی که پل و سیلاس هنگام گوش دادن به زندانیان مشغول دعا و سرود برای خدا بودند ، ناگهان زمین لرزه ای شدیدی رخ داد که پایه های زندان لرزید. همه درها پرواز کردند و زنجیرهای همه شل شد. (اعمال 16: 23-26)
III ستایش در پیوند روحانی - شهادت شخصی من
در سالهای آغازین خدمت من ، ماهانه در یکی از کلیساهای محلی کاتولیک گردهمایی می کردیم. این یک عصر دو ساعته مداحی و عبادت موسیقی بود که در وسط آن شهادت شخصی یا تعلیم وجود داشت. این یک زمان قدرتمند بود که در آن شاهد تبدیل های بسیاری و توبه عمیق تر بودیم.
یک هفته ، سران تیم جلسه ای را برنامه ریزی کردند. یادم می آید که با این ابر تاریک که بر روی من آویخته بود ، به آنجا راه افتادم. مدتها بود که با یک گناه خاص دست و پنجه نرم می کردم. آن هفته ، من داشتم واقعا مبارزه کرد ، و بدبختانه شکست خورد. احساس ناتوانی می کردم و بیش از هر چیز عمیقاً شرمنده ام. در اینجا من رهبر موسیقی بودم ... و چنین شکست و ناامیدی.
در جلسه ، آنها شروع به پخش ورق های آهنگ کردند. اصلاً دوست نداشتم آواز بخوانم ، یا بهتر بگویم ، احساسی نداشتم شایسته آواز خواندن. اما من به عنوان یک رهبر عبادت به اندازه کافی می دانستم که ستایش خدا چیزی است که به او مدیون هستم ، نه به این دلیل که احساس می کنم بلکه به این دلیل که او خداست. علاوه بر این ، ستایش عملی ایمانی است ... و ایمان می تواند کوه ها را حرکت دهد. بنابراین شروع کردم به آواز خواندن. شروع کردم به تعریف و تمجید.
همانطور که انجام دادم ، احساس کردم روح القدس بر من فرود می آید. بدنم به معنای واقعی کلمه شروع به لرزیدن کرد. من کسی نبودم که به دنبال تجربیات ماوراالطبیعه باشم ، یا یک دسته از اعتیاد به مواد مخدره ایجاد کنم. آنچه برای من اتفاق می افتاد این بود واقعی.
ناگهان ، در قلبم می دیدم که انگار دارم در آسانسوری بدون درب بزرگ می شوم ... در جایی که تصور می کردم اتاق تخت خداست ، بزرگ شده است. تنها چیزی که من دیدم کف شیشه ای کریستالی بود. من می دانستند من در محضر خدا آنجا بودم. خیلی عالی بود من می توانستم عشق و رحمت او نسبت به خود را احساس کنم ، گناه و کثیف بودن و شکست خود را بشویم. من توسط عشق بهبود می یافتم.
و وقتی آن شب را ترک کردم ، قدرت آن اعتیاد در زندگی من بود شکسته. من نمی دانم خدا چگونه این کار را انجام داده است ، فقط می دانم که او این کار را انجام داده است: او مرا آزاد کرد - و تا امروز.
شروع كنید تا در آزمایشات خود ، در خانواده ها ، در كلیساها ، خدا را ستایش كنید و ببینید كه خداوند چگونه وعده داده است:
او مرا مسح كرده است تا بشارت دهم به فقرا. او مرا برای آزادی اسیران و بهبود بینایی برای نابینایان ، آزاد کردن مظلومان آزاد و اعلام سالی قابل قبول برای خداوند فرستاده است. (لوک 4: 18-19)
