بنیاد ایمان

آنجا امروز در جهان ما اتفاق می افتد تا ایمان مrsمنان را متزلزل کند. در واقع ، یافتن روحانی که بدون ایمان و مصالحه ، بدون تسلیم ، بدون فشار در برابر فشارها و وسوسه های جهان ، در ایمان مسیحی خود ثابت قدم بمانند ، روز به روز دشوارتر می شود. اما این س aالی را به وجود می آورد: دقیقاً ایمان من به چه چیزی است؟ کلیسا؟ مريم؟ مقدسات…؟

ما باید پاسخ این سوال را بدانیم زیرا روزهایی در اینجا فرا می رسد که همه چیز در اطراف ما متزلزل خواهد شد. همه چیز. نهادهای مالی ، دولت ها ، نظم اجتماعی ، طبیعت و بله ، حتی خود کلیسا. اگر ایمان ما در مکان نامناسبی باشد ، پس از آن نیز خطر سقوط کلی وجود دارد.

ایمان ما این است که در باشیم عیسی. عیسی بنیان ایمان ماست ، یا باید باشد.

هنگامی که پروردگار ما به شاگردان برگشت تا از آنها بپرسد که مردم می گویند پسر انسان چیست ، پطرس پاسخ داد:

"شما مسیح ، پسر خدای زنده هستید." عیسی در جواب به او گفت: «خوشا به حال تو ، سیمون پسر یونس. زیرا گوشت و خون این مسئله را برای شما ، بلکه پدر آسمانی من ، آشکار نکرده است. بنابراین من به تو می گویم ، تو پیتر هستی ، و بر روی این سنگ من کلیسای خود را خواهم ساخت ، و دروازه های جهان آخرت بر آن غلبه نخواهند کرد. " (مات 16: 16-18)

ما می بینیم که حرفه پیتر ، حرفه او است ایمان به عیسی مسیح ، بستری شد که قرار بود کلیسا بر اساس آن ساخته شود. اما عیسی به طور خلاصه کار نکرد. او واقعاً قصد داشت كلیسای خود را بر اساس شخص "دفتر" پیتر بنا كند و از این رو امروز امروز 267 پاپ هستیم. اما سنت پل می افزاید:

... هیچ کس نمی تواند بنیادی غیر از بنیادی که آنجاست ، یعنی عیسی مسیح ، بگذارد. (اول قرنیز 1:3)

این است که می گویند ، چیزی بزرگتر در زیر پیتر ، سنگ قرار دارد ، و آن عیسی ، سنگ بنای اصلی بود.

ببینید ، من سنگی در صهیون می گذارم ، سنگی که آزمایش شده است ، یک سنگ بنای ارزشمند به عنوان یک پایه مطمئن. هر که به آن ایمان بیاورد تزلزل نخواهد کرد. (اشعیا 28:16)

چون حتی پیتر هم شکست خورد. حتی پیتر گناه کرد. در واقع ، اگر ایمان ما به پیتر متکی بود ، مطمئناً یک گروه ناامید خواهیم بود. نه ، دلیل پیتر و کلیسا این نبود که به ما ایمان بیاورند بلکه جلوه ای مشهود از خود سازنده در کار است. این بدان معناست که همه حقایق ، همه زرق و برق هنر ، ادبیات ، معماری ، موسیقی و آموزه های مسیحی صرفاً به سمت چیزی ، یا بهتر بگوییم ، کسی بزرگتر ، و آن عیسی است.

این عیسی سنگی است که توسط شما سازندگان رد شده و سنگ بنای آن شده است. و در هیچ کس دیگر نجات وجود ندارد ، زیرا هیچ نام دیگری در زیر آسمان در میان انسانها وجود ندارد که ما به وسیله آن نجات پیدا کنیم. (اعمال 4: 11-12)

به همین دلیل است که می گویم ما بهتر می دانستیم کجای این روزهای تطهیر و عذاب که بر تن ما است ایمان داشته باشیم. زیرا کسوف حقیقت و خرد امروز نه تنها سایه بزرگی بر کلیسا برجای می گذارد ، بلکه می خواهد آن را به کلی نابود کند. هم اکنون نیز مواردی که در بالا ذکر کردم در بسیاری از ملل روی زمین وجود ندارد - مکانهایی که حقایق ایمان زمزمه می شوند و آن جلوه های ظاهری زیبایی مسیح در قلوب امید در قلبهای مومن پنهان مانده است.

هنگامی که عیسی به سنت فاوستینا ظاهر شد ، فاش کرد که پیام رحمت الهی او به او بوده است "نشانه ای برای آخرالزمان" که "جهان را برای آینده نهایی من آماده خواهد کرد" ^[1]عیسی به سنت فاوستینا ، رحمت الهی در روح من، دفتر خاطرات ، n. 848 ، 429 او را با كتابى از آموزه ها ، دائرالمعارف یا كتیكیسم جا نگذاشت. بلکه او سه کلمه را برای او باقی گذاشت که می تواند دنیا را نجات دهد:

جیزو اوفام توبی

که از لهستانی به ترجمه می شود:

عیسی من به تو اعتماد دارم

تصور کنید که! پس از 2000 سال از ساختن کلیسای او ، پادزهر بشریت به همان سادگی که در ابتدا بود باقی مانده است: نام عیسی.

در واقع ، سنت پیتر از یک لرزش جهانی پیشگویی کرد که تنها امید آن برای کسانی خواهد بود که نام خود را بالاتر از همه نام ها ایمان می آورند.

خورشید قبل از فرارسیدن روز بزرگ و باشکوه خداوند به تاریکی و ماه به خون تبدیل خواهد شد و این خواهد بود که هر کسی که نام خداوند را صدا کند نجات خواهد یافت. (اعمال 2: 20-21)

البته هیچ یک از اینها نمی گوید که کلیسا مهم نیست. که مادر مبارک ما بی نتیجه است. که حقیقت بی ربط است. نه ، آنچه به آنها اهمیت می دهد این است کلمه از مسیح در واقع ، عیسی مسیح است کلمه گوشت کرد عیسی و کلام او یک چیز است. و بنابراین وقتی عیسی گفت که او یک کلیسا را ​​خواهد ساخت ، ما به این کلیسا ایمان داریم زیرا او در حال ساخت آن است. وقتی او می گوید ما باید مریم را مادر خود کنیم ، ما او را می گیریم زیرا او او را به ما داد. وقتی او به ما امر می کند که تعمید دهیم ، نان را بشکنیم ، اعتراف کنیم ، شفا دهیم ، و امر کنیم ، ما این کار را می کنیم زیرا کلام گفته است. ایمان ما به اوست و ما اطاعت می کنیم زیرا اطاعت اثبات ایمان است.

ممکن است شاهد سقوط اسقف ها و کاردینال ها از آیین کاتولیک باشیم. اما ما متزلزل خواهیم ماند زیرا ایمان ما به عیسی است ، نه به مردان. ما ممکن است کلیساهای خود را تا زیر و بنیان ببینیم ، اما ثابت نخواهیم ماند زیرا ایمان ما به عیسی است ، نه ساختمان ها. ما ممکن است ببینیم که پدران ، مادران ، خواهران و برادران ما علیه ما روی می آورند ، اما ما ثابت نخواهیم ماند زیرا ایمان ما به عیسی است ، نه گوشت و خون. ما ممکن است خیری را بنام شر و شر را خیر ببینیم ، اما بلاتکلیف خواهیم ماند زیرا ایمان ما به کلام مسیح است ، نه کلام انسانها.

اما آیا او را می شناسید؟ آیا شما با او صحبت می کنید؟ آیا با او راه می روید؟ چون اگر این کار را نکنید ، چگونه می توانید به او اعتماد کنید؟ قرار است زمانی به نقطه ای برسیم که برای بعضی از افراد دیر است ، وقتی که تکان دادن چیزی باقی نمی گذارد و تمام آنچه که روی شن و ماسه ساخته شده است برده می شود.

اگر کسی با استفاده از طلا ، نقره ، سنگهای قیمتی ، چوب ، یونجه یا کاه بر روی این پایه بنا کند ، کار هر یک از آنها آشکار می شود ، زیرا روز آن را فاش می کند. با آتش آشکار خواهد شد و آتش کیفیت کار هر یک را آزمایش می کند. (اول کورس 1: 3-12)

اما خبر خوب این است: نیازی نیست که شما یک عالم کتاب مقدس ، یک متکلم یا یک کشیش باشید تا نام او را بخوانید. حتی لازم نیست کاتولیک باشید. شما فقط باید ایمان داشته باشید - و او شما را خواهد شنید - و بقیه کارها را انجام دهید.