بزرگترین انقلاب

L' جهان برای یک انقلاب بزرگ آماده است. پس از هزاران سال به اصطلاح پیشرفت، ما کمتر از قابیل وحشی نیستیم. ما فکر می‌کنیم پیشرفته‌ایم، اما خیلی‌ها نمی‌دانند چگونه باغ بکارند. ما ادعا می کنیم که متمدن هستیم، با این حال بیش از هر نسل قبلی دچار تفرقه و در خطر خودتخریبی جمعی هستیم. این که بانوی ما از طریق چندین پیامبر فرموده است که:شما در زمانی بدتر از زمان طوفان زندگی می کنید.» اما او اضافه می کند، "...و لحظه بازگشت شما فرا رسیده است."^[1]18 ژوئن 2020 ، "بدتر از سیل" اما بازگشت به چه؟ به دین؟ به "توده های سنتی"؟ به پیش از واتیکان دوم…؟

بازگشت به صمیمیت

قلب چیزی که خدا ما را به آن فرا می خواند یک است بازگشت به صمیمیت با او. در پیدایش پس از سقوط آدم و حوا می گوید:

وقتی صدای یهوه خدا را شنیدند که در وقت نسیم روز در باغ راه می‌رفت، آن مرد و همسرش خود را از خداوند خدا در میان درختان باغ پنهان کردند. (پیدایش 3:8)

خدا در میان آنها رفت و آمد می کرد، بدون شک، مکرر با آنها و تا آن زمان، آدم و حوا با خدای خود راه رفتند. آدم با زندگی کامل در اراده الهی، در زندگی درونی و هماهنگی تثلیث مقدس شریک بود، به گونه ای که هر نفس، هر فکر و هر عملی مانند رقص آهسته با خالق بود. بالاخره آدم و حوا به صورت خدا آفریده شدند دقیقا تا بتوانند در زندگی الهی، صمیمانه و بی وقفه شرکت کنند. در واقع، پیوند جنسی آدم و حوا فقط انعکاسی از یگانگی خدا با ما در قلب وجود ما بود.

کل تاریخ نجات واقعاً شرح وقایع صبورانه ای از خدای پدر است که ما را به سوی خود جلب می کند. هنگامی که ما این را درک می کنیم، هر چیز دیگری یک چشم انداز حیاتی پیدا می کند: هدف و زیبایی خلقت، هدف زندگی، هدف مرگ و رستاخیز عیسی... همه اینها زمانی معنا پیدا می کند که شما متوجه شوید که خدا دست از بشریت برنداشته است و در واقع، می خواهد ما را به صمیمیت با او بازگرداند. در واقع، راز خوشبختی واقعی روی زمین در اینجا نهفته است: این چیزی نیست که داریم، بلکه این است که چه کسی داریم که همه تفاوت را ایجاد می کند. و چه غم انگیز و طولانی است صف کسانی که خالق خود را ندارند.

صمیمیت با خدا

صمیمیت با خدا چگونه است؟ چگونه می توانم با کسی که نمی بینم دوست صمیمی باشم؟ مطمئنم که با خودت فکر کرده ای، "خداوندا، چرا به من و همه ما ظاهر نمی شوی تا بتوانیم تو را ببینیم و دوستت داشته باشیم؟" اما این سوال در واقع نشان دهنده یک سوء تفاهم مهلک از کیست شما هستند.

شما یکی دیگر از ویژگی های بسیار تکامل یافته غبار نیستید، موجودی صرف "برابر" در میان میلیون ها گونه. بلکه شما نیز به صورت خدا آفریده شده اید. معنی آن چیست؟ این بدان معناست که حافظه، اراده و عقل شما ظرفیت عشق ورزیدن را به گونه‌ای شکل می‌دهد که در ارتباط باشید با خدا و دیگران به همان اندازه که کوه ها بر فراز یک دانه شن بلند هستند، ظرفیت انسان برای خداوند نیز به همان اندازه است. سگ‌ها، گربه‌ها و اسب‌های ما به ظاهر می‌توانند «عشق» داشته باشند، اما آن‌ها به ندرت آن را درک می‌کنند، زیرا فاقد حافظه، اراده و عقلی هستند که خدا به تنهایی در بشر نهاده است. از این رو، حیوانات خانگی می توانند به طور غریزی وفادار باشند. اما انسان ها وفادار هستند انتخاب. این اراده آزاد است که ما باید عشق را انتخاب کنیم که جهانی از شادی را به روی روح انسان می گشاید که تحقق نهایی خود را در ابدیت خواهد یافت.

و به همین دلیل است که خدا برای حل سؤالات وجودی ما به سادگی «ظهور» برای ما نیست. برای او در حال حاضر انجام داد برای ما ظاهر شود. او سه سال روی زمین راه رفت، محبت کرد، معجزه کرد، مردگان را زنده کرد... و ما او را مصلوب کردیم. این نشان می دهد که قلب انسان چقدر عمیق است. ما این ظرفیت را داریم که نه تنها قرن ها بر زندگی دیگران تأثیر بگذاریم، بلکه بر ابدیت (به مقدسین مراجعه کنید)... بلکه این ظرفیت را داریم که علیه خالق خود شورش کنیم و رنج بی حد و حصر را به بار آوریم. این یک نقص در طراحی خدا نیست. این در واقع چیزی است که انسان ها را از قلمرو حیوانات متمایز می کند. ما این ظرفیت را داریم که شبیه خدا باشیم... و طوری نابود کنیم که انگار خدایی هستیم. به همین دلیل است که من نجات خود را بدیهی نمی دانم. هر چه بزرگتر می شوم، بیشتر از خداوند التماس می کنم که مرا از دور شدن از او باز دارد. من معتقدم این سنت ترزای کلکته بود که زمانی گفت ظرفیت جنگ در قلب هر انسانی نهفته است.

به همین دلیل نیست مشاهده اما باور کردن خدا که دروازه صمیمیت با اوست.

زیرا اگر با دهان خود اعتراف کنید که عیسی خداوند است و در دل خود ایمان داشته باشید که خدا او را از مردگان برخیزانید، نجات خواهید یافت. (رومیان 10:9)

زیرا می توانستم او را ببینم - و او را نیز مصلوب کنم. زخم اولیه آدم نخوردن میوه حرام بود. در وهله اول از اعتماد به خالق خود ناتوان بود. و از آن زمان، هر انسانی برای اعتماد به خدا تلاش کرده است – که کلام او بهترین است. که قوانین او بهترین است. که راه های او بهترین است. و بنابراین ما زندگی خود را صرف چشیدن، پرورش و برداشت میوه های ممنوعه می کنیم... و دنیایی از غم و اندوه، اضطراب و ناآرامی را درو می کنیم. اگر گناه ناپدید شد، نیاز به درمانگر نیز وجود داشت.

دو یوغ

So ایمان دروازه صمیمیت با خدایی است که به انسانیت گرفتار در طوفان رنج اشاره می کند:

همه شما که زحمت می کشید و تحت فشار هستید ، نزد من بیایید و من به شما آرامش می دهم. یوغ مرا بر دوش خود بگیر و از من بیاموز ، زیرا من قلبی نرم و فروتن هستم. و برای خودتان استراحت خواهید یافت. برای یوغ من آسان است و بار من سبک است. (مات 11: 28-30)

کدام خدایی در تاریخ جهان با رعایای خود این گونه صحبت کرده است؟ خدای ما. خدای یگانه و حقیقی که در عیسی مسیح مکشوف شد. او ما را دعوت می کند صمیمیت با او. نه تنها این، بلکه او آزادی، آزادی واقعی را ارائه می دهد:

برای آزادی مسیح ما را آزاد کرد. پس محکم بایستید و دوباره تسلیم یوغ برده نشوید. (گال 5: 1)

پس می بینید، دو یوغ برای انتخاب وجود دارد: یوغ مسیح و یوغ گناه. یا به عبارت دیگر، یوغ اراده خدا یا یوغ اراده انسان.

هیچ خدمتکاری نمی تواند به دو ارباب خدمت کند. او یا از یکی متنفر می شود و دیگری را دوست می دارد یا به یکی دل بسته و دیگری را تحقیر می کند. (لوقا 16:13)

و از آنجا که نظم، مکان و هدفی که ما برای آن آفریده شده ایم، زندگی در اراده الهی است، هر چیز دیگری ما را در مسیر برخورد با اندوه قرار می دهد. آیا لازم است این را به شما بگویم؟ ما با تجربه می دانیم.

این اراده شماست که طراوت فیض را از شما می گیرد، زیبایی را که خالق شما را مجذوب خود می کند، قدرتی که بر همه چیز غلبه می کند و تحمل می کند و عشقی که بر همه چیز تأثیر می گذارد. - بانوی ما به بنده خدا لوئیزا پیکارارتا ، مریم مقدس در پادشاهی اراده الهی ، روز 1

پس ایمان ما به عیسی، که آغاز صمیمیت با اوست، باید واقعی باشد. عیسی می گوید "بیا پیش من” اما سپس اضافه می کند «یوغ مرا بگیر و از من بیاموز». اگر با شخص دیگری در رختخواب هستید چگونه می توانید با همسرتان صمیمیت داشته باشید؟ همچنین، اگر دائماً با هوس‌های جسمانی خود در رختخواب هستیم، این ما هستیم - نه خدا - که صمیمیت با او را از بین می‌بریم. از این رو، همانطور که بدن بدون روح مرده است، ایمان بدون اعمال نیز مرده است. ^[2]جیمز 2: 26

صمیمیت بیان شد

در آخر سخنی در مورد نماز. اگر عاشقان با هم ارتباط برقرار نکنند، صمیمیت واقعی وجود ندارد. از هم پاشیدگی ارتباطات در جامعه، چه بین همسران، اعضای خانواده و یا حتی در کل جوامع، مخرب بزرگ صمیمیت است. سنت جان نوشت:

اگر در نور راه برویم، همانطور که او در نور است، آنگاه با یکدیگر شراکت داریم و خون پسر او عیسی ما را از هر گناهی پاک می کند. (اول یوحنا 1:5)

فقدان ارتباط لزوماً کمبود کلمات نیست. بلکه فقدان آن است صادقانه. زمانی که از دروازه ایمان وارد شدیم، باید مسیر آن را پیدا کنیم حقیقت. راه رفتن در نور به معنای شفاف و صادق بودن است. یعنی فروتن و کوچک بودن; به معنای بخشش و بخشیده شدن است. همه اینها از طریق ارتباط باز و روشن اتفاق می افتد.

نزد خدا با «دعا» این امر محقق می شود.

... آرزو کردن او همیشه آغاز عشق است ... با کلمات ، ذهنی یا صوتی ، دعای ما گوشت می گیرد. با این حال مهمترین نکته این است که قلب باید در کنار او که ما در حال دعا با او صحبت می کنیم وجود داشته باشد: "اینکه دعای ما شنیده شود یا نه به تعداد کلمات بستگی ندارد بلکه به شور و حرارت روح ما بستگی دارد." -کاتکایسم کلیسای کاتولیک ، ن. 2709

در واقع، تعلیم فراتر از این می‌رود که «نماز زندگی قلب جدید است». ^[3]CCC 2687 به عبارت دیگر، اگر نماز نمی خوانم، قلب معنوی من است مرگ و بنابراین، صمیمیت با خدا نیز همینطور است. یک اسقف یک بار به من گفت که هیچ کشیشی را نمی شناسد که کشیشی را ترک کرده باشد که اول زندگی دعایش را ترک نکرده باشد.

من یک اعتکاف کامل روزه را در مورد نماز انجام داده ام ^[4]دیدن عقب نشینی نماز با مارک و بنابراین در این فضای کوچک تکرار نمی شود. اما کافی است بگوییم:

دعا، برخورد تشنگی خداوند با ماست. خدا تشنه است که ما تشنه او باشیم... نماز زنده است ارتباط فرزندان خدا با پدرشان -CCC ، n 2560 ، 2565

دعا صرفاً یک گفتگوی صادقانه، شفاف و فروتنانه است از صمیم قلب با خدا. همانطور که همسرتان نمی‌خواهد شما رساله‌های الهیاتی در مورد عشق بخوانید، خداوند نیز به گفتارهای شیوا نیازی ندارد. او از ما می خواهد که به سادگی از صمیم قلب با تمام خامی ناشیانه اش دعا کنیم. و در کلام خود، کتاب مقدس، خدا قلب خود را بر شما خواهد ریخت. پس با دعای روزانه از او بشنوید و بیاموزید.

بنابراین، از طریق ایمان و میل به عشق ورزیدن و شناخت عیسی از طریق دعای فروتنانه است که شما خدا را به شیوه ای واقعاً صمیمی و متحول کننده تجربه خواهید کرد. شما بزرگترین انقلاب ممکن را برای روح انسان تجربه خواهید کرد: در آغوش گرفتن پدر آسمانی زمانی که فکر می کردید چیزی جز دوست داشتنی هستید.

همانطور که یک مادر به فرزندش دلداری می دهد، من هم تو را دلداری می دهم…
(اشعیا 66: 13)

ای خداوند، قلب من بلند نیست،
چشمان من زیاد بلند نشده است.
من خودم را درگیر مسائل نمی کنم
برای من خیلی عالی و خیلی شگفت انگیز
اما من روحم را آرام و آرام کرده ام
مانند کودکی که در سینه مادرش ساکت شده است.
روح من مثل کودکی که آرام است.
(مزمور 131: 1-2)