FERDRACHT. O Hear, hoe mis ik it.
Wêrom falle ik sa gau yn ûnder it lytste gewicht fan myn fleis? Ik bin sa wurch en fertrietlik troch myn ôfliedingen, domme hannelingen en fergriemde tiid. Ik bin wurch troch de ivige dûns mei myn kwetsberens.
Hear, ik bin fallen. Ferjou my. Ik bin net better dan dejinge dy't neat fan jo tinkt. Faaks is hy fierder foarút dat hy syn plicht mei krêft docht, hoewol syn ein net foar jo gloarje is. Ik, oan 'e oare kant, wist it ein fan alle dingen goed en wêr't it hert op rjochte wurde soe, piddelje it momint fuort, driuwt fan' e iene ympuls nei de oare as in vlieger yn 'e wyn.
Ik skamme my, Hear, beskamme fan myn gebrek oan resolúsje. De gal fan luiaard, gierigens en selsbehagen rint yn myn kiel op. Wêrom jo my lestich falle is wier in mystearje! Soe it echt leafde wêze kinne? Koe leafde wêze dit geduldich? Koe leafde wêze dit ferjaan? As dat sa is, kin ik it net begripe! Ik stean feroardiele - skuldich - fertsjinje te wurde útsmiten mei dyjingen dy't op jo wang slaan, en Jo opnij opnij krusigje.
Mar ik soe skuldich wêze oan in grutter misdied as ik yn dizze wanhoop soe bliuwe, It is ommers in betingst fan ferwûne grutskens, It is it plak fan Judas om fuort te rinnen yn selsferfal en depresje; it is it domein fan 'e ûnberoubere dief om yn selsgerjochtichheid en blynens te bliuwen foar jo genede; it is foaral de tragyske tinkwize fan dy fallen ingel, dy prins fan 'e tsjusternis, om yn te wenjen grutskens en sels meilijen.
En sa Hear, ik kom wer by jo ... sa't ik bin ... brutsen, breklik, ferwûne ... smoarch, hongerich en wurch. Ik kom - net as in trouwe soan - mar as de ferlerne. Ik kom mei myn tariede bekentenis, myn ûnfolsleine boete, en myn bûse fol mei neat oars as hoop.
Ik kom yn earmoed. Ik kom, as sûnde.
... Sjoch! Wat sjoch ik? Binne jo dat, Heit, nei my ta rinne ....!
