IT WURD NO OAN MASSA-LEZINGEN
foar 22 july 2017
Sneon fan de fyftjinde wike yn gewoane tiid
Feest fan Sint Marije Magdalena
Liturgyske teksten hjir
IT is altyd ûnder it oerflak, ropt, winket, roert, en lit my folslein ûnrêstich. It is de útnoeging foar feriening mei God. It lit my ûnrêstich om't ik wit dat ik de sprong noch net "yn 'e djipte" haw nommen. Ik hâld fan God, mar noch net mei myn hiele hert, siel en krêft. En dochs, dit is wêr't ik foar makke bin, en dus ... ik bin ûnrêstich, oant ik yn Him rêste.
Troch "uny mei God" te sizzen, bedoel ik net gewoan freonskip of freedsum gearlibjen mei de Skepper. Hjirmei bedoel ik de folsleine en folsleine feriening fan myn wêzen mei Syn. De ienige manier om dit ferskil te ferklearjen is om de relaasje tusken twa freonen te fergelykjen tsjin in man en frou. De eardere genietsje tegearre fan goede petearen, tiid en ûnderfiningen; dat lêste, in uny dy't fier boppe wurden en it taastbere giet. De twa freonen binne as begelieders dy't tegearre de see fan it libben ride ... mar de man en frou dûke yn 'e heul djipten fan dy ûneinige see, in oseaan fan leafde. Of alteast, dat is wat God fan doel is houlik.
Tradysje hat Sint Maria Magdalena "de apostel foar de apostels" neamd. Se is ek foar ús allegearre, foaral as it giet om it sykjen fan uny mei de Hear, lykas Maria docht, yn 'e folgjende stadia dat de reis goed gearfette dy't elke kristen moat ûndernimme ...
I. Bûten de Tomb
Op de earste dei fan de wike kaam Maria Magdalena moarns betiid by it grêf, wylst it noch tsjuster wie, en seach de stien út it grêf weihelle. Dat se rûn en gie nei Simon Petrus en nei de oare learling dy't Jezus leaf hie ... (It Evangeelje fan hjoed)
Maria kaam earst nei it grêf om treast te sykjen, want it is "noch tsjuster." Dit is symboalysk foar de kristen dy't net sasear nei Kristus siket, mar nei syn treastingen en jeften. It is symboalysk foar dejinge waans libben "bûten it grêf" bliuwt; ien dy't yn freonskip is mei God, mar mist de yntimiteit en ynset fan "houlik." It is dejinge dy't trouwe kin oanjaan 
"Simon Petrus", dat is, nei it learen fan 'e tsjerke, en dy't de Hear siket troch goede geastlike boeken, sakramintele genede, sprekkers, konferinsjes, dws. "de oare learling dy't Jezus leaf hie." Mar it is noch in siel dy't net folslein yngiet dat plak dêr't de Heare is, yn 'e djipten fan it grêf dêr't de siel net allinne alle leafde foar de sûnde ferlitten hat, mar dêr't gjin treastingen mear fiele, de geast droech is, en geastlike dingen smakeleas as net ôfwikend foar it fleis. Yn dit "geastlike tsjuster" is it as is God folslein ôfwêzich.
Nachts op myn bêd socht ik him dy't myn hert leaf hat - ik socht him, mar ik fûn him net. (Earste lêzing)
Dat is om't it dêr is, "yn it grêf", wêr't men folslein oan himsels stjert, sadat de Leafhawwer himsels folslein oan 'e siel jaan kin.
II. By de Tomb
Maria bleau bûten it grêf skriemend.
Sillich binne hja dy't rouwe, Jezus sei, en wer, bminder binne hja, dy't hongerje en toarst nei gerjochtichheid. [1]cf. Matt 5:4
O God, do bist myn God, dy't ik siikje; want jo binne myn fleis pinnen en myn siel toarst as de ierde, útdroege, libbenleas en sûnder wetter. (De psalm fan hjoed)
Dat wol sizze, sillich binne dyjingen dy't har net tefreden binne mei it guod fan dizze wrâld; dyjingen dy't har sûnde net ferûntskuldigje, mar derfan erkenne en har bekeare; dyjingen dy't harsels fernederje foar har need foar God, en dan úteinsette om Him te finen. Maria is werom nei it grêf, no, net mear op syk nei treast, mar yn it ljocht fan selskennis erkent se har folsleine earmoede sûnder Him. Al is it deiljocht oanbrutsen, it liket derop dat de treasten dy't se eartiids sochten en dy't har eartiids beswieren, har no mear honger as fol, mear toarst as sêd litte. Lykas de leafhawwer dy't har leafste siket yn it Song of Songs, wachtet se net mear yn har "bêd", dat plak dêr't se eartiids treast waard ...
Dan scil ik oerein gean en om 'e stêd gean; yn 'e strjitten en krusingen sil ik Him sykje dy't myn hert leaf hat. Ik socht him mar ik fûn him net. (Earste lêzing)
Gjin fan beide fynt har leafste, om't se de "nacht fan it grêf" noch net binne yngien ...
III. Binnen de Tomb
... wylst se skriemde, bûgde se har yn it grêf ...
Op it lêst komt Maria it grêf yn "as sy skriemde." Dat is, de treasten dy't se ea koe út har oantinkens, de swietens fan Gods Wurd, har mienskip mei Simon Petrus en Jehannes, ensfh. Se fielt har, as it wie, ferlitten sels troch har Hear:
Se hawwe myn Hear nommen, en ik wit net wêr't se him lein hawwe.
Mar Maria flechtet net; hja jout net op; hja hellet net yn 'e ferlieding dat God net bestiet, al sizze al har sinnen har dat. Yn neifolging fan har Hear ropt se, "Myn God, myn God, wêrom hawwe jo my ferlitten," [2]Matt 27: 46 mar foeget dan ta, "Yn jo hannen priizgje ik myn geast oan." [3]Luke 23: 46 Leaver, hja sil Him folgje, wêr "se leien Him," wêr't Hy ek is ... sels as God alles behalve dea ferskynt.
De wachters kamen op my, wylst se de stêd rûnen: Hawwe jo him sjoen dy't myn hert leaf hat? (Earste lêzing)
IV. It finen fan de leafste
Nei't se suvere is fan har hechting net allinich oan sûnde, mar oan treastingen en geastlik guod yn harsels, wachtet Maria op 'e omearming fan har leafste yn it tsjuster fan it grêf. Har iennichste treast is it wurd fan 'e ingels dy't freegje:
Frou, wêrom skriemste?
Dat is, de beloften fan 'e Hear sil folbrocht wurde. Fertrouwe. Wachtsje. Wêz net bang. De leafste sil komme.
En op it lêst fynt se Him dy't se leaf hat.
Jezus sei tsjin har: "Maria!" Se draaide har om en sei tsjin him yn it Hebrieusk: "Rabbouni," dat betsjut Learaar.
De God dy't fier like, de God dy't dea like, de God dy't like as soe Hy har net skele koe oer har skynber ûnbelangrike siel tusken miljarden oaren op it gesicht fan 'e ierde ... komt ta har as har Beminde, ropt har by namme. Yn it tsjuster fan har folsleine selsjaan oan God (dat like oft har sels ferneatige waard) fynt se har dan wer yn har Beminde, nei waans byld se skepen is.
Ik hie se amper ferlitten doe't ik him fûn dy't myn hert leaf hat. (Earste lêzing)
Sa seach ik nei jo yn it hillichdom om jo macht en jo gloarje te sjen, want jo goedens is in grutter goed as it libben. (Psalm)
No, Mary, dy't alles forliet, hat har Alles fûn - a "greater good than life" sels. Lykas St. Paul, kin se sizze,
Ik beskôgje sels alles as in ferlies fanwegen it heegste goed dat ik Kristus Jezus myn Hear ken. Om syn wille haw ik it ferlies fan alle dingen aksepteare en ik beskôgje se safolle rommel, dat ik Kristus winne kin en yn him fûn wurde ... (Fil 3: 8-9)
Dat kin se sizze om't ...
Ik haw de Heare sjoen. (Gospel)
Sillich binne de reinen fan hert, want se sille God sjen. (Matt 5:8)
NEI ÚS LEARNE
Bruorren en susters, dit paad kin ús sa ûnberikber lykje as in berchtop. Mar it is it paad dat wy allegearre moatte nimme yn dit libben, of it kommende libben. Dat is, hokker selsleafde dy't op it momint fan 'e dea oerbliuwt, moat dan yn suvere wurde Fjoerwurk.
Gean yn by de smelle poarte; want de poarte is breed en de wei is maklik, dy't liedt ta ferneatiging, en dejingen dy't deryn komme, binne in protte. Want de poarte is smel en de wei is hurd, dat liedt ta libben, en dejingen dy't it fine binne mar in pear. (Matt 7: 13-14)
Ynstee fan dizze Skrift te sjen as allinich in paad nei "himel" of "hel, sjoch it as in paad nei uny mei God tsjin de 
"ferneatiging" of ellinde dy't selsleafde bringt. Ja, it paad nei dizze Uny is dreech; it freget ús bekearing en ôfwizing fan sûnde. En dochs, it "liedt ta it libben"! It liedt ta "it heechste goed fan it kennen fan Jezus Kristus," dat is de ferfolling fan alle winsken. Hoe gek is it dan om wier lok yn te ruiljen foar de snoepjes fan wille dy't de sûnde biedt, of sels de foarbygeane treastingen fan ierdsk en geastlik guod.
De ûnderste line is dit:
Wa't yn Kristus is, is in nije skepping. (Twadde lêzing)
Dus wêrom dogge wy ússels tefreden mei de "âlde skepping"? As Jezus it sei,
Nije wyn wurdt net yn âlde wynskinken set; as dat sa is, dan barsten de skinken, en wurdt de wyn ferspile, en de skinken binne ferneatige; mar nije wyn wurdt yn farske wynskinken set, en sa bliuwe beide bewarre. (Mattéus 9:17)
Jo binne in "nije wynskin." En God wol Himsels yn folsleine feriening mei dy útgiet. Dat betsjut dat wy oan ússels moatte tinke as "dea foar sûnde." Mar as jo fêsthâlde oan 'e "âlde wynskin", of as jo it nije wynhûd mei âlde hûd lappe (dus kompromisje mei âlde sûnden en de âlde manier fan libjen), dan kin de Wyn fan Gods oanwêzigens net bewarre wurde, want Hy kin net ferienigje foar Himsels wat tsjin leafde is.
De leafde fan Kristus moat ús oandriuwe, seit Sint Paulus yn de twadde lêzing fan hjoed. Wy moatte "libje net langer libje foar ússels, mar foar Him dy't om har wille stoar en waard opwekke." En sa moat ik, lykas de hillige Maria Magdalena, úteinlik beslute om oan de râne fan it grêf te kommen mei de iennichste dingen dy't ik te jaan haw: myn winsk, myn triennen en myn gebed dat ik it gesicht fan myn God sjen mei.
Leafste, wy binne no Gods bern; wat wy sille wêze is noch net iepenbiere. Wy wite dat wannear't it wurdt iepenbiere, wy lykas hy sille wêze, om't wy him sille sjen lykas hy is. Elkenien dy't dizze hoop op him basearre hat makket himsels suver, lykas hy suver is. (1 Johannes 3: 2-3)
Do wurdst leafhân.
Te reizgjen mei Mark yn 'e De No Word,
klikje op 'e banner hjirûnder nei ynskriuwe.
Jo e-post wurdt net mei elkenien dield.
