Hillige Geast Finster, Sint-Petersbasilyk, Fatikaanstêd
FAN dy brief yn Part I:
Ik gean út myn wei om in tsjerke by te wenjen dy't heul tradisjoneel is - wêr't minsken har goed oanklaaie, stil bliuwe foar de Tabernakel, wêr't wy neffens Tradysje fan 'e preekstoel katekiseare wurde, ensfh.
Ik bliuw fier fuort fan garismatyske tsjerken. Ik sjoch dat gewoan net as katolisisme. D'r is faaks in filmskerm op it alter mei dêrop dielen fan 'e mis ("Liturgy," ensfh.). Froulju binne op it alter. Elkenien is heulendal klaaid (jeans, sneakers, shorts, ensfh.) Elkenien stekt de hannen op, ropt, klapt - gjin stil. D'r is gjin knibbeljen of oare earbiedige gebearten. It liket my ta dat in soad hjirfan waard leard út 'e Pinkster denominaasje. Nimmen tinkt dat de "details" fan tradysje saak binne. Ik fiel dêr gjin frede. Wat is der bard mei Tradysje? Om te swijen (lykas gjin klappen!) Út respekt foar de Tabernakel ??? Om beskieden jurk?
I wie sân jier âld doe't myn âlden in Charismatyske gebedsgearkomste bywenne yn ús parochy. Dêr hiene se in moeting mei Jezus dy't har djip feroare. Us parochypryster wie in goede hoeder fan 'e beweging dy't sels de "doop yn 'e Geast. ” Hy liet de gebedsgroep groeie yn har karisma's, en brocht dêrtroch folle mear bekearing en genede oan 'e katolike mienskip. De groep wie oekumenysk, en dochs, trou oan 'e lear fan' e katolike tsjerke. Myn heit beskreau it as in "echt prachtige ûnderfining."
Efterôf besjoen wie it in model fan wat de pausen, fanôf it begjin fan 'e fernijing, woenen sjen: in yntegraasje fan' e beweging mei de heule tsjerke, yn trou oan it Magisterium.
