IMAGINE é a mañá de Nadal, o teu cónxuxe inclínase cun sorriso e di: “Aquí. Isto é para ti". Desenvolves o agasallo e atopas unha pequena caixa de madeira. Ábreo e un chisco de perfume érguese de pequenos anacos de resina.
"Que é?" preguntas.
"É mirra. Antigamente utilizábase para embalsamar un cadáver e queimar como incenso nos funerais. Pensei que algún día sería xenial ao teu velorio".
"Uh... grazas... grazas, querida."
O VERDADEO NADAL
En moitas partes do mundo, o Nadal converteuse nunha especie de vacacións pseudorrománticas. É a estación dos cálidos fuzzies e sentimentos brotantes, das felices vacacións e das cálidas tarxetas de crédito. Pero o primeiro Nadal foi ben diferente.
O último no que está a pensar unha muller, a case nove meses do embarazo, é viaxar. Nun burro, niso. Pero iso é precisamente 
o que José e María estaban obrigados a facer xa que o censo romano era obrigatorio. Cando chegaron a Belén, un establo maloliente era o mellor que José podía proporcionarlle á súa muller. E entón, nese momento máis privado, comezou a aparecer unha serie de visitantes. Estraños. Pastores desaliñados, que cheiran a cabras, picando ao recén nacido. E entón viñeron aqueles sabios e os seus dons. Incenso... bonito. Ouro... necesitado desesperadamente. E mirra?? O último no que unha nova nai quere pensar mentres acaricia a pel sedosa do seu recentemente nado é a súa funeral. Pero ese profético agasallo de mirra transcendeu o momento e presaxiaba que este pequeno bebé ía converterse nun holocausto para a humanidade, ofrecido nunha cruz e colocado nunha tumba.
Esa foi a Noiteboa.
O que seguiu non foi moito mellor. Joseph esperta á súa muller para dicirlle que xa non poden ir a casa coa comodidade e familiaridade das súas propias paredes onde un berce de madeira que elaborou agarda ao seu fillo. Apareceulle un anxo nun soño e fuxirán de inmediato a Exipto (de volta naquel burro.) Cando comezan a súa viaxe a unha terra estranxeira, comezan a escoitar historias de soldados de Herodes asasinando rapaces menores de idade. dúas. Atópanse con nais que lamentan o camiño ... as caras da tristeza e da dor.
Ese foi o verdadeiro Nadal.
REALIDADE DE NADAL
Irmáns e irmás, eu non escribo isto para ser un "partidista", como din. Pero este Nadal, todas as luces, as árbores e os agasallos, o visgo, o chocolate, o pavo e a salsa non poden ocultar o feito de que, como José e María, o Corpo de Xesús-a Igrexa está a sufrir enormes dores de parto. Como vemos a crecente intolerancia a nivel mundial para o cristianismo, pódese comezar a cheirar o aroma da mirra que se ergue de novo nas cidades e aldeas. A intolerancia dos Herodes do mundo atópase fervendo baixo a superficie. E aínda así, esta persecución da Igrexa é a máis dolorosa porque tamén vén de vir dentro.
Foi un ano de "grandes tribulacións", dixo o papa Bieito XVI na súa felicitación de Nadal á Curia Romana esta semana. Lembrou unha visión de Santa Hildegarda onde ela vía a Igrexa como unha fermosa
muller cuxa roupa e rostro quedaron ensuciados e manchados polo pecado.
... unha visión que describe dun xeito impactante o que vivimos este último ano [con escándalos de abuso sexual no sacerdocio saíndo á superficie]… Na visión de Santa Hildegarda, o rostro da Igrexa está manchado de po, e así o vimos. A súa vestimenta está rasgada polos pecados dos sacerdotes. O xeito en que ela o viu e expresou é o que vivimos este ano. Debemos aceptar esta humillación como unha exhortación á verdade e unha chamada á renovación. Só a verdade salva. —PAPA BENEDICTO XVI, discurso de Nadal á Curia Romana, 20 de decembro de 2010, católico.org
A verdade, que dixo Benedicto o ano pasado, esmorece en todo o mundo coma unha chama a piques de escintilar. Ademais, mentres miramos a través da paisaxe global, debilitamos clima extremo eo ameaza de guerra terrorismo, seguimos vendo o intencional deconstrución de nacións soberanas (a través colapso económico e un crecente caos sociopolítico) E o auxe dun imperio neo-pagán a nivel mundial que non terá sitio para a Igrexa nas súas “pousadas”. De feito, non hai moito espazo para moitos na nosa sociedade que se consideran "pesos mortos". O espírito de Herodes volve estar sobre os vulnerables nesta cultura da morte.
O faraón de sempre, asombrado pola presenza e o aumento dos fillos de Israel, someteunos a todo tipo de opresión e ordenou que todos os nenos varóns nacidos das mulleres hebreas fosen asasinados (cf. Ex 1: 7-22). Hoxe non poucos dos poderosos da terra actúan do mesmo xeito. Eles tamén están perseguidos polo actual crecemento demográfico ... En consecuencia, en vez de desexar afrontar e resolver estes graves problemas con respecto á dignidade das persoas e ás familias e ao dereito inviolable á vida de cada persoa, prefiren promover e impoñer por calquera medio programa masivo de control da natalidade. —POPO XUÑO PAUL II, Evangelium Vitae, "O Evanxeo da vida", n. 16
Como a Sagrada Familia que fuxiu a Exipto, hai un "Exilio" chegando...
Os novos mesianistas, ao tratar de transformar a humanidade nun ser colectivo desconectado do seu Creador, provocarán sen sabelo a destrución da maior parte da humanidade. Desatarán horrores sen precedentes: fames, pragas, guerras e, en definitiva, a Xustiza Divina. Ao principio empregarán a coacción para reducir aínda máis a poboación, e despois, se iso falla, empregarán a forza —Michael D. O'Brien, A globalización e a nova orde mundial, 17 de marzo de 2009
Pero dicir máis hoxe é perder a perspectiva definitiva...
A PERSPECTIVA ÚLTIMA
... E é que durante todas as loitas e probas dese primeiro Nadal, Xesús estivo presente.
Xesús estaba alí cando o censo estragou os plans de María e Xosé. Estaba alí cando non atopaban sitio na pousada. Estaba alí nese establo desagradable e frío. Estivo alí cando se lle entregou o don da mirra, lembranza do sufrimento sempre presente da condición humana e do Camiño crucis. Estaba alí cando a Sagrada Familia foi enviada ao exilio. Estaba alí cando había máis preguntas que respostas.
E Xesús está aquí agora contigo. Está contigo no medio dun Nadal que pode cheirar máis a mirra que a incienso, que presenta máis espiñas que ouro. E quizais o teu corazón estea máis fráxil e empobrecido polo pecado e o cansazo, como un establo, que dicir o Holiday Inn.
Aínda así, Xesús está aquí. Está presente! A fonte da Gracia e da Misericordia flúe incluso no inverno. Do mesmo xeito que José e María, o teu camiño é de rendición tras entrega a contradición tras contradición, a retroceso tras retroceso, a ningunha resposta despois de ningunha resposta. Porque realmente, a vontade de Deus is a resposta. E a súa vontade exprésaselle tanto no sufrimento como no consolo, na dor e na alegría.
Meu fillo, cando veñas servir ao Señor, prepárate para as probas. Sexa sincero de corazón e firme, imperturbable en tempos de adversidade. Aférrate a el, non o abandones; así será o teu futuro xenial. Acepta o que che acontece, na desgraza esmagadora ten paciencia; pois no lume o ouro é probado, e os homes dignos no crisol da humillación. Confía en Deus e el axudarache; endereita os teus camiños e espera nel. Os que temedes ao Señor, agardades a súa misericordia, non vos afastedes para non caer. Os que temedes ao Señor, confía nel, e a túa recompensa non se perderá. Os que temédes ao Señor, esperades as cousas boas, a alegría e a misericordia duradeiras... Os que temen ao Señor preparan o seu corazón e se humillan ante el. Caiamos nas mans do Señor e non nas mans dos homes, porque igual á súa maxestade é a misericordia que el mostra. (Siracide 2:1-9, 17-18)
Como se prepara o corazón cando, como un vello establo, está encostado co esterco do pecado e inclinándose baixo o peso da debilidade humana? O mellor que se pode. É dicir, dirixíndose a El no Sacramento da Confesión, El que é o noso Sacerdote que vén quitar os pecados do mundo. Pero non esquezas que tamén é carpinteiro. E a madeira de termitas da debilidade humana pódese fortalecer a través da Sagrada Eucaristía cando nos achegamos a El con confianza, apertura e un corazón disposto a camiñar na súa Santa Vontade.
Esa Santa Vontade que sempre traballa para o teu ben, como unha chama pode quentar ou queimar, cociñar ou consumir. Así sucede coa vontade de Deus, fai en ti o necesario, consumindo o impío e refinando o bo. Todo iso, como mesmo esa pequena caixa de madeira de mirra, é un "agasallo". A parte difícil é entregarse ao plan de Deus, especialmente cando non se axusta á túa axenda, ao teu "plan". Para confiar mesmo nese Deus ten un plan!
Coñezo no meu corazón o agasallo que pedirei este Nadal, mentres me arrodillo a carón dese pesebre onde está o meu sacerdote, o meu rei e o carpinteiro. E iso é o don para aceptar a súa vontade e confiar nel cando tantas veces me sinto abandonado e confuso. A resposta é mirar aos ollos dese neno de Cristo e saber que está presente; e que se está comigo -e nunca me deixará- por que teño medo?
Pero Sión dixo: "O Señor abandonoume; o meu Señor esqueceume". ¿Pode unha nai esquecer o seu fillo, estar sen tenrura polo fillo do seu ventre? Aínda que ela se esqueza, nunca te esquecerei. Mira, nas palmas das miñas mans escribín o teu nome... Estou contigo sempre, ata o fin dos tempos. (Isaías 49:14-16, Mt 8:20)
