VOSTEDE esta Escritura ten que ver co sentido de urxencia que estou escoitando en cartas de todo o mundo:
Corenta anos soportei esa xeración. Eu dixen: "Son un pobo cuxo corazón se desvía e non coñece os meus camiños". Por iso xurei na miña ira: "Non entrarán no meu descanso". (Salmo 95)
Nos moitos niveis multidimensionais das Escrituras, esta pasaxe cumpriuse de varias maneiras diferentes en diversos tempos históricos. Cumpríuse no deserto cando Deus dixo esta palabra aos israelitas e frustrou a súa entrada na terra prometida. Tamén se cumpriu case corenta anos despois de Pentecostés cando o templo de Xerusalén foi destruído.
E agora, na nosa xeración, ao chegar ao peche deste ano, vemos que pasaron corenta anos desde que o Espírito Santo foi derramado na Renovación Carismática en 1967; corenta anos dende que Israel volveu ser nación na Guerra dos Seis Días de 1967; hai case corenta anos do peche do Vaticano II; e en poucos meses, cumpriranse corenta anos Humanae Vitae—A advertencia encíclica papal contra o uso do control de natalidade.
Desde entón, a renovación morreu principalmente; Israel está no centro das guerras e dos rumores de guerras; a Igrexa está no medio dunha apostasía, se non A gran apostasía, a raíz de abusos desde o último Consello; e as consecuencias da desobediencia á encíclica do papa Paulo VI colleitaron as consecuencias que prediu que se producirían se se abrazaría o control da natalidade: aborto desenfrenado, divorcio e pornografía.
Que hora é?
Tempo de ver e rezar.
LECTURA MÁIS:
