Mentres meditando na "escola de María", a palabra "pobreza" refractouse en cinco raios. O primeiro ...

IN o primeiro misterio alegre, o mundo de María, os seus soños e plans con José, cambiaron de súpeto. Deus tiña un plan diferente. Estaba conmocionada e asustada e, sen dúbida, sentíase incapaz dunha tarefa tan grande. Pero a súa resposta faise eco desde hai 2000 anos:

Que se me faga segundo a túa palabra.

Cada un de nós nace cun plan específico para as nosas vidas e recibimos agasallos específicos para facelo. E, con todo, cantas veces nos envexamos os talentos dos nosos veciños? "Ela canta mellor ca min; é máis listo; ten mellor aspecto; é máis elocuente ..." etc.

A primeira pobreza que debemos abrazar a imitación da pobreza de Cristo é a aceptación de nós mesmos e os deseños de Deus. O fundamento desta aceptación é a confianza: confianza en que Deus me deseñou para un propósito, que ante todo é ser amado por El.

Tamén é aceptar que son pobre en virtudes e santidade, un pecador na realidade, totalmente dependente das riquezas da misericordia de Deus. De min son incapaz e por iso prego: "Señor, tenme piedade de min, un pecador".

Esta pobreza ten un rostro: chámase humildade.

Blessed are the poor in spirit. (Matthew 5: 3)

IN o segundo misterio alegre, María parte para axudar á súa curmá Elizabeth, que tamén espera un fillo. As Escrituras din que María estivo alí "tres meses".

O primeiro trimestre adoita ser o máis cansativo para as mulleres. O rápido desenvolvemento do bebé, os cambios nas hormonas, todas as emocións ... e, sen embargo, foi durante este tempo cando María empobreceu as súas propias necesidades para axudar á súa curmá.

O auténtico cristián é aquel que se baleira ao servizo do outro.

Deus é o primeiro.

O meu veciño é o segundo.

Son terceiro.

Esta é a forma de pobreza máis poderosa. A súa cara é a de amar.

...he emptied himself, taking the form of a slave... becoming obedient to death, even death on a cross.  (Fil 2: 7)

WE contempla no Terceiro misterio alegre que Xesús non naceu nin nun hospital esterilizado nin nun palacio. O noso rei foi deitado nun pesebre "porque non había espazo para eles na pousada."

E Xosé e María non insistiron na comodidade. Non buscaron o mellor, aínda que con razón poderían esixilo. Quedaron satisfeitos coa sinxeleza.

A vida do auténtico cristián debería ser de simplicidade. Pódese ser rico e aínda vivir un estilo de vida sinxelo. Significa vivir co que un precisa, en vez de querer (dentro da razón). Os nosos armarios adoitan ser o primeiro termómetro de sinxeleza.

A sinxeleza tampouco significa ter que vivir na miseria. Estou seguro de que José limpou o pesebre, que María o revestiu cun pano limpo e que os seus pequenos cuartos estaban ordenados o máximo posible para a chegada de Cristo. Tamén os nosos corazóns deben estar preparados para a chegada do Salvador. A pobreza da simplicidade déixalle espazo.

Tamén ten un rostro: contento.

I have learned the secret of being well fed and of going hungry, of living in abundance and being in need. I have the strength for everything through him who empowers me. (Fil 4: 12-13)

SEGUNDO á lei levítica, unha muller que deu a luz un neno debe traer ao templo:

un año para un holocausto e unha pomba ou unha pombiña para a ofrenda do pecado ... Se, con todo, non pode permitirse un año, pode levar dúas pombas ... " (Lev 12: 6, 8)

No cuarto misterio alegre, María e José ofrecen un par de paxaros. Na súa pobreza, era todo o que podían permitirse.

O auténtico cristián tamén está chamado a dar, non só do tempo, senón tamén dos recursos (cartos, comida, posesións) "ata que doe", Diría a beata nai Teresa.

Como guía, os israelitas darían un décimo ou o dez por cento dos "primeiros froitos" dos seus ingresos para a "casa do Señor". No Novo Testamento, Pablo non fai palabras de apoio á Igrexa e aos que ministran o Evanxeo. E Cristo pon a preeminencia nos pobres.

Nunca coñecín a ninguén que practicase o décimo dez por cento dos seus ingresos a quen lle faltase algo. Ás veces os seus "hórreos" desbordan canto máis regalan.

Daráselle e agasallos, unha boa medida, embalados, axitados e desbordados verteranse no seu colo " (Lc 6:38)

A pobreza do sacrificio é na que vemos o noso exceso, menos como diñeiro para xogar e máis como a próxima comida do "meu irmán". Algúns están chamados a vender todo e darllo aos pobres (Mateo 19:21). Pero todos nós estamos chamados a "renunciar a todas as nosas posesións" -o noso amor polo diñeiro e o amor polas cousas que pode mercar- e a dar, incluso, do que non temos.

Xa podemos sentir a nosa falta de fe na providencia de Deus.

Por último, a pobreza do sacrificio é unha postura de espírito na que sempre estou disposto a dar de min. Dígolles aos meus fillos: "Leve cartos na carteira, por se acaso atopas a Xesús disfrazado de pobres. Ten cartos, non tanto como gastar, como dar".

Este tipo de pobreza ten un rostro: é así xenerosidade.

Bring the whole tithe into the storehouse, that there may be food in my house, and try me in this, says the Lord: Shall I not open for you the floodgates of heaven, to pour down blessing upon you without measure?  (Mal 3:10)

...this poor widow put in more than all the other contributors to the treasury. For they have all contributed from their surplus wealth, but she, from her poverty, has contributed all she had, her whole livelihood. (12 de marzo: 43-44)

Aínda ter ao Fillo de Deus como fillo non é garantía de que todo estea ben. No quinto misterio alegre, María e José descubren que Xesús falta do seu convoi. Despois de buscalo, atópano no templo de volta en Xerusalén. As Escrituras din que estaban "asombrados" e que "non entendían o que lles dixo".

A quinta pobreza, que pode ser a máis difícil, é a de render-se: aceptar que somos impotentes para evitar moitas das dificultades, problemas e reversións que presenta cada día. Chegan —e quedamos abraiados— sobre todo cando son inesperados e aparentemente inmerecidos. Aquí é precisamente onde experimentamos a nosa pobreza ... a nosa incapacidade para comprender a misteriosa vontade de Deus.

Pero abrazar a vontade de Deus con docilidade de corazón, ofrecendo como membros do sacerdocio real o noso sufrimento a Deus para que se transforme en graza, é a mesma docilidade pola que Xesús aceptou a cruz, dicindo: "Non se faga a miña vontade senón a túa". Que pobre se fixo Cristo! Que ricos somos por iso! E que rica se fará a alma doutro cando o ouro do noso sufrimento ofrécese para eles fóra da pobreza da entrega.

A vontade de Deus é a nosa comida, aínda que ás veces teña un sabor amargo. A Cruz era amarga, pero non houbo resurrección sen ela.

A pobreza da entrega ten un rostro: paciencia.

I know your tribulation and poverty, but you are rich... Do not be afraid of anything you are going to suffer... remain faithful until death, I will give you the crown of life. (Apocalipse 2: 9-10)