Curando a ferida do Edén

A PALABRA AGORA NAS LECTURAS DE MASA
para o venres despois do mércores de cinza, 20 de febreiro de 2015

Textos litúrxicos aquí

A o reino animal está esencialmente contido. Os paxaros están contentos. Os peixes están satisfeitos. Pero o corazón humano non o é. Estamos inquedos e insatisfeitos, buscando constantemente o cumprimento en innumerables formas. Estamos nunha procura interminable de pracer mentres o mundo xira os seus anuncios prometendo felicidade, pero entregando só pracer, pracer fugaz, coma se ese fose un fin en si mesmo. Por que entón, despois de mercar a mentira, seguimos inevitablemente buscando, buscando, buscando o sentido e o valor?

É o ferida do Edén. É a dor persistente dunha antiga confianza rota. É a contusión da comuñón perdida con Deus e uns cos outros. 

Búscanme día tras día e desexan coñecer os meus camiños ... “Por que xaxunamos e ti non o ves? Aflíxenos a nós mesmos e non toman nota diso? " (Primeira lectura)

O Señor non ve o noso xaxún se é un fin en si mesmo, coma se estivesemos sumando unha puntuación. ¿Deus lle importa a Deus renunciar ao chocolate pola Coresma? Pola contra, o verdadeiro xaxún é o acto de xirar os ollos do temporal ao eterno. O xaxún, os rituais, os símbolos, as oracións ... todo isto é un medio para axudarnos a dirixir o noso corazón cara a Deus. Case todas as relixións do mundo son simplemente unha expresión deste anhelo innato de comuñón con Deus (e, de verdade, unha verdade notable, Deus está anhelando por nós):

A oración é o encontro da sede de Deus coa nosa. Deus ten sede para que teñamos sede del. -Catecismo da Igrexa Católica, n 2560

E así estamos feridos e clamamos en oración ... pero a quen? Xesucristo é a resposta a esta ferida: Polas súas feridas curámonos. ^[1]cf. 1 mascota 2: 24 O rostro de Xesús dános un lugar concreto onde fixarnos; a través da Eucaristía, un medio concreto para tocalo; a través da Confesión, un medio concreto para oílo pronunciar a súa misericordia. O corazón comeza para ser curados cando nos deamos conta de que somos tan amados por Deus que El enviou ao seu único Fillo e puxemos o noso confiar nel:

O meu sacrificio, oh Deus, é un espírito contrito; un corazón contrito e humillado, oh Deus, non despreciarás. (Salmo de hoxe)

Non obstante, Xesús ensinounos que a ferida do Edén nunca se curará completamente só cunha mirada interior, coma se a relixión fose unha busca meramente subxectiva. Como preguntou o Papa Bieito:

Como se puido desenvolver a idea de que a mensaxe de Xesús é estreitamente individualista e só se dirixe a cada persoa? Como chegamos a esta interpretación da "salvación da alma" como fuxida da responsabilidade do todo e como chegamos a concibir o proxecto cristián como unha busca egoísta da salvación que rexeita a idea de servir aos demais? — BENEDICTO DE POPO XVI, Spe Salvi, n. 16

Este, máis ben, é o xaxún que desexo: soltar aos atados inxustamente, desatar os tanga do xugo; liberar aos oprimidos, romper cada xugo; compartir o teu pan cos famentos, refuxiar aos oprimidos e sen fogar; vestindo o espido cando os ves e non darte as costas. Entón a túa luz brotará coma o amencer e a túa ferida curarase rapidamente ... (Primeira lectura)

Amar a Deus e ao próximo: estes, dixo Xesús, son os maiores mandamentos porque só nestes casos o corazón humano restaurará a súa dignidade plena e atopará o seu descanso.