AS as renovacións e reparacións comezaron a rematar na nosa granxa desde a tormenta de hai seis meses, atópome nun lugar de rotura absoluta. Dezaoito anos de ministerio a tempo completo, ás veces vivindo ao bordo da bancarrota, do illamento e tratando de responder á chamada de Deus de ser "vixilante" mentres criaba oito fillos, facéndose pasar por un labrego e mantendo a cara recta ... pasaron factura . Anos de feridas están abertos e atópome sen alento na miña rotura.
E así, estou a partir na noite, ese lugar do escuridade da fe onde hai que ser despoxado e descuberto sobre a cruz ... a miña cruz ... con toda a miña disfunción, pecado e pobreza completamente expostos. É o lugar onde todos os consolos desaparecen coma pantasmas e só hai o ouveo do lobo do deserto que asume mentiras, tentacións e desesperación. Pero máis alá da escuridade hai un novo amencer. Non o podo ver. Non o podo sentir. Non podo sabelo ... nin coa miña mente, salvo saber que Xesucristo xa forxou o camiño. E así, agora debo entrar na tumba con El; Debo descender con El no Hades da miña creación para que eu, eu, o certo eu feito á imaxe de Deus, pode levantarse. É cara a isto que estou saíndo esta noite, co corazón roto e roto, deixando todo atrás. Porque non teño máis que dar.
Debemos saber e, máis ao punto, sentir nos nosos ósos o que nos pasa; debemos miralo á cara e recoñecelo cunha honestidade sen concesións. Sen este "inventario moral de busca", sen esta viaxe ao noso propio Inferno interior, non sentiremos a compunción de cambiar o noso xeito de ser e ver. E, ao mesmo tempo, debemos espertar o que é deus en nós, o que é rico, fecundo e ininterrompido, o que está en continuidade cos deseños salvadores de Deus. —O bispo Robert Barron, E agora vexo; cita: catholicexchange.com
Quérovos a todos. Sempre. Grazas por darme un descanso durante o Nadal.
Estás querido.
