AS Estaba rezando ante o Santísimo Sacramento o pasado fin de semana, sentín a intensa dor de Noso Señor... saloucando, parecía, que a humanidade rexeitou tanto o seu amor. Durante a hora seguinte, choramos xuntos... eu, suplicando profusamente o seu perdón polo meu e o noso fracaso colectivo para amalo a El a cambio... e El, porque agora a humanidade desatou unha tormenta propia.Continúe lendo
ALÍ é tanta guerra. Guerra entre nacións, guerra entre veciños, guerra entre amigos, guerra entre familias, guerra entre cónxuxes. Estou seguro de que cada un de vós é unha vítima dalgún xeito do que pasou nos últimos dous anos. As divisións que vexo entre as persoas son amargas e profundas. Quizais en ningún outro momento da historia humana as palabras de Xesús se apliquen tan facilmente e a unha escala tan masiva:Continúe lendo
A A "palabra agora" que estivo a lume lento no meu corazón esta semana pasada - probar, revelar e purificar - é unha chamada ao Corpo de Cristo que chegou a hora na que ela debe amor á perfección. O que significa isto?Continúe lendo
A PALABRA AGORA NAS LECTURAS DE MASA
para o xoves da segunda semana da Coresma, o 5 de marzo de 2015
Textos litúrxicos aquí
VERDADE sen caridade é como unha espada contundente que non pode atravesar o corazón. Pode provocar que as persoas sintan dor, se esquiven, pensen ou se afasten dela, pero o amor é o que agudiza a verdade de tal xeito que se converte nun vida palabra de Deus. Xa ves, ata o demo pode citar as Escrituras e producir a máis elegante disculpa. [1]cf. Mate 4; 1-11 Pero é cando esa verdade se transmite no poder do Espírito Santo cando se converte ...
| ↑1 | cf. Mate 4; 1-11 |
|---|
TER coñeciches algunha vez a alguén que lle apaixone o tema? ¿Un paracaidista, xinete a cabalo, un afeccionado aos deportes ou un antropólogo, científico ou restaurador de antigüidades que vive e respira a súa afección ou carreira? Aínda que poden inspirarnos e incluso provocar interese por nós cara ao seu tema, o cristianismo é diferente. Pois non se trata da paixón doutro estilo de vida, filosofía ou mesmo ideal relixioso.
A esencia do cristianismo non é unha idea senón unha persoa. —PAPA BENEDICTO XVI, discurso espontáneo ao clero de Roma; Zenit, maio 20 de 2005
NA FESTA DA CÁTEDRA DE ST. PETER
PARA dúas semanas, intuín que o Señor animoume repetidamente a escribir sobre el ecumenismo, o movemento cara á unidade cristiá. Nun momento dado, sentín que o Espírito me impulsou a volver e ler o "Os pétalos", eses catro escritos fundacionais dos que xurdiu todo o demais. Un deles é a unidade: Católicos, protestantes e vindeiras vodas.
Cando comecei onte coa oración, chegaronme unhas palabras que, despois de compartilas co meu director espiritual, quero compartir contigo. Agora, antes de facelo, teño que dicirlle que creo que todo o que estou a piques de escribir cobrará un novo significado cando vexa o vídeo a continuación publicado en Axencia de Noticias Zenit 'Sitio web de onte pola mañá. Non vin o vídeo ata despois Recibín as seguintes palabras en oración, así que, para dicir o mínimo, quedei completamente abraiado polo vento do Espírito (despois de oito anos destes escritos, nunca me acostumo).
DO non perda o tempo pensando nas heroicidades dos santos, os seus milagres, penitencias extraordinarias ou éxtasis se só che trae desánimo no teu estado actual ("nunca vou ser un deles", murmuramos e logo volvemos inmediatamente á statu quo baixo o talón de Satanás). En lugar diso, ocupa-se con simplemente camiñar polo O Camiño, que non leva menos, á benaventuranza dos santos.
A a maior expresión do amor de Cristo non foi o sermón do monte nin sequera a multiplicación dos pans.
Foi na cruz.
Así tamén, dentro A hora da gloria para a Igrexa será o asentamento das nosas vidas namorado esa será a nosa coroa.
DEUS quere ralentizarnos. Máis que iso, El quere que o fagamos resto, incluso no caos. Xesús nunca se apresurou á súa Paixón. Tomou o tempo para facer unha última comida, unha última ensinanza, un momento íntimo de lavar os pés doutra persoa. No xardín de Xetsemaní, reservou tempo para rezar, para reunir as súas forzas, para buscar a vontade do Pai. Así, a medida que a Igrexa se achega á súa propia Paixón, nós tamén debemos imitar ao noso Salvador e converternos nun pobo de descanso. De feito, só deste xeito podemos ofrecernos como verdadeiros instrumentos de "sal e luz".
Que significa "descansar"?
Cando morres, todo preocupante, toda inquietude, todas as paixóns cesan e a alma está suspendida nun estado de quietude ... un estado de descanso. Medita nisto, porque ese debería ser o noso estado nesta vida, xa que Xesús nos chama a un estado de "morrer" mentres vivimos:
Quen queira vir detrás de min debe negarse a si mesmo, coller a súa cruz e seguirme. Pois quen desexa salvar a súa vida perderáa, pero quen perda a súa vida por mor dela atoparaa ... Dígoche, a menos que un gran de trigo caia ao chan e morra, só queda un gran de trigo; pero se morre, produce moitos froitos. (Mateo 16: 24-25; Xoán 12:24)
Por suposto, nesta vida, non podemos deixar de loitar coas nosas paixóns e loitar coas nosas debilidades. A clave, entón, é non deixarse atrapar polas correntes e impulsos precipitados da carne, nas ondas das paixóns. Pola contra, mergúllate profundamente na alma onde aínda están as Augas do Espírito.
Facémolo vivindo nun estado de confianza.