Publicado por primeira vez o 25 de decembro de 2006 ...
ESES mans. Tan pequeniño, tan pequeno, tan inofensivo. Eran mans de Deus. Si, poderiamos mirar as mans de Deus, tocalas, sentilas ... tenras, cálidas, suaves. Non eran un puño pechado, decididos a facer xustiza. Estaban as mans abertas, dispostos a coller a quen os suxeitase. A mensaxe era esta:
Quen me queira, cumprirá a miña palabra e o meu Pai amaralle, e viremos a el e faremos a nosa morada con el.
ESES mans. Tan forte, firme, pero suave. Eran mans de Deus. Ampliado na curación, resucitando aos mortos, abrindo os ollos dos cegos, acariñando aos nenos pequenos, reconfortando aos enfermos e tristes. Estaban as mans abertas, dispostos a coller a quen os suxeitase. A mensaxe era esta:
Deixaría noventa e nove ovellas para atopar unha pequena perdida.
ESES mans. Tan magullado, perforado e sangrante. Eran mans de Deus. Cravado polas ovellas perdidas que buscou, non as levantou nun puño de castigo, senón que deixou as súas mans unha vez máis inofensivas. A mensaxe era esta:
Non vin ao mundo para condenar ao mundo, senón para que o mundo se salvase a través de min.
ESES mans. Potente, firme, pero suave. Son as mans de Deus, abertas para recibir a todos aqueles que gardaron a súa Palabra, que se deixaron atopar por El, que creron nel para que poidan ser gardados. Estas son as mans que ao mesmo tempo se estenderán a toda a humanidade ... pero só unhas poucas as atoparán. A mensaxe é a seguinte:
Moitos son chamados, pero poucos son os escollidos.
Si, a maior pena do inferno será a comprensión de que as mans de Deus eran tan amorosas coma un bebé, suaves coma un año e tan perdoadoras coma un pai.
De verdade, non temos nada que temer nestas mans, excepto que nunca sexan detidos por elas.
