პირველად გამოქვეყნდა 25 წლის 2006 დეკემბერი
ისინი ხელები ისეთი პაწაწინა, ისეთი პატარა, ისეთი უვნებელი. ისინი ღვთის ხელები იყვნენ. დიახ, ჩვენ შეგვიძლია შევხედოთ ღვთის ხელებს, შევეხოთ მათ, ვიგრძნოთ ისინი… სათუთი, თბილი, ნაზი. ისინი არ იყვნენ შეკრული მუშტი, გადაწყვეტილი სამართლიანობის მისაღწევად. ისინი ხელები გაშლილი ჰქონდათ და სურდათ დაეპყროთ ვინც დაეჭირათ. გზავნილი ასეთი იყო:
ვისაც მე ვუყვარვარ, ის შეასრულებს ჩემს სიტყვას და მამაჩემიც შეიყვარებს მას. ჩვენ მასთან მივალთ და მასთან ერთად ვიცხოვრებთ.
ისინი ხელები ისეთი ძლიერი, მტკიცე, მაგრამ ნაზი. ისინი ღვთის ხელები იყვნენ. გაგრძელდა განკურნებაში, მკვდრეთით აღდგომაში, უსინათლოთა თვალების გახელაში, პატარა ბავშვებზე ზრუნვაზე, ავადმყოფთა და მწუხარეებზე ნუგეშად. ისინი ხელები გაშლილი ჰქონდათ და სურდათ დაეპყროთ ვინც დაეჭირათ. გზავნილი ასეთი იყო:
ოთხმოცდაცხრა ცხვარს დავტოვებდი, რომ ერთი პატარა დაკარგული მეპოვნა.
ისინი ხელები ასე დაჟეჟილი, გახვრეტილი და სისხლდენა. ისინი ღვთის ხელები იყვნენ. მან დაკარგა ცხვარი, რომელსაც იგი ეძებდა, მან სასჯელის მუშტად არ დააყენა ისინი, მაგრამ კიდევ ერთხელ დაუშვა მისი ხელები… უვნებელი გახდა. გზავნილი ასეთი იყო:
მე არ მოვედი სამყაროში სამყაროს დასასჯელად, არამედ იმისთვის, რომ სამყარო გადარჩენილიყო ჩემი მეშვეობით.
ისინი ხელები ძლიერი, მტკიცე, მაგრამ ნაზი. ისინი ღვთის ხელები არიან - ღიაა ყველა მათგანის მისაღებად, ვინც შეასრულა მისი სიტყვა, რომლებმაც თავი დაანებეს მას, ვისაც სჯეროდა მისი, რომ მათი გადარჩენა მოხდეს. ეს ის ხელებია, რომლებიც დროის ბოლოს ერთდროულად გავრცელდება მთელ კაცობრიობაზე… მაგრამ მათ მხოლოდ რამდენიმე იპოვის. გზავნილი ასეთია:
ბევრს უწოდებენ, მაგრამ ცოტას ირჩევენ.
დიახ, ჯოჯოხეთში უდიდესი მწუხარება იქნება იმის გაცნობიერება, რომ ღვთის ხელები ბავშვივით მოსიყვარულე, კრავივით ნაზი და მამასავით მიმტევებელი იყო.
ჭეშმარიტად, ამ ხელში ჩვენ არაფრის გვეშინია, გარდა იმისა, რომ მათ არასდროს მოუჭირავთ ხელი.
