"ქრისტეს ვნება"
ᲛᲥᲝᲜᲓᲐ სამუდამო თაყვანისცემის ღარიბ კლერებთან შეხვედრამდე ოცდაათი წუთით ადრე, ნეტარი ზიარების სალოცავში, ჰენსივილში, ალაბამა. ესენი არიან დედა ანჟელიკას (EWTN) მიერ დაარსებული მონაზვნები, რომლებიც მათთან ერთად ცხოვრობენ სალოცავში.
მას შემდეგ, რაც იესოს წინაშე ლოცვაზე დრო გავატარე, ნეტარ საკრალურ ტაძარში, გარეთ გავიხედე, რომ საღამოს ჰაერი გამომეღო. მე წავაწყდი ჯვრისწერას, რომელიც ძალიან გრაფიკული იყო და ასახავდა ქრისტეს ჭრილობებს, როგორც ისინი იქნებოდა. მე დავიჩოქე ჯვრის წინაშე… და უცებ ვიგრძენი მწუხარების ღრმა ადგილი.
გარკვეული დროის და ცრემლების შემდეგ მე ვუთხარი: "უფალო ... რატომ არ მიგატოვე ცოდვილი?" და მაშინვე გავიგე გულში ",რადგან შენ არ მიმიტოვებივარ."
ვიდექი და ჩემს წინ სისხლიან ფეხებს ვეფერებოდი და გარკვეული დროის შემდეგ ვღაღადებდი: "უფალო, პირობას ვდებ, რომ არასდროს ჩადენი სასიკვდილო ცოდვას ან შენს წინააღმდეგ რაიმე ცოდვას" როგორც კი ეს სიტყვები ვუთხარი, ინტენსიურად დავიწყე შინაგანი სიღარიბის გრძნობა -არაადამიანური სიღარიბე.
ვიდექი იქ, სადაც ჭეშმარიტების ფეხები მეჭირა, სიმართლეში კი ვიდექი.
"ოჰ, ჩემო იესო. რით უნდა შევასრულო ჩემი დანაპირები? რით უნდა შევასრულო ისინი? მე არაფერი მაქვს. ხელები ცარიელია!" ვერ ავხსნი გულში მწუხარებას. ჩემი სულის ყოველი უნცია სურდა იესოს ერთგული ყოფილიყო, მაგრამ მაინც თავს შეუძლოდ ვგრძნობდი მისთვის რაიმე მიმეღო.
"უფალო ... რით შევასრულე დანაპირები !?"
შემდეგ იესომ მიუგო: "მე მოგცემ დედაჩემს."
მისი სიტყვები ჭექა-ქუხილს ჰგავდა… და ტირილი ტირილში გადაიზარდა. მე უფრო ნათლად მესმოდა იესოს დედის როლი. ის მოგვცეს ისე, რომ მის სულიერ საშვილოსნოში ჩამოვყალიბდეთ. ჩვენ აღზრდილნი და აღზრდილნი ვართ მისი ერთგული ხელებით, ჩამოსხმული და ფორმირებული მის უმწიკვლო გულში, ხელმძღვანელობენ და იკვებებიან მისი სიბრძნით და სათნოებით, დაცულები და დაცულები არიან მის მოსასხამსა და ლოცვებში. ის ვინც არის მადლით სავსე მოგვცა, ვისაც აქვს მადლიდან დაცემული.
იოანე მოციქულმა გამიელვა გონებაში და იესომ მარიამი მისცა მას ჯვრის ქვეშ. "აი დედაშენი ...", თქვა ქრისტემ. "აი ის, ვინც შენს დედას გიშლის."
ისევ უფლის წინა სიტყვებზე ვიფიქრე, "რადგან შენ არ მიმიტოვებივარ."
”მაგრამ უფალო, მე აქვს მიგატოვე შენ ჩემს ცოდვილობაში ”.
"დიახ, ისევე როგორც იოანე, რომელმაც ბაღი დატოვა, როგორც ყველა სხვა ... მაგრამ შემდეგ ის დაბრუნდა ჩემთან, ჩემი ჯვრის ქვეშ. ის უკან დაბრუნდა."
მივხვდი, რომ… იესო უყურებს ჩვენს ცოდვებს, როდესაც ჩვენ მასთან დავბრუნდებით, თითქოს მას არასდროს ვტოვებდით.
საწყალი ახლა უსისხლო ნაკადში მიტრიალებდა. ეს ქრისტე, ვისთანაც მე მტანჯავდი და გავხვრიტე my ცოდვები, მანუგეშებელი იყო me. და ის თავის დედას მაძლევდა.
"დიახ, უფალო. მე მას მივესალმები ჩემს სახლში; მე მას ისევ გულში ვუყრი ... ახლა და მთელი მარადისობისთვის".
ჩემს საათს დავხედე. დრო იყო მონაზვნებთან შეხვედრა.
- აჰა, დედაშენი! ამ საათიდან მოწაფემ იგი თავის სახლში წაიყვანა. (იოანე 19:27)
... თუ ჩვენ ურწმუნოები ვართ, ის ერთგული დარჩება - მას არ შეუძლია უარყოს საკუთარი თავი. (2 ტიმ. 1:13)
ნუ გეშინია, რადგან გამოგიხსენი; სახელით დაგირეკე, შენ ჩემი ხარ ... შენ ჩემ თვალში ძვირფასი ხარ და პატივცემულო და მიყვარხარ… (ესაია 43: 1, 4)
ღვთიურ გამომსყიდველს სურს შეაღწიოს ყველა დაზარალებულის სულში მისი წმინდა დედის გულიდან, პირველი და ყველაზე ამაღლებული ყველა გამოხსნილი. ვითომ იმ დედობის გაგრძელებამ, რომელიც სულიწმიდის ძალით აცოცხლებდა მას, მომაკვდავმა ქრისტემ მიულოცა მარად ქალწული მარიამი დედობის ახალი სახე -სულიერი და უნივერსალური - ყველა ადამიანის მიმართ, რათა ყველა პიროვნება, რწმენის მომლოცველთა დროს, დარჩეს მასთან ერთად, მჭიდროდ შეერთდეს მას ჯვარზე და ისე, რომ ტანჯვის ყველა ფორმა, ეს ჯვარი უნდა გახდეს არა ადამიანის სისუსტე, არამედ ღვთის ძალა. -სალვიფიჩი დოლოროსი, 26; სამოციქულო წერილი JPII, 11 წლის 1984 თებერვალი
