Төзімділік

Төзімділік. Уа, Жаратқан Ие, мен оған жетіспей тұрмын.

Неліктен мен денемнің ең кішкентай салмағының астына тез құлаймын? Мені алаңдататын нәрселерден, ақымақ істерден және бос уақыттан қатты шаршадым және ренжіттім. Мен өзімнің әлсіздігіммен мәңгілік биді сарқып жатырмын.

Мырза мен құладым. Мені кешірші. Мен сен туралы ештеңе ойламайтын адамнан артық емеспін. Оның соңы сенің даңқың үшін болмаса да, ол өз міндетін табандылықпен атқаратыны үшін алда келе жатқан шығар. Мен, керісінше, барлық нәрсенің соңын және жүректің нені бағыттау керектігін жақсы білетіндіктен, желге соққан батпырауықтай бір серпіннен келесіге қарай жылжып бара жатырмын.

Мен ұяламын, Раббым, ұялады менің шешімім жоқтығынан. Көмейімде жалқаулық, сараңдық, өзімшілдіктің өті көтеріліп барады. Неліктен менімен қиналғаныңыз жұмбақ! Бұл шынымен Махаббат болуы мүмкін бе? Махаббат болуы мүмкін осы пациент? Махаббат болуы мүмкін осы кешірімді? Олай болса, мен оны түсіне алмаймын! Мен сені тағы да айқышқа шегелеп, жағаңды ұрып-соққандармен бірге лақтыруға лайықпын - кінәлімін.

Бірақ мен одан үлкен қылмысқа кінәлі болар едім егер мен осы үмітсіздікте қалатын болсам. Бұл, сайып келгенде, жараланған мақтаныш. Бұл өзін-өзі қорлау және депрессияға ұшырап қашып кету - Иуда; өкінбейтін ұрының иелігінде өзіңнің әділдігіңді сақтап, сенің мейіріміңе деген соқырлықты сақта; бұл құлаған періштенің, қараңғылықтың ханзадасының қайғылы ой-санасында тұру керек мақтаныш және өзін-өзі аяушылық.

Сонымен, Ием, мен Саған қайта келдім ... мен ... сынған, әлсіз, жараланған ... лас, аш және шаршағанмын. Мен — адал ұл ретінде емес — келемін ысырапшыл. Мен дайындалған мойындауыммен, жетілмеген тәубеммен және үміттен басқа ештеңеге толмаған қалтаммен келемін.

Мен кедейлік жағдайында келемін. Мен күнәкар адам ретінде келемін.

… Міне! Мен не көремін? Маған сен жүгіресің бе, әке ....!