I ចងចាំបុរសវ័យក្មេងម្នាក់មកផ្ទះរបស់ខ្ញុំជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកហើយដែលមានបញ្ហាអាពាហ៍ពិពាហ៍។ គាត់ចង់បានដំបូន្មានរបស់ខ្ញុំដូច្នេះគាត់និយាយ។ នាងមិនស្តាប់ខ្ញុំទេ! គាត់បានត្អូញត្អែរ។ “ តើនាងមិនត្រូវចុះចូលនឹងខ្ញុំទេឬ? តើបទគម្ពីរមិនចែងថាខ្ញុំជាក្បាលប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំទេឬ? តើនាងមានបញ្ហាអ្វី?” ខ្ញុំស្គាល់ទំនាក់ទំនងបានល្អគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីដឹងថាទស្សនៈរបស់គាត់ចំពោះខ្លួនគាត់ត្រូវបានគេសង្ស័យយ៉ាងខ្លាំង។ ដូច្នេះខ្ញុំបានឆ្លើយថា“ តើប៉ូលនិយាយអ្វីទៀត?”
ស្វាមីទាំងឡាយអើយចូរស្រឡាញ់ភរិយារបស់អ្នកដូចព្រះគ្រិស្ដស្រឡាញ់ក្រុមជំនុំដែរហើយបានប្រគល់ខ្លួននាងជូននាងដើម្បីធ្វើពិធីជំរះនាងអោយបានបរិសុទ្ធនាងត្រូវលាងសំអាតនាងដោយទឹកដែលលាងដោយពាក្យថាគាត់អាចបង្ហាញខ្លួនអោយក្រុមជំនុំឃើញប្រកបដោយសិរីរុងរឿងគ្មានស្នាមរលាករឺស្នាមជ្រួញទេ ធ្វើដូច្នេះនាងនឹងបានវិសុទ្ធហើយឥតសៅហ្មង។ ដូច្នេះប្ដីក៏គួរស្រឡាញ់ភរិយាដូចរូបខ្លួនឯងដែរ។ អ្នកដែលស្រឡាញ់ភរិយាស្រឡាញ់ខ្លួនឯង។ (អេភ។ ៥: ២៥-២៨)
ខ្ញុំបានបន្តទៀតថា“ ដូច្នេះអ្នកបានឃើញអ្នកត្រូវបានគេហៅឱ្យលះបង់ជីវិតរបស់អ្នកសម្រាប់ប្រពន្ធអ្នក។ ដើម្បីបម្រើនាងដូចព្រះយេស៊ូវបានបម្រើនាង។ ដើម្បីស្រឡាញ់និងលះបង់សម្រាប់នាងតាមរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានស្រឡាញ់និងលះបង់សម្រាប់អ្នក។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើដូច្នេះនាងទំនងជាមិនមានបញ្ហាអ្វីទេក្នុងការដាក់ស្នើទៅអ្នក” ។ ផងដែរដែលបានធ្វើឱ្យបុរសនោះខឹងយ៉ាងខ្លាំងដែលបានសម្រុកចូលក្នុងផ្ទះ។ អ្វីដែលគាត់ពិតជាចង់បានគឺអោយខ្ញុំប្រគល់គ្រាប់កាំភ្លើងឱ្យគាត់ទៅផ្ទះហើយបន្តព្យាបាលប្រពន្ធគាត់ដូចផ្ទះសំណាក់។ ទេនេះមិនមែនជាអ្វីដែលលោកប៉ូលចង់មានន័យថានៅពេលបច្ចុប្បន្នឬពេលនេះភាពខុសគ្នាខាងវប្បធម៌ទេ។ អ្វីដែលប៉ូលចង់សំដៅទៅលើគឺទំនាក់ទំនងដោយផ្អែកលើគំរូរបស់គ្រិស្ដ។ ប៉ុន្តែគំរូនៃភាពជាបុរសពិតត្រូវបានគេគាំទ្រ។
ស្ថិតក្រោមការវាយប្រហារ
ការវាយប្រហារដ៏ធំបំផុតមួយនៃសតវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះគឺប្រឆាំងនឹងប្រមុខខាងវិញ្ញាណនៃផ្ទះគឺប្តីនិងឪពុក។ ប្រសាសន៍ទាំងនេះរបស់លោកយេស៊ូអាចប្រើបានចំពោះភាពជាឪពុក៖
យើងនឹងវាយបំបាក់គង្វាលហើយចៀមនៅក្នុងហ្វូងនឹងត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយ។ (ម៉ាថ។ ២៦:៣១)
នៅពេលដែលឪពុកនៃផ្ទះបាត់បង់នូវគោលបំណងនិងអត្តសញ្ញាណពិតរបស់យើងយើងដឹងទាំងបទពិសោធន៍និងស្ថិតិថាវាមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើគ្រួសារ។ ហើយដូច្នេះសម្តេច Pope Benedict មានប្រសាសន៍ថា៖
វិបត្តិនៃភាពជាឪពុកដែលយើងកំពុងរស់នៅសព្វថ្ងៃនេះគឺជាធាតុមួយដែលអាចជាកត្តាគំរាមកំហែងបំផុតនៅក្នុងមនុស្សជាតិរបស់គាត់។ ការរំលាយភាពជាឪពុកនិងភាពជាម្តាយផ្សារភ្ជាប់នឹងការរំលាយកូនប្រុសស្រីរបស់យើង។ —POPE BENEDICT XVI (ខាខារ៉ូហ្សីង) ប៉ាឡឺម៉ុមថ្ងៃទី ១៥ ខែមីនាឆ្នាំ ២០០០
ដូចដែលខ្ញុំបានដកស្រង់សម្តីនៅទីនេះមុននេះសូមប្រទានពរដល់លោកយ៉ូហានប៉ូលទី ២ បានសរសេរទំនាយថា
អនាគតនៃពិភពលោកនិងសាសនាចក្រឆ្លងកាត់គ្រួសារ។ -ស៊ាំហ្វីលីពយូសឺរីយូ n ។ ៦៧
គេក៏អាចនិយាយដល់កម្រិតជាក់លាក់មួយដែរថាអនាគតពិភពលោកនិងសាសនាចក្រ ឆ្លងកាត់ឪពុក។ ដូចជាសាសនាចក្រមិនអាចរស់បានដោយគ្មានបព្វជិតភាពសាក្រាម៉ង់ទេឪពុកក៏ជាធាតុសំខាន់នៃគ្រួសារដែលមានសុខភាពល្អដែរ។ ប៉ុន្ដែសព្វថ្ងៃនេះមានបុរសពីរបីនាក់! ចំពោះវប្បធម៌ដ៏មានប្រជាប្រិយបានលុបបំបាត់ភាពជាបុរសពិត។ ស្ត្រីនិយមរ៉ាឌីកាល់និងគ្រប់ទាំងកាយវិការរបស់វាបានកាត់បន្ថយបុរសមកត្រឹមតែគ្រឿងសង្ហារឹមក្នុងផ្ទះ។ វប្បធម៌ប្រជាប្រិយនិងការកម្សាន្តបានប្រែក្លាយភាពជាឪពុកទៅជារឿងកំប្លែងមួយ។ ហើយទេវវិទ្យាសេរីបានបំពុលស្មារតីនៃការទទួលខុសត្រូវរបស់បុរសដែលជាគំរូនិងជាអ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណដែលដើរតាមគន្លងរបស់ព្រះគ្រីស្ទកូនចៀមដែលថ្វាយយញ្ញបូជា។
ដើម្បីផ្តល់ជាឧទាហរណ៍មួយនៃឥទ្ធិពលដ៏មានឥទ្ធិពលរបស់ឪពុកសូមក្រឡេកមើលការចូលរួមព្រះវិហារ។ ការសិក្សាមួយដែលធ្វើឡើងនៅប្រទេសស៊ុយអែតក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៤ បានរកឃើញថាប្រសិនបើទាំងឪពុកទាំងម្តាយចូលរួមព្រះវិហារទៀងទាត់កូន ៗ ៣៣ ភាគរយនឹងទៅជាអ្នកទៅព្រះវិហារធម្មតាហើយ ៤១ ភាគរយនឹងទៅចូលរួមមិនទៀងទាត់។ ឥឡូវនេះប្រសិនបើឪពុកមិនទៀងទាត់និងម្តាយទៀងទាត់។ មានតែ ៣៦ ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ក្នុងចំណោមកុមារនឹងក្លាយជាទម្លាប់របស់ពួកគេជាបន្តបន្ទាប់ហើយ ៥៩ ភាគរយទៀតនឹងក្លាយជាមិនទៀងទាត់។ ហើយនេះគឺជាអ្វីដែលគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល:
តើមានអ្វីកើតឡើងប្រសិនបើឪពុកជាទៀងទាត់ប៉ុន្តែម្តាយមិនទៀងទាត់ឬមិនអនុវត្ត? លើសពីនេះទៅទៀតភាគរយនៃកូនដែលក្លាយជាទៀងទាត់កើនឡើងពី ៣៣ ភាគរយទៅ ៣៨ ភាគរយជាមួយម្តាយដែលមិនទៀងទាត់និង ៤៤ ភាគរយជាមួយម្តាយដែលមិនប្រតិបត្តិហាក់ដូចជាភាពស្មោះត្រង់នឹងការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ឪពុកកើនឡើងសមាមាត្រទៅនឹងភាពធូររលុងភាពព្រងើយកន្តើយឬការស្អប់ ។ - ធគាត់ការពិតអំពីបុរសនិងសាសនាចក្រ៖ លើសារៈសំខាន់នៃឪពុកទៅព្រះវិហារ ដោយ Robbie Low; ផ្អែកលើការសិក្សា៖“ លក្ខណៈប្រជាសាស្ត្រនៃក្រុមភាសានិងសាសនានៅប្រទេសស្វ៊ីស” ដោយលោក Werner Haug និងលោក Phillipe Warner នៃការិយាល័យស្ថិតិសហព័ន្ធលោក Neuchatel ។ កម្រិតទី ២ នៃការសិក្សាចំនួនប្រជាជនលេខ ៣១
ឪពុកមានឥទ្ធិពលខាងវិញ្ញាណយ៉ាងសំខាន់ទៅលើកូន ៗ របស់ពួកគេ យ៉ាងជាក់លាក់ ដោយសារតែតួនាទីតែមួយគត់របស់ពួកគេនៅក្នុងលំដាប់នៃការបង្កើត…
បព្វជិតភាពរបស់ឪពុក
ព្រះសាស្ដាបង្រៀនថាៈ
ផ្ទះគ្រីស្ទានគឺជាកន្លែងដែលកុមារទទួលបានសេចក្តីប្រកាសដំបូងនៃសេចក្តីជំនឿ។ ចំពោះហេតុផលនេះផ្ទះគ្រួសារត្រូវបានគេហៅថាត្រឹមត្រូវជា“ ព្រះវិហារក្នុងស្រុក” ដែលជាសហគមន៍នៃព្រះគុណនិងការអធិស្ឋានសាលាគុណធម៌មនុស្សធម៌និងសេចក្តីសប្បុរសរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ -ធម្មទេសនានៃវិហារកាតូលិក n ។ ៦៧
ដូច្នេះបុរសអាចត្រូវបានពិចារណា បូជាចារ្យនៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់។ ដូចដែលប៉ូលប៉ូលសរសេរ៖
ដ្បិតស្វាមីជាប្រមុខរបស់ភរិយាគឺដូចជាព្រះគ្រិស្ដជាសិរសារបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ព្រះអង្គជាព្រះសង្គ្រោះរបស់រូបកាយ។ (អេភ។ ៥:២៣)
តើនេះបញ្ជាក់ពីអ្វី? មែនហើយដូចដែលរឿងរបស់ខ្ញុំបង្ហាញខាងលើយើងដឹងថាបទគម្ពីរនេះមានការរំលោភបំពានជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ខ ២៤ បន្តថា“ ព្រះវិហារជាអ្នកក្រោមបង្គាប់ព្រះគ្រីស្ទដូច្នេះភរិយាគួរតែនៅក្រោមអំណាចប្តីរបស់ពួកគេក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់” ។ នៅពេលដែលបុរសកំពុងបំពេញកាតព្វកិច្ចជាគ្រីស្ទានរបស់ពួកគេស្ត្រីនឹងត្រូវចុះចូលចំពោះអ្នកដែលចូលរួមហើយនាំគេទៅឯព្រះគ្រីស្ទ។
ក្នុងនាមជាស្វាមីនិងបុរសយើងត្រូវបានហៅ ឲ្យ មានការដឹកនាំខាងវិញ្ញាណដ៏ពិសេស។ ស្ត្រីនិងបុរសពិតជាខុសគ្នាឆ្ងាយទាំងខាងផ្លូវចិត្តរាងកាយ និង តាមលំដាប់លំដោយខាងវិញ្ញាណ។ ពួកគេគឺជា បំពេញបន្ថែម។ ហើយពួកគេស្មើគ្នាជាអ្នកទទួលមរតករបស់ព្រះគ្រីស្ទ៖ [1]Cf. Catechism នៃព្រះវិហារកាតូលិក, ន។ ៩៧
ដូចគ្នានេះដែរអ្នកដែលជាស្វាមីគួរតែរស់នៅជាមួយភរិយាដោយយោគយល់គ្នាដោយបង្ហាញការគោរពដល់មនុស្សស្រីដែលខ្សោយខាងផ្លូវភេទព្រោះយើងជាអ្នកទទួលមរតករួមនៃអំណោយទាននៃជីវិតដូច្នេះអ្នកមិនអាចបួងសួងបានឡើយ (១ ពេ ៣: ៧)
ប៉ុន្តែសូមចាំពាក្យរបស់ព្រះគ្រីស្ទទៅកាន់ប៉ូលថា«អំណាចបានពេញដោយភាពទន់ខ្សោយ»។ [2]1 Cor 12: 9 នោះគឺបុរសភាគច្រើននឹងសារភាពថាភាពខ្លាំងរបស់ពួកគេ រ៉ុក គឺជាប្រពន្ធរបស់ពួកគេ។ ហើយឥឡូវនេះយើងមើលឃើញអាថ៌កំបាំងដែលបានបង្ហាញនៅទីនេះ: អាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏បរិសុទ្ធគឺជានិមិត្តរូបនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ព្រះគ្រីស្ទចំពោះសាសនាចក្រ។
នេះគឺជាអាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យមួយប៉ុន្តែខ្ញុំនិយាយយោងទៅព្រះគ្រីស្ទនិងក្រុមជំនុំ។ (អេភ។ ៥:៣២)
ព្រះគ្រីស្ទបានលះបង់ជីវិតរបស់គាត់សម្រាប់កូនក្រមុំរបស់គាត់ប៉ុន្តែគាត់ ផ្តល់អំណាច សាសនាចក្រនិងលើកនាងឡើងទៅរកជោគវាសនាថ្មី“ ដោយពាក្យទឹក” ។ តាមពិតគាត់សំដៅទៅលើសាសនាចក្រថាជាថ្មគ្រឹះហើយពេត្រុសជាថ្មដា។ ពាក្យទាំងនេះពិតជាមិនគួរឱ្យជឿមែន។ ចំពោះអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងតែមានបន្ទូលគឺទ្រង់ចង់អោយក្រុមជំនុំសងសឹកជាមួយព្រះអង្គ។ ដើម្បីចូលរួមក្នុងអំណាចរបស់ទ្រង់ ដើម្បីក្លាយជា«រូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ»មួយអង្គជាប់នឹងរូបកាយរបស់ទ្រង់។
…អ្នកទាំងពីរនឹងទៅជាសាច់តែមួយ។ (អេភ។ ៥:៣១)
បំណងរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺ ស្រឡាញ់ដែលជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះរីងស្ងួតបានសម្តែងចេញដោយសេចក្តីសប្បុរសដ៏ទេវភាពដែលលើសពីសកម្មភាពនៃសេចក្តីស្រឡាញ់នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្សជាតិ។ នេះគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលបុរសត្រូវបានគេហៅថាចំពោះភរិយារបស់ពួកគេ។ យើងត្រូវបានហៅឱ្យងូតទឹកឱ្យប្រពន្ធនិងកូន ៗ របស់យើងនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ 
នៅថ្ងៃណាមួយពួកគេនឹងឈរនៅចំពោះព្រះ«ដោយឥតស្នាមឬរេចរិល»។ គេអាចនិយាយបានថាដូចជាព្រះគ្រីស្ទដែរយើងប្រគល់“ កូនសោរនៃនគរ” ទៅថ្មដាភរិយារបស់យើងដើម្បីជួយពួកគេឱ្យចិញ្ចឹមនិងចិញ្ចឹមផ្ទះនៅក្នុងបរិយាកាសដ៏បរិសុទ្ធនិងមានសុខភាពល្អ។ យើងត្រូវផ្តល់អំណាចដល់ពួកគេមិនមែនទេ លើសកម្លាំង ពួកគេ។
ប៉ុន្តែនេះមិនមានន័យថាបុរសគួរតែក្លាយជាស្នាមញញឹមនោះទេពោលគឺស្រមោលនៅជ្រុងដែលមិនទទួលខុសត្រូវចំពោះភរិយារបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែនោះជាការពិតអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងគ្រួសារជាច្រើនជាពិសេសនៅលោកខាងលិច។ តួនាទីរបស់បុរសត្រូវបានបង្កើតឡើង។ ភាគច្រើនជាប្រពន្ធដែលដឹកនាំក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេក្នុងការអធិស្ឋានដែលនាំកូន ៗ របស់ពួកគេទៅព្រះវិហារដែលបម្រើជារដ្ឋមន្រ្តីអស្ចារ្យហើយថែមទាំងជាអ្នកកាន់ព្រះវិហារទៀតផងដែលបូជាចារ្យគ្រាន់តែជាហត្ថលេខារបស់ការសម្រេចចិត្តរបស់នាង។ ហើយតួនាទីស្ត្រីទាំងអស់នេះនៅក្នុងគ្រួសារនិងព្រះវិហារមានកន្លែង ដរាបណាវាមិនមែនជាការចំណាយនៃការដឹកនាំខាងវិញ្ញាណដែលបានផ្តល់ឱ្យរបស់បុរស។ វាជារឿងមួយសម្រាប់ម្តាយដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់និងចិញ្ចឹមកូន ៗ របស់គាត់នៅក្នុងជំនឿដែលជារឿងដ៏អស្ចារ្យមួយ។ វាជារឿងមួយទៀតសម្រាប់នាងក្នុងការធ្វើបែបនេះដោយគ្មានការគាំទ្រសាក្សីនិងការសហការពីស្វាមីរបស់នាងពីការធ្វេសប្រហែសឬភាពខុសឆ្គងរបស់គាត់។
តួនាទីរបស់បុរស
នៅក្នុងនិមិត្តរូបដ៏មានឥទ្ធិពលមួយទៀតគូដែលរៀបការគឺជារូបភាពនៃព្រះត្រីឯកដ៏ពិសិដ្ឋ។ ព្រះវរបិតាស្រឡាញ់ព្រះរាជបុត្រាយ៉ាងខ្លាំងដូច្នេះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេក្លាយជាមនុស្សទីបីគឺព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ដូចគ្នានេះដែរស្វាមីស្រឡាញ់ភរិយារបស់គាត់យ៉ាងខ្លាំងហើយភរិយារបស់គាត់ស្រឡាញ់ប្តីរបស់ពួកគេដែលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេបង្កើតឱ្យមានមនុស្សទីបី: កូន។ ដូច្នេះប្ដីនិងប្រពន្ធត្រូវបានគេហៅថាជាការឆ្លុះបញ្ចាំងនៃព្រះត្រីឯកដ៏បរិសុទ្ធដល់គ្នាទៅវិញទៅមកនិងកូន ៗ របស់ពួកគេនៅក្នុងពាក្យសម្ដីនិងសកម្មភាពរបស់ពួកគេ។ កូន ៗ និងប្រពន្ធគួរតែឃើញឪពុករបស់ពួកគេឆ្លុះបញ្ចាំងពីព្រះវរបិតាសួគ៌។ ពួកគេគួរតែឃើញម្តាយរបស់ពួកគេឆ្លុះបញ្ចាំងពីព្រះរាជបុត្រា និងសាសនាចក្រម្តាយដែលជារូបកាយរបស់ទ្រង់។ តាមវិធីនេះកុមារនឹងអាចទទួលបាន តាមរយៈឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាច្រើនក្រៃលែងដូចដែលយើងទទួលបានការចែកសាក្រាម៉ង់តាមរយៈបព្វជិតភាពបរិសុទ្ធនិងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ។
ក្រុមគ្រួសារគ្រិស្តសាសនាគឺជាការរួបរួមគ្នារបស់មនុស្សដែលជាសញ្ញានិងរូបភាពនៃការរួបរួមរបស់ព្រះវរបិតានិងព្រះរាជបុត្រានៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ -Catechism នៃព្រះវិហារកាតូលិក, ន។ ៩៧
តើភាពជាឪពុកនិងការចិញ្ចឹមមើលទៅដូចអ្វី? ជាអកុសលសព្វថ្ងៃនេះមានតែគំរូនៃភាពជាឪពុកដែលមានតម្លៃពិនិត្យមើល
។ ភាពជាបុរសនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះវាគ្រាន់តែជាតុល្យភាពត្រឹមត្រូវនៃការជេរប្រមាថសុរានិងកីឡាតាមទូរទស្សន៍ជាប្រចាំជាមួយនឹងតណ្ហាបន្តិចបន្តួច (ឬច្រើន) ដែលត្រូវបានគេបោះចោល។ គួរឱ្យសោកស្តាយនៅក្នុងសាសនាចក្រភាពជាអ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណភាគច្រើនបានបាត់ពីវេទិកាជាមួយបព្វជិតភាពភ័យខ្លាចក្នុងការប្រជែងស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នដើម្បីដាស់តឿនកូន ៗ ខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេឱ្យមានភាពបរិសុទ្ធនិងផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដែលមិនរលាយហើយពិតណាស់រស់នៅវាតាមរបៀបដែលកំណត់សក្តានុពលដ៏ខ្លាំងក្លា។ ឧទាហរណ៍។ ប៉ុន្តែនេះមិនមានន័យថាយើងមិនមានឧទាហរណ៍ណាដែលត្រូវធ្វើនោះទេ។ ព្រះយេស៊ូវ នៅតែជាគំរូដ៏អស្ចារ្យនិងអស្ចារ្យបំផុតរបស់ភាពជាបុរស។ គាត់ទន់ភ្លន់ប៉ុន្តែរឹងមាំ។ សុភាពរាបតែមិនរួញរា។ គោរពចំពោះស្ត្រីប៉ុន្តែជាការពិត។ ហើយជាមួយកូន ៗ ខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ទ្រង់បានប្រទានអ្វីៗទាំងអស់។ នៅពេលទ្រង់បានលាងជើងពួកគេបានមានប្រសាសន៍ថា៖
បើខ្ញុំជាគ្រូនិងជាគ្រូបានលាងជើងអោយអ្នករាល់គ្នាហើយអ្នករាល់គ្នាក៏ត្រូវលាងជើងអោយគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ ខ្ញុំបានអោយគំរូដល់អ្នកដើម្បីអោយអ្នកយកគំរូតាមដូច្នេះខ្ញុំបានធ្វើសំរាប់អ្នកហើយអ្នកក៏គួរធ្វើដែរ។ (យ៉ូហាន ១៣: ១៤-១៥)
តើនេះមានន័យយ៉ាងដូចម្តេច? ថាខ្ញុំនឹងនិយាយនៅក្នុងការសរសេរបន្ទាប់របស់ខ្ញុំអ្វីៗទាំងអស់ពីការអធិស្ឋានជាគ្រួសារវិន័យនិងអាកប្បកិរិយាខាងបុរស។ ពីព្រោះប្រសិនបើយើងជាបុរសមិនចាប់ផ្តើមសន្មតថាភាពជាអ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណគឺជាកាតព្វកិច្ចរបស់យើង។ ប្រសិនបើយើងធ្វេសប្រហែសក្នុងការងូតទឹកឱ្យប្រពន្ធនិងកូន ៗ របស់យើងនៅក្នុងព្រះបន្ទូល។ ប្រសិនបើចេញពីភាពខ្ជិលច្រអូសឬការភ័យខ្លាចយើងមិនទទួលយកទំនួលខុសត្រូវនិងកិត្តិយសដែលជារបស់យើងក្នុងនាមជាបុរសទេ ... បន្ទាប់មកវដ្តនៃអំពើបាបដែល "គំរាមកំហែងដល់មនុស្សជាតិរបស់គាត់" នឹងបន្តហើយការរំលាយកូនប្រុសស្រីរបស់យើង ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតនឹងមិនត្រឹមតែនៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែនៅក្នុងសហគមន៍របស់យើងផងដែរដែលធ្វើអោយអនាគតពិភពលោកស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់។
អ្វីដែលព្រះកំពុងហៅយើងថាជាបុរសសព្វថ្ងៃនេះមិនមែនជារឿងតូចតាចទេ។ វានឹងទាមទារឱ្យយើងលះបង់ខ្ពស់ប្រសិនបើយើងចង់រស់នៅប្រកបអាជីពជាគ្រីស្ទានរបស់យើង។ ប៉ុន្តែយើងមិនត្រូវខ្លាចអ្វីឡើយត្បិតអ្នកដឹកនាំនិងជាអ្នកគ្រប់លក្ខណ៍នៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើងគឺព្រះយេស៊ូវដែលជាបុរសនៃមនុស្សទាំងអស់នឹងជាជំនួយការនាំផ្លូវនិងកម្លាំងរបស់យើង។ ហើយដូចជាទ្រង់បានសុគតជីវិតរបស់ទ្រង់ផងដែរទ្រង់បានយកជីវិតនោះជាថ្មីម្តងទៀតនៅក្នុងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។
អានបន្ថែម៖
ចុចខាងក្រោមដើម្បីបកប្រែទំព័រនេះទៅជាភាសាផ្សេង៖
