ប្រយុទ្ធជាមួយព្រះ

ស្រឡាញ់ មិត្តភក្តិ,

សរសេរអ្នកព្រឹកនេះពីចំណតរថយន្ត Wal-Mart ។ ទារកបានសម្រេចចិត្តក្រោកឡើងហើយលេងដូច្នេះតាំងពីខ្ញុំគេងមិនលក់ខ្ញុំនឹងចំណាយពេលដ៏កម្រដើម្បីសរសេរ។

គ្រាប់ពូជនៃការប្តូរប្រាក់

ដូចដែលយើងអធិស្ឋានច្រើនដូចជាយើងទៅអភិបូជាធ្វើការល្អហើយស្វែងរកព្រះអម្ចាស់នៅមានយើងនៅឡើយ ពូជនៃការបះបោរ. គ្រាប់ពូជនេះស្ថិតនៅក្នុង«សាច់» ដូចដែលប៉ុលហៅវា ហើយផ្ទុយពី«វិញ្ញាណ»។ ខណៈដែលវិញ្ញាណរបស់យើងជាញឹកញាប់មានឆន្ទៈ, សាច់គឺមិនមាន។ យើងចង់បម្រើព្រះ ប៉ុន្តែសាច់ឈាមចង់បម្រើខ្លួនឯង។ យើងដឹងថាការធ្វើត្រូវ ប៉ុន្តែសាច់ឈាមចង់ធ្វើផ្ទុយពីនេះ។

ហើយការប្រយុទ្ធក៏ផ្ទុះឡើង។

ពូជនៃការបះបោរនេះនឹងនៅជាមួយអ្នករហូតទាល់តែអ្នកបានរួចផុតពីភាជនៈដីនៅលើផែនដីនេះនៅពេលអ្នកដកដង្ហើមចុងក្រោយរបស់អ្នក។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយនៅពេលដែលយើងខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណដោយចាប់យកឈើឆ្កាងរបស់យើងរាល់ថ្ងៃនោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងចាប់ផ្តើមបន្ទាបបន្ថោកការបះបោរនេះបន្តិចម្តង ៗ ដោយដាក់ទំនោរទៅរកការស្លាប់។ ប៉ុន្តែសូម្បីតែប្រជាជនដ៏វិសុទ្ធត្រូវបានគេល្បួងឱ្យបះបោរ។ ដូច្នេះយើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច។

ផ្នូរ

ជាញឹកញាប់ ពេលដែលគេបះបោរខ្លាំង មេល្បួងមកតាម ហើយនិយាយថា “អាឯងមានស្មារតីប្រយុទ្ធ! ល្អ! នេះល្អណាស់! អ្នកជាវិញ្ញាណដែលមានសេរីភាព ជាសត្វសេះព្រៃ។ បាទ អ្នកចូលចិត្តរស់នៅ… ដូច្នេះរស់នៅតិចតួច។ អ្នកតែងតែអាចសុំការអភ័យទោសពីព្រះ។ ឬម្យ៉ាងទៀត គាត់នឹងនិយាយថា “អ្នកបានធ្លាក់ចុះបន្តិចហើយ ហេតុអ្វីមិនទៅ ទាំងមូល ផ្លូវ។ "

សម្រាប់អ្នកផ្សេងទៀតការប្រយុទ្ធគឺកាន់តែច្បាស់។ វាមានទំរង់នៃការថ្វាយដែលសមហេតុសមផលនិងសមរម្យជាង។ ចិត្តប្រែជាច្របូកច្របល់ច្របូកច្របល់តែខាំលួងលោម។ ហើយបណ្តើរ ៗ គំនិតរសាត់ពីការអធិស្ឋានទៅជាការរស់នៅលើភាពមិនសំខាន់និងកង្វល់នៅលើផែនដី។

បន្ទាប់មកមានព្រលឹងដែលប្រឆាំងនឹងសិទ្ធិអំណាចណាមួយមិនថាវាជាមនុស្សឬទេវភាព។

ក្នុងករណីណាក៏ដោយលទ្ធផលគឺដូចគ្នា៖ បេះដូងចាប់ផ្តើមរឹងនិងសប្បុរសធម៌ ចុះខ្សោយ.

បើកការដ្ឋាន

ដំបូងយើងត្រូវទទួលស្គាល់ថាការល្បួងជាអ្វី មិនមាន ដូចជានៅក្នុង។ តាមពិត ការល្បួងខ្លាំងនិងខ្លាំងមិនមែនជាអំពើបាបទេ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ជួបប្រទះនឹងការល្បួងដ៏ខ្លាំងក្លាទាំងនេះ ពួកគេតែងតែអមដោយភាពអៀនខ្មាស… “តើខ្ញុំអាចមានទំនោរបែបនេះបានដោយរបៀបណា!” ប៉ុន្តែសូម្បីតែពួកបរិសុទ្ធដ៏អស្ចារ្យត្រូវបានល្បួងយ៉ាងខ្លាំង។ ព្រះគ្រីស្ទផ្ទាល់ត្រូវបានល្បួង។ ហើយទ្រង់ជាភ័ស្តុតាងរបស់យើងថា ដើម្បីឱ្យមានការល្បួងខ្លាំង មិនមែនជាអំពើបាបឡើយ ត្បិតយើងដឹងថា ព្រះយេស៊ូវទ្រង់គ្មានបាបសោះ។

ដូច្នេះសូមឱ្យការពិតនេះ ការពិតនេះ សូម្បីតែឥឡូវនេះចាប់ផ្តើមរំដោះអ្នក។ ការស៊ូទ្រាំនឹងការល្បួងនេះ បន្ទាប់មកក្លាយជាមកុដនៃជ័យជំនះ គ្រានៃការលូតលាស់នៅលើផែនដី និងរង្វាន់ដ៏អស់កល្បនៅស្ថានសួគ៌។ សាតាំងនឹងបញ្ចុះបញ្ចូលអ្នកថា អ្នកបានធ្វើបាបរួចហើយ នៅពេលដែលអ្នកត្រូវបានល្បួង ដែលក្នុងករណីខ្លះបណ្តាលឱ្យមនុស្សជាច្រើនចូលទៅក្នុងអំពើបាបយ៉ាងពិតប្រាកដ នៅពេលដែលពួកគេហៀបនឹងដណ្តើមយកវា (“… អ្នកបានធ្លាក់ចុះបន្តិចហើយ ហេតុអ្វីមិនទៅ។ ទាំងមូល ") ប៉ុន្តែអ្នកមិនបានធ្លាក់ចុះទេ។ ចូរបន្ទោសវិញ្ញាណដែលល្បួង ហើយសម្លឹងមើលព្រះយេស៊ូវយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់តាមរយៈការអធិស្ឋានព្រះនាមទ្រង់ ដោយចេញឲ្យឆ្ងាយពីការល្បួងខាងរូបកាយ និងដោយការទទួលទានសាក្រាម៉ង់។

ពេលដែលអ្នកបរាជ័យ - ប្រឆាំងនឹងឈាម

ប៉ុន្តែដោយសារយើងជាមនុស្សហើយមិនទាន់ប្រែចិត្តនិងផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុងដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយើងនឹងធ្លាក់ចុះ។ យើងធ្វើបាប។ តាមពិតព្រលឹងបះបោរពេលខ្លះនឹងធ្វើបាបដោយចេតនាជាក់លាក់ភាពរឹងចចេសដូចក្មេងចេះដើរតេះតះមិនព្រមមកនៅពេលសួរ។ ពេលវេលាផ្សេងទៀតព្រលឹងធ្វើបាបប៉ុន្តែមានអារម្មណ៍ថាបានអូសចូលវាតាមរយៈភាពទន់ខ្សោយទាំងស្រុងដូចជាសាច់ដែលបះបោរឈ្នះព្រលឹងដែលនឿយហត់។

ទោះជាយ៉ាងណា ឱសថប្រឆាំងនឹងថ្នាំនេះតែងតែដូចគ្នា៖ បន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះ។ ជាថ្មីម្តងទៀត អ្នកល្បួងនឹងចូលមកជិតអ្នក ហើយខ្សឹបប្រាប់ថា អ្នកបាន «ប្រើអស់» សេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែនេះគឺជាការកុហក! អ្នកមិនអាចហត់នឿយនូវសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះបានទេ។ គឺសម្រាប់មនុស្សមានបាប ជាពិសេសពួកបះបោរ ដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងមក។ ទេ ថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ ក្លាយជាតូចជាងមុន។ ដើម្បីទទួលស្គាល់ថាអ្នកពិតជាមានតិចតួចណាស់ប្រសិនបើមានគុណធម៌ណាមួយហើយអ្នកពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើព្រះយេស៊ូវសំរាប់សេចក្ដីសង្រ្គោះរបស់អ្នក។ ចំពោះត្រចៀកការចូលរៀនបែបនេះគឺឈឺចាប់និងខ្ជិលច្រអូស។ ចំពោះត្រចៀករបស់ព្រះគ្រីស្ទវាគឺជាចម្រៀងដ៏ពិរោះសម្រាប់សេចក្តីពិតតែងតែត្រូវបានទាក់ទាញដល់សេចក្តីពិតអ្នកព្យាបាលស្នាមរបួសអ្នកព្យាបាលរោគឈឺព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់មនុស្សមានបាប។

ប្រសិនបើអ្នកមិនបានយំចំពោះអំពើបាបរបស់អ្នកទេសូមអធិស្ឋានសម្រាប់អំណោយនេះ។ សូមអធិស្ឋានដើម្បីឱ្យអំណោយនោះបានធ្លាក់លើមុខរបស់អ្នកហើយយំចំពោះការខ្វះសេចក្តីសប្បុរសនិងសប្បុរសធម៌របស់អ្នក។ ប៉ុន្តែកុំអស់សង្ឃឹម។ ផ្ទុយទៅវិញទុកឱ្យទឹកភ្នែកទាំងនោះចាប់ផ្តើមលាងអ្នក។ កន្លែងណាដែលអ្នកខ្វះសេចក្តីសប្បុរសអ្នកដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់នឹងចាក់វាចូលក្នុងព្រលឹងអ្នក។ កន្លែងណាដែលអ្នកខ្វះសទ្ធាអ្នកដែលមានចិត្ដទូលាយមិនចេះនិយាយនឹងផ្តល់មេត្តាករុណាដល់មេត្តាករុណា។

ប៉ុន្តែកុំគិតថាអ្នកជាមនុស្សបរិសុទ្ធភ្លាមៗ។ ទេឥឡូវនេះអ្នកដូចជាស្លឹកឈើដែលត្រូវបានលើកឡើងដោយខ្យល់បក់យ៉ាងខ្លាំងនៅលើមេឃ។ ប៉ុន្ដែនៅពេលដែលខ្យល់ឈប់អ្នកនឹងវិលត្រឡប់មកផែនដីវិញ។

តើអ្នកត្រូវធ្វើយ៉ាងណានៅពេលនោះ? រឿងពីរ: អត្មារបស់អ្នកត្រូវតែនៅដដែលដូចស្លឹកឈើដូច្នេះទំងន់នៃមោទនភាពមិនទាក់ទាញអ្នកឱ្យដួល។ នោះគឺអ្នកត្រូវតែបន្ទាបខ្លួនអ្នកជានិច្ចនៅពេលថ្ងៃនៅពេលដែលកំហុសរបស់អ្នកមានទំលាប់ឡើងវិញ។ ហើយទីពីរអ្នកត្រូវតែ អធិស្ឋានសម្រាប់ការអធិស្ឋានទាញលើខ្យល់នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលលើកអ្នកឡើង។ វាជាការអធិស្ឋានដែលជាការឆ្ពោះទៅរកព្រះដោយចិត្តស្មោះត្រង់ដូចក្មេងជានិច្ចដែលនឹងជួយរក្សាអ្នកអោយនៅខ្ពស់។ ត្រូវហើយនៅពេលដែលយើងចាប់ផ្តើមភ្លេចព្រះតើយើងមិនធ្លាក់ចុះលឿនទេឬ?

អូព្រលឹងបះបោរព្រះយេស៊ូវរង់ចាំការសារភាពដ៏ស្មោះត្រង់របស់អ្នកដែលថាទ្រង់អាចដកដង្ហើមមកលើអ្នកហើយលើកអ្នកឡើងទៅបេះដូងដ៏ពិសិដ្ឋរបស់ទ្រង់។

បទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន (មានកំណត់) របស់ខ្ញុំជាមួយមនុស្សដែលបានក្លាយជាមិត្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះគឺថា សមត្ថភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេត្រូវបានផ្គូផ្គងដោយទំនោរទៅរកការបះបោរ និងកុបកម្ម។ ភាពស្មោះត្រង់របស់ពួកគេគឺធំជាងសម្រាប់ការសាកល្បងដោយខ្ជាប់ខ្ជួន។ អ្វីដែលសំខាន់គឺការមកដល់គោលដៅ ហើយមធ្យោបាយតែមួយគត់ដើម្បីសម្រេចបានគឺ បន្តដំណើរទៅមុខ ដោយមិនមានការរារាំងពីកំហុស និងឧប្បត្តិហេតុនានា ថាតើទាំងនេះមកពីឆន្ទៈផ្ទាល់ខ្លួន ពីកម្លាំងដ៏មានអំណាចនៅក្នុង ឬពីខាងក្រៅក៏ដោយ។ គេរំពឹងថាការធ្វើដំណើររបស់យើងនឹងងាកចេញពីផ្លូវត្រឹមត្រូវតាមទ្រឹស្តី។ ជំនួសឱ្យការបដិសេធថាយើងបានដើរខុស ឬបន្តថយក្រោយរហូតដល់ចំណុចដែលយើងវង្វេង យើងត្រូវកំណត់ផ្លូវថ្មីមួយដែលកំណត់ដោយស្ថានភាពជាក់ស្តែង និងទំនាក់ទំនងរបស់វាទៅនឹងគោលដៅរបស់យើង។ ការអធិស្ឋានគឺជាមធ្យោបាយរបស់យើងក្នុងការទទួលយកការមើលឃើញនៃការតម្រង់ទិសខ្លួនយើងឡើងវិញដោយបង្កើតទំនាក់ទំនងឡើងវិញជាមួយនឹងគោលដៅរបស់យើង។ នៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ សមាសធាតុជាច្រើននៃជីវិតរបស់យើងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទស្សនៈ ហើយដំណើររបស់យើងចាប់ផ្តើមកាន់តែមានន័យ។ -Michael Casey, ប្រាជ្ញាបុរាណនៃការអធិស្ឋានខាងលិច

គាំទ្រកិច្ចបម្រើពេញពេលរបស់ម៉ាកុស៖