លើភាពរាបសារពិត

 

កាលពីប៉ុន្មានថ្ងៃមុនមានខ្យល់ខ្លាំងមួយទៀតបានឆ្លងកាត់តំបន់របស់យើងបណ្តាលឱ្យដំណាំហៃចំនួនពាក់កណ្តាលបានបាត់បង់។ បន្ទាប់មកពីរថ្ងៃមុននេះទឹកជំនន់នៃទឹកភ្លៀងបានបំផ្លាញអ្វីៗដែលនៅសល់។ ការសរសេរដូចខាងក្រោមពីដើមឆ្នាំនេះបានចូលមកក្នុងគំនិត ...

ការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំថ្ងៃនេះ:“ ព្រះអម្ចាស់អើយខ្ញុំមិនបន្ទាបខ្លួនទេ។ ឱព្រះយេស៊ូវអើយសុភាពរាបសានិងរាបសារនៃដួងចិត្តសូមធ្វើអោយចិត្តទូលបង្គំដល់ទ្រង់ ...

 

នៅទីនោះ គឺមានកម្រិតនៃភាពរាបទាបបីកម្រិតហើយយើងពីរបីនាក់ទទួលបានលើសពីកម្រិតទីមួយ។ 

ទីមួយគឺងាយស្រួលមើល។ វាគឺជាពេលដែលយើង ឬនរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតក្រអឺតក្រទម អួតអាង ឬការពារ។ នៅពេលដែលយើងមានការអះអាងខ្លាំងពេក រឹងរូស ឬមិនចង់ទទួលយកការពិតជាក់លាក់មួយ។ នៅពេលដែលព្រលឹងមកទទួលស្គាល់ទម្រង់នៃមោទនភាពនេះ ហើយប្រែចិត្ត វាគឺជាជំហានដ៏ល្អ និងចាំបាច់។ ពិតប្រាកដណាស់ អ្នកណាក៏ខំប្រឹងដែរ។ "ត្រូវ​បាន​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ ដូច​ជា​ព្រះវរបិតា​សួគ៌​ទ្រង់​គ្រប់​លក្ខណ៍" នឹង​ចាប់​ផ្ដើម​មើល​ឃើញ​កំហុស​និង​ការ​បរាជ័យ​របស់​ពួក​គេ​យ៉ាង​ឆាប់​រហ័ស។ ហើយ​ក្នុង​ការ​ប្រែចិត្ត​ពី​ពួកគេ ពួកគេ​ថែមទាំង​អាច​និយាយ​ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះ​ថា « ព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំ​មិន​មាន​អ្វី​ឡើយ ។ ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​ទុច្ចរិត។ សូមអាណិតខ្ញុំផង»។ ចំណេះដឹងដោយខ្លួនឯងនេះគឺចាំបាច់ណាស់។ ដូចដែលខ្ញុំបាននិយាយពីមុនមក។ “ សេចក្តីពិតនឹងរំដោះអ្នកអោយមានសេរីភាព” ហើយការពិតទីមួយគឺការពិតនៃខ្ញុំជានរណា ហើយខ្ញុំមិនមែនជានរណា។ ប៉ុន្តែ​ជា​ថ្មី​ម្តង​ទៀត​នេះ​គឺ​គ្រាន់​តែ​ជា​ ជំហាន​ដំបូង ឆ្ពោះទៅរកភាពរាបទាបពិតប្រាកដ; ការ​ទទួល​ស្គាល់​ភាព​ទន់ខ្សោយ​របស់​ខ្លួន​មិន​មែន​ជា​ភាព​ពេញ​លេញ​នៃ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន​នោះ​ទេ។ វាត្រូវតែចូលកាន់តែជ្រៅ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ កម្រិតបន្ទាប់គឺពិបាកជាងក្នុងការទទួលស្គាល់។ 

ព្រលឹងដែលបន្ទាបខ្លួនពិតប្រាកដ គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលមិនត្រឹមតែទទួលយកភាពក្រីក្រខាងក្នុងរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងទទួលយករាល់ ផ្នែកខាងក្រៅ ឆ្លងកាត់ផងដែរ។ ព្រលឹងដែលនៅតែត្រូវបានចាប់យកដោយមោទនភាពអាចមើលទៅដូចជាបន្ទាបខ្លួន។ ជា​ថ្មី​ម្តង​ទៀត ពួក​គេ​អាច​នឹង​និយាយ​ថា “ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​មាន​បាប​ដ៏​ធំ​បំផុត មិន​មែន​ជា​មនុស្ស​បរិសុទ្ធ​ទេ”។ ពួកគេ​អាច​ទៅ​ធ្វើ​ពិធី​អភិសេក​ប្រចាំថ្ងៃ អធិស្ឋាន​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ហើយ​ឧស្សាហ៍​ចូល​បួស។ ប៉ុន្តែ​មាន​អ្វី​មួយ​បាន​បាត់​បង់៖ ពួកគេ​នៅ​តែ​មិន​ទទួល​យក​រាល់​ការ​សាកល្បង​ដែល​មក​ដល់​ពួកគេ​ជា​ព្រះហឫទ័យ​អនុញ្ញាត​របស់​ព្រះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេនិយាយថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំព្យាយាមបម្រើទ្រង់ ហើយស្មោះត្រង់។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកអនុញ្ញាតឱ្យរឿងនេះកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ?” 

ប៉ុន្តែ​នោះ​គឺ​ជា​អ្នក​ដែល​មិន​ទាន់​មាន​ចិត្ត​រាប​ទាប… ដូច​ពេត្រុស​នៅ​ពេល​តែ​មួយ។ គាត់មិនបានទទួលយកថាឈើឆ្កាងគឺជាផ្លូវតែមួយគត់ទៅកាន់ការរស់ឡើងវិញនោះទេ។ គ្រាប់​ស្រូវ​សាលី​ត្រូវ​ងាប់​ដើម្បី​បង្កើត​ផល។ ពេល​ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​មាន​បន្ទូល​ថា​ទ្រង់​ត្រូវ​ឡើង​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​ដើម្បី​រងទុក្ខ ហើយ​សុគត ពេត្រុស​បាន​បន្លឺ​ឡើង​ថា៖

ព្រះ​ហាម​មិន​ឱ្យ​លោក​ម្ចាស់! គ្មានរឿងបែបនេះកើតឡើងចំពោះអ្នកឡើយ។ (ម៉ាថាយ ៦:២២)

លោក​យេស៊ូ​បាន​ស្ដី​បន្ទោស មិន​ត្រឹម​តែ​ពេត្រុស​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ គឺ​ជា​បិតា​នៃ​មោទនភាព​ថា៖

ថយក្រោយខ្ញុំ សាតាំង! អ្នកគឺជាឧបសគ្គសម្រាប់ខ្ញុំ។ អ្នក​គិត​មិន​ដូច​ព្រះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ដូច​ជា​មនុស្ស​ធ្វើ។ (៦:២៣)

ជាការប្រសើរណាស់ ប៉ុន្មានខមុននេះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងសរសើរជំនឿរបស់ពេត្រុស ដោយប្រកាសថាទ្រង់ជា “ថ្ម”! ប៉ុន្តែ​នៅ​ក្នុង​ឈុត​បន្ទាប់​នោះ ពេត្រុស​គឺ​ដូច​ជា​ថ្មើរ​ជើង​ជាង។ គាត់ដូចជា “ដីថ្ម” ដែលគ្រាប់ពូជនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមិនអាចចាក់ឬសបាន។ 

អស់​អ្នក​ដែល​នៅ​លើ​ដី​ថ្ម​ជា​អ្នក​ដែល​ពេល​បាន​ឮ​ហើយ​ទទួល​ព្រះបន្ទូល​ដោយ​អំណរ ប៉ុន្តែ​គេ​គ្មាន​ឫស។ ពួក​គេ​ជឿ​តែ​មួយ​ពេល​គត់ ហើយ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​ពេល​ជំនុំ​ជម្រះ។ (លូកា ៨:១៣)

ព្រលឹងបែបនេះមិនទាន់មានចិត្តរាបទាបនៅឡើយ។ ការបន្ទាបខ្លួនពិតប្រាកដគឺនៅពេលដែលយើងទទួលយកអ្វីក៏ដោយដែលព្រះអនុញ្ញាតក្នុងជីវិតរបស់យើង ពីព្រោះការពិត គ្មានអ្វីមករកយើងដែលឆន្ទៈរបស់ទ្រង់មិនអនុញ្ញាតនោះទេ។ តើញឹកញាប់ប៉ុណ្ណានៅពេលដែលការសាកល្បង ជំងឺ ឬសោកនាដកម្មកើតឡើង (ដូចដែលពួកគេធ្វើចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា) យើងបាននិយាយថា “ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ហាម! លោកម្ចាស់! មិនគួរមានរឿងបែបនេះកើតឡើងចំពោះខ្ញុំទេ! ខ្ញុំមិនមែនជាកូនរបស់អ្នកទេ? តើ​ខ្ញុំ​មិន​មែន​ជា​អ្នក​បម្រើ មិត្ត​ភក្តិ និង​ជា​សិស្ស​របស់​អ្នក​ទេ?»។ ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា​៖

អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​មិត្ត​សម្លាញ់​របស់​ខ្ញុំ បើ​អ្នក​ធ្វើ​តាម​ពាក្យ​ដែល​ខ្ញុំ​បង្គាប់​អ្នក... ពេល​បាន​ហ្វឹកហ្វឺន​យ៉ាង​ពេញ​លេញ សិស្ស​គ្រប់​រូប​នឹង​ដូច​ជា​គ្រូ​របស់​គាត់។ (យ៉ូហាន ១៥:១៤; លូកា ៦:៤០)

នោះ​គឺ​ព្រលឹង​ដ៏​រាប​ទាប​ពិត​ប្រាកដ​នឹង​និយាយ​ក្នុង​គ្រប់​ការណ៍​ទាំង​អស់។ «សូម​ឲ្យ​ខ្ញុំ​សម្រេច​តាម​ពាក្យ​របស់​លោក»។ [1]លូកា 1: 38 និង “ មិនតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំទេប៉ុន្តែសូមអោយសំរេចបាន” ។ [2]លូកា 22: 42

… គាត់​បាន​លះ​បង់​ខ្លួន​គាត់ ដោយ​យក​ទម្រង់​ជា​ទាសករ… គាត់​បន្ទាប​ខ្លួន ក្លាយ​ជា​អ្នក​ស្តាប់​បង្គាប់​ដល់​ស្លាប់ សូម្បី​តែ​ការ​ស្លាប់​នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង។ (ភីលីព ២:៧​-​៨)

ព្រះយេស៊ូវគឺជាអវតារនៃការបន្ទាបខ្លួន; ម៉ារីគឺជាច្បាប់ចម្លងរបស់ទ្រង់។ 

សិស្ស​ដែល​ដូច​ជា​ទ្រង់ មិន​បដិសេធ​ទាំង​ពរជ័យ​របស់​ព្រះ ឬ​ការ​ប្រៀនប្រដៅ​របស់​ទ្រង់​ឡើយ។ គាត់ទទួលយកទាំងការលួងលោម និងភាពឯកោ។ ដូចនាងម៉ារី គាត់មិនដើរតាមព្រះយេស៊ូវពីចម្ងាយដ៏សុវត្ថិភាពទេ ប៉ុន្តែគាត់បានក្រាបខ្លួននៅមុខឈើឆ្កាង ចែករំលែកការរងទុក្ខទាំងអស់របស់ទ្រង់ នៅពេលដែលគាត់បង្រួបបង្រួមទុក្ខលំបាករបស់គាត់ចំពោះព្រះគ្រីស្ទ។ 

មាននរណាម្នាក់បានប្រគល់កាតឱ្យខ្ញុំដោយមានការឆ្លុះបញ្ចាំងនៅខាងក្រោយ។ វាសង្ខេបយ៉ាងស្អាតនូវអ្វីដែលបាននិយាយខាងលើ។

ការបន្ទាបខ្លួនគឺជាភាពស្ងប់ស្ងាត់នៃបេះដូងជារៀងរហូត។
វាគឺដើម្បីគ្មានបញ្ហា។
វា​មិន​ដែល​ត្រូវ​ព្រួយ​បារម្ភ ឆាប់​ខឹង ឈឺ ឬ​ខក​ចិត្ត​ឡើយ។
វា​គឺ​ជា​ការ​រំពឹង​ទុក​អ្វី​មួយ, ការ​ងឿង​ឆ្ងល់​នៅ​អ្វី​ដែល​បាន​ធ្វើ​ចំពោះ​ខ្ញុំ,
មានអារម្មណ៍ថាមិនបានធ្វើអ្វីប្រឆាំងនឹងខ្ញុំ។
វា​គឺ​ជា​ការ​សម្រាក​នៅ​ពេល​ដែល​គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​សរសើរ​ខ្ញុំ,
ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវស្តីបន្ទោស និងមើលងាយ។
វា​គឺ​ជា​ការ​មាន​ផ្ទះ​ដែល​មាន​ពរ​នៅ​ក្នុង​ខ្លួន​ខ្ញុំ​ជា​កន្លែង​ដែល​ខ្ញុំ​អាច​ចូល​ទៅ​ក្នុង,
បិទទ្វារ លុតជង្គង់ចំពោះព្រះរបស់ខ្ញុំដោយសម្ងាត់ 
ហើយ​ខ្ញុំ​នៅ​សុខ​សាន្ត ដូច​នៅ​ក្នុង​សមុទ្រ​ដ៏​ជ្រៅ​នៃ​ភាព​ស្ងប់​ស្ងាត់ 
នៅពេលដែលនៅជុំវិញនិងខាងលើមានបញ្ហា។
(មិនស្គាល់អ្នកនិពន្ធ) 

ទីបំផុត ព្រលឹង​មួយ​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ភាព​រាបទាប​ពិត​ប្រាកដ ពេល​វា​ទទួល​យក​អ្វី​ទាំង​អស់​ខាង​លើ—ប៉ុន្តែ​ទប់ទល់​នឹង​ប្រភេទ​ណា​មួយ ការពេញចិត្តខ្លួនឯង -ដូចជាប្រសិនបើនិយាយថា "Ah, ទីបំផុតខ្ញុំទទួលបានវា; ខ្ញុំយល់ហើយ ខ្ញុំមកដល់ហើយ…។ល។” St. Pio បានព្រមានអំពីសត្រូវដ៏ឈ្លាសវៃបំផុតនេះ៖

ចូរយើងប្រុងស្មារតីជានិច្ចហើយកុំអោយសត្រូវដ៏សម្បើមនេះជ្រួតជ្រាបចូលក្នុងគំនិតនិងដួងចិត្តរបស់យើងព្រោះនៅពេលវាចូលវាបំផ្លាញគុណធម៌គ្រប់បែបយ៉ាងនិងបំផ្លាញអ្វីៗដែលល្អនិងស្រស់ស្អាត។ - ពី ទិសដៅខាងវិញ្ញាណរបស់ Padre Pio សំរាប់រាល់ថ្ងៃ, កែសម្រួលដោយ Gianluigi Pasquale, សៀវភៅអ្នកបម្រើ; ខែកុម្ភៈ 25

អ្វីក៏ដោយដែលល្អគឺជារបស់ព្រះ—នៅសល់ជារបស់ខ្ញុំ។ ប្រសិន​បើ​ជីវិត​របស់​ខ្ញុំ​ទទួល​បាន​ផល​ល្អ នោះ​គឺ​ដោយ​សារ​ព្រះអង្គ​ដែល​ល្អ​កំពុង​ធ្វើ​ការ​នៅ​ក្នុង​ខ្ញុំ។ ដ្បិត​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា “បើគ្មានខ្ញុំ អ្នកមិនអាចធ្វើអ្វីបានឡើយ” [3]យ៉ូហាន 15: 5

ប្រែចិត្ត មោទនភាព, នៅសល់ នៅក្នុងឆន្ទៈរបស់ព្រះនិង បោះបង់ចោល ការពេញចិត្តដោយខ្លួនឯងណាមួយ ហើយអ្នកនឹងរកឃើញភាពផ្អែមល្ហែមនៃឈើឆ្កាង។ សម្រាប់ឆន្ទៈដ៏ទេវភាពគឺជាគ្រាប់ពូជនៃសេចក្តីអំណរពិតនិងសន្តិភាពពិតប្រាកដ។ វាជាអាហារសម្រាប់អ្នករាបទាប។ 

 

ចេញ​ផ្សាយ​ដំបូង​នៅ​ថ្ងៃ​ទី​២៦ ខែ​កុម្ភៈ ឆ្នាំ​២០១៨។

 

 

ដើម្បីជួយ Mark និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ក្នុងការសង្គ្រោះពីព្យុះ
ដែលចាប់ផ្តើមសប្តាហ៍នេះ សូមបន្ថែមសារ៖
"ការសង្គ្រោះគ្រួសារ Mallett" ចំពោះការបរិច្ចាគរបស់អ្នក។ 
ជូនពរនិងអរគុណ!

 

ដើម្បីធ្វើដំណើរជាមួយម៉ាកុស ចំពោះ ឥឡូវពាក្យ,
ចុចលើបដាខាងក្រោម ជាវជាប្រចាំ.
អ៊ីមែលរបស់អ្នកនឹងមិនត្រូវបានចែករំលែកជាមួយនរណាម្នាក់ឡើយ។

 

លេខយោង

លេខយោង
1 លូកា 1: 38
2 លូកា 22: 42
3 យ៉ូហាន 15: 5
បានប្រកាសនៅក្នុង ទំព័រដើម, ភាពស្មោះត្រង់.