ចេញផ្សាយថ្ងៃទី ១៨ ខែមករាឆ្នាំ ២០០៨ …
ច្រើន ប៉ុន្មានសប្តាហ៍មុនខ្ញុំបានសរសេរថាវាដល់ពេលដែលខ្ញុំត្រូវនិយាយដោយផ្ទាល់ដោយក្លាហាននិងដោយគ្មានការសុំទោសចំពោះ“ សំណល់” ដែលកំពុងស្តាប់។ វានៅសល់តែអ្នកអានឥឡូវនេះមិនមែនដោយសារតែពួកគេពិសេសទេតែត្រូវបានជ្រើសរើស។ វាគឺជាសំណល់មិនមែនដោយសារតែទាំងអស់មិនត្រូវបានអញ្ជើញទេប៉ុន្តែមានមនុស្សតិចតួចទេដែលឆ្លើយតប” ។ [1]Cf. ការបង្រួបបង្រួមនិងការប្រសិទ្ធពរ នោះគឺខ្ញុំបានចំណាយពេល ១០ ឆ្នាំក្នុងការសរសេរអំពីពេលវេលាដែលយើងកំពុងរស់នៅដោយយោងតាមទំនៀមទំលាប់ដ៏ពិសិដ្ឋនិងម៉ាញ៉េស្យូមដើម្បីធ្វើអោយមានតុល្យភាពចំពោះការពិភាក្សាដែលប្រហែលជាពឹងផ្អែកតែលើវិវរណៈឯកជនប៉ុណ្ណោះ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយមានអ្នកខ្លះដែលមានអារម្មណ៍ធម្មតា ណាមួយ ការពិភាក្សាអំពី“ គ្រាចុងក្រោយ” ឬវិបត្ដិដែលយើងប្រឈមមុខគឺអាប់អួរអវិជ្ជមានរឺងប់ងុលហើយដូច្នេះពួកគេលុបចោលហើយឈប់ជាវវិញ។ អញ្ចឹង។ សម្តេចប៉ាបបេនឌីតនិយាយត្រង់ ៗ អំពីព្រលឹងបែបនេះ៖
លេខយោង
| ↑1 | Cf. ការបង្រួបបង្រួមនិងការប្រសិទ្ធពរ |
|---|