a ad lectorem;
Quid ergo facio cum oblivisci patiar eius beneficia ad me appropinquare, cum in medio eorum sum et impatiens et iratus et incultus et temperans ... cum non semper ante mentis meae In affectibus et affectibus me raptum et mundum et tunc opportunitas recte faciendi perit? Quomodo eum in facie cordis et mentis meae semper detineo et non agit sicut reliquus mundus qui non credit?
Haec littera pretiosa in corde meo compingit vulnus, grave certamen et litterale bellum, quod in anima mea erupit. Tantum est in hac epistola quae aperit luci ostium, incipiens a rudis honestate.
I. Veritas nos liberat,
Lector carissime, quia plusquam aliquid debes cohortari; videris. Illud fortasse plurimum interest inter te et ceteros orbis terrarum. Vos videre paupertas tua; videas magnam necessitatem tuam ad gratiam, ad Deum. Magnum periculum nostrorum temporum quasi pestilentia diffusa est, quod pauciores et pauciores animae sunt videre quorum actiones et vitae rationes ad id quod sunt. Pius XII.
Peccatum saeculi est amissio sensus peccati. -1946 oratio habita in Congressu Catechetico Civitatum Foederatarum
In altera parte es simillime mundo; ille est, Salvatore adhuc indiges. Vides autem hoc et desideras illud, quod est bivium in via inter celum et infernum.
Ipsa prima veritas, qua me liberat, veritas est quis sum, et qui non sum. Fractus sum; non sum honestus; Non sum ego qui esse volo, sed "irascor et incultus et brevi temperatus." cum videre hoc in te ipso, et palam Deo confiteris (etiamsi millesimum est), vulnus tuum in lucem affers, Christe Lumen, qui te sanare potest. Deus utique habet semper vidi in te hanc infirmitatem, et sic non est mirum. Et etiam scit quod probationes quas permittit in vita tua, has infirmitates trigger. Cur ergo haec quae te causant incidere permittit? Sanctus Paulus pariter mirabatur, Deum orans, ut eum ab infirmitate liberaret. Dominus autem respondit;
Sufficit tibi gratia mea nam virtus in infirmitate perficitur. (XII II Cor: IX)
S. Paulus mira revelatione respondet, huic dilemma clavem respondet:
Itaque contentus sum infirmitatibuscontumelias, labores, persecutiones et angustias propter Christum; cum enim infirmor, tunc potens sum. (2 Cor 12, 10).
S. Paulus ostendit clavem contenti non esse; sicut scripsi ultimo temporenon infirmitatibus, difficultatibus et angustiis deditionem illis. Quomodo hoc fieri potest!? Quomodo potest esse contentus brevi ingenio, passionibus, et infirmitatibus? Sed dicendum est, quod debes esse contentus peccato tuo. Nequaquam. Sed id vestra iter progressus est tremendi humilitatem coram Deo, quia sine ipso nihil potes facere. Sine tuis meritis nunc a te pendent omnino super eius misericordiam, peregrinus, possis dicere, qui prona ad terram percurrit.
Saeculo XVII monachus Gallus, Frater Laurentius, saepe oblitus est praesentiae Dei, multa errata faciens in via. At ille dixit: «Ibi iterum vado, Domine, oblitus sum tui, et rem meam feci. Ambo te ignosce me." Et tunc magis in praesentia ac voluntate Dei acquiesceret, quam diutius suam fragilitatem deploraret. Magna humilitas non debet intueri quam imperfectus! Eius praxis esse in praesentia Dei non solum erat cum quieta erat, sed…
... semper et in omni tempore humilem et amantem conversa- tionem, sine regula et statuta methodo, in omni tempore tentationis et tribulationis nostrae, in omni tempore nostrae siccitatis animae et indiscrete Dei, immo et etiam. cum in perfidiam et peccatum actuale labatur. - Frater Laurentius, Praxis coram Deo, Spiritual Maxims, p. 70-71, Spire Books
Plus est dicere de hoc renovatio mentissed addam quod quanto quis magis sanctus fieri desiderat, eo magis gratiae debet confidere, non e converso. Dissimilis puer qui 18 vertit et deinde domum maturam relinquit, maturitas spiritualis una magis magisque est dependentiam ad Deum. Quam ob rem dico viam progredi unum fieri minores et minores. Quod Jesus dixit, cum dixit adultis, oportet fieri sicut parvuli, intra in regnum.
INTERIOR BELLUM
Difficile est, ut dicitis, Deum in vita nostra cottidiana custodire, id est, ex toto corde, anima, mente et viribus diligere. Certe, pax petens praesentiam Dei, non absentia cruces. Sed cum Deo, praesentia eius momento temporis requiescens (usus praesentiae Dei) difficilis res est propter humanam naturam vulneratam. Facti sumus ad communionem cum Deo, sed peccatum originale nostrorum vulneravit corpora, vasa fictilia, seditiones contra leges Dei. Spiritus noster, in Baptismo mundatus, a servitute carnis in virtute Spiritus Sancti renovatur et liberatur. Sed jugiter cor nostrum huic Spiritui aperiendum est! Hoc est, domos nostras aperire hospiti inuitato, sed rem nostram facere et eum ignorare. Sic etiam Spiritus Sanctus invitatur Hospes, sed nos quoque ipsum ignorare et carnem delectare debemus. Id est, nos potes subditi estote iterum carni. ut ait apostolus,
Pro libertate Christus nos; state et nolite iterum iugo servitutis. (Gal V: I)
Sed te clamantem audio, “Iterum submittere nolo! Volo bonum esse, sanctum esse volo, sed non possum!" Item Apostolus: Iustum clamat vobiscum:
Quod facio, non intelligo. Non enim quod volo facio, sed quod odi. ... Scio enim quod non habitat in me, hoc est in carne mea, bonum. Voluntas parata est, bonum autem facere non est. Non enim quod volo bonum facio, sed quod nolo malum hoc facio… Miser ego sum! Quis me ex hoc mortali corpore liberabit?
Deo gratias per Ihesum Christum Dominum nostrum. (Rom 7, 15-25).
Multi nostrum fortasse finem pro via fefellerunt. Hoc est, de quodam sancto qui in aerem natavit fabulam legimus, et ad omnem casum in vita sua funditus respondisse. Quod bene sit, sed id incredibili anima data incredibili gratiarum incredibili proposita. Ordinarius anima et via ordinaria sanctitatis in Ecclesia est « per Iesum Christum Dominum nostrum », id est via crucis. "Quid est servus maior domino suo?" Si duram et angustam viam Iesus acciperet, sic nos et nos. repeto;
Necesse est nobis ut per multas tribulationes intrare in regnum Dei. (Acts 14:22)
Aerumna gravissima toleraturi sumus, quod cotidie patimur nostram spiritualem paupertatem, nostram penitus pietatis inopiam, magnam illam abyssum in animabus nostris, quam solus Deus potest implere. Ita via progressus non est saltus, sed infans gressus, ad litteram, sicut parvulus constanter ad matrem pertingens. Et ad Dei praesentiam jugiter pervenire debemus, quod in illis armis est, in quo invenimus robur, tutelam, et alimentum in ubere gratiae.
In orationis vita est habitualiter esse in Dei ter Sancti praesentia et in communione cum Eodem. -Catechismum Catholicae Ecclesiae, n
Sed hunc habitum non obtinemus nisi per gradus infantem.
"omni tempore" orare non possumus, si non certis temporibus oramus, scienter volentes. -CCC, n
DE HUMILITATE ET FIDE
Fortunate, in hac peccati aetate, sanctum habemus, qui eius miserias cronicavit ac deinde responsiones verbales quas Dominus noster ei det audiverat scripsit. Horum commentarius antea scripsi, sed-si ignosces, iterum audire debeo. In hoc Colloquio duo cardinis puncta latent, quae Dominus noster suaviter S. Faustinae revelat: necessitatem humilitatem (oppositum amori sui) et opus est fiducia pro sua clementia absolute, etiam si vitia sua ad superos exaggerent.
Colloquium Dei misericordis
cum anima post perfectionem nitens.
Iesu: Michi placet, cum feceris, o anima mea ad presbyteratum aspirantes perfectum, sed non video cur te tam saepe tristes? Dic mihi, puer meus: Quid est hoc liberari tristitia, et quod sit ejus causa?
Anima, Domino, ex causa quia malum nescio quod in corde meo omnibus propositum, ut eadem rursus ignorantiam proximi. Fac mihi mane consilium, sed est vespere et discessisset ab eis quantum ego video.
Iesu: Tu, puer meus, quod tu de te ipso. Cadit causa fretus multum me tibi parum. Sed adeo non contristabit te. Cum possis, an misericordiae Dei, quae te miseri, non possunt exhaurire. Memento, non solum cuius Laius dextra certum numerum venias effundere.
Anima: Et ego novi: omnia autem, sed maximas, malígno defénde me, et variis dubitationibus impelli evigilare faciatis in me, et ea ipsa quae has exasperat, dehortatur me.
Iesu: Fili mi scio et maximum impedimentum defectione sanctitatis cura extollit. Haec erit tibi auferre facultatem usu virtus. Pacem turbare non adunati tentationes interiores ne momentum. Et curae sunt animi fruges, ex sui ipsius amorem. Vos should non deficimus: sed contendunt ad locum meum in te amorem sui, amorem. Habeamus fiduciam, puer meus. Venire non deficimus veniam indulgere paratus sum. Obsecro te, quotiens in eius, glorificamus te, miserere mei.
Anima: Non intellego, quid sit melius est aliquid facere, quod magis placet, sed quae magna impedimenta occurrant, in hac intellectus agens.
Iesu: Fili mi vitae est in terra quidem certamen; magno certamine mei. Ne timeas, quia solus. Semper supporting sum vobis, ut in Me et recliner super te laborantem, nihil minus. Sume vas ipsum vitae fonte haurire fidem, sed etiam propter alias maxime quos pietate diffidere.
Anima: Domine, sentio cor meum repletum amore tuo et radiis misericordiae tuae et amoris perfigentes animam meam. Eo, Domine, ad mandatum tuum. Vado vincere animas. gratia tua sustentatus, paratus sum te, Domine, sequi, non solum ad Thabor, sed etiam ad Calvariae.-taken from * Divinae misericordiae, in Maria, Diary de S. Antoninus, n. MCXLVI
Haud secus ac S. Paulo, pax et gaudium S. Faustinae — immo etiam zelus — pervenerunt, non quod successuum album Domino offerret, sed quod illa. confidebat in eius amore et misericordia. Nihil habuit ostendere nisi humilitas. Hoc altum est. Plurimum momenti est quod ad te scribo, quia si hanc immensam Misericordiam non recipis nec recipis, periclitaris permittens animam tuam vagari in periculosas desperationis aquas, et ipsa vada, que Iudam ad perditionem suam portaverunt. O benignitas mea, lector, Sentio apud me potentem desperationis subitum animae meae trahentem! Itaque simul tecum et ego pro vita nostra certandum est. Moreso pugnare debemus pro rege nostro et animabus quas vult tangere pressius per infirmitatem nostram! novit quid agat, et in hoc prorsus nihil quod invenimus, iam se esse dixit. potens. Officium ergo nostrum est hoc momento a conlectus pietatis propriae nos colligere et rursus ambulare incipiunt. Qua de re frequent confessio praesidium, robur, perpetuum auxilium in moerore. Nonne tandem in sinu Matris Ecclesiae pectus gratiae invenitur?
Sed corrigendum est in uno. Apud Deum nihil periit;
Firmum statue propositum ad hoc facti et sanctus qui maxime mihi placet. Ut benedicat tibi Dominus pro opere tuo, et dabo eam facultatem, sanctifica te. Solliciti esse oblitum meae providentiae offert occasio offeratur. Ni nanctus occasionem obtineret ne perdas pace parum ad me plane humiliare magna fiducia prorsus immergunt te misericordiam. In hac via, quam tibi lucrari tibi habere amisit, quod ad plura concessionis gratiae humilem quaerit animam quam animae ad ipsum ... -Divinae misericordiae, in Maria, Diary de S. Antoninus, n. MCXLVI
