Sanitas vulnus et plagam Eden

Nunc DE VERBI textus Missae Lectionum ingredi
V post cineres usque ad Veneris, February 20th, MMXV

liturgicos hic

QUOD se contentus est regnum animalis. Aves autem content. Piscium esse contentus. Sed cor hominis non est. Nos inanis et inquietus semper impleatur in investigatione millenis formae. Et sine fine nos sumus in hoc mundo ut ad voluptatem gerat promissum felicitatem ostentant, sed fugaces, delivering modo delectatio voluptatis, quae erant sicut in finem in se. Cur ergo post emebant et mendacium, non aliter continue faciunt petendo quaerendo, ad intellectum tanti venandi?

Est vulnere of Eden. Mora est antiquus dolor fractus fidei. Est contusio amissae communionis cum Deo et inter se. 

Quaerunt me de die in diem, et volunt scire vias meas… “Quare ieiunamus, et non videmus? Nos ipsos affligitis, et non attenditis? (lectio prima)

Non videt Dominus jejunium nostrum, si in se est finis, quasi ad æstimationem accedamus. Deus vere curat si scelerisque quadragesimam cedere? Sed verum ieiunium est actus convertendi oculos a temporalibus ad aeterna. Ieiunium, ritus, symbola, orationes… totum medium est ut nos adiuvat ut corda nostra ad Deum convertamus. Fere omnis religio in mundo simpliciter est expressio huius innatae desiderii communionis cum Deo (et revera, praeclara veritas in eo, Deus nos desiderat);

Nam precatio locus est occursus est sitis Dei et sitis nostrae. Deus sitit nos Ipsum sitire. -Catechismus Catholicae Ecclesiae, n. LXVII

Itaque vulneramur et clamamus orando... sed quibus? Huic vulneri respondet Iesus Christus; cuius vulneribus sanamur. ^[1]cf. I Pet 1:2 Vultus Iesu nobis concretum locum praebet ut oculos deficiat; per Eucharistiam concretum instrumentum ad Ipsum tangendum; per Confessionem, medium ad Ipsum audiendum, misericordiam suam pronuntiat. Cor incipit ut cum cognoscimus nos sic a Deo amari, ut Filium suum unigenitum misit, et nostrum; fiducia in eo:

Sacrificium meum, Deus, spiritus contribulatus; cor contritum et humiliatum, Deus, non despicies. Psalmus hodie.

Attamen Iesus nos docuit vulnus voluptatis numquam solo aspectu interiori perfecte sanari, ac si religio mere subiectiva esset persecutio. Summus Pontifex Benedictus quaesivit;

Quomodo enucleari potuit cogitatio illa: Christi nuntium stricto sensu ad singulos pertinere et solum unumquemque tangere? Quam interpretationem hanc pervenitur «salutem animae» totam curam in fugam, quam concipere fuimus uti singularem quandam inquisitionem salutis quae christiani serviendi ratio? -POPE Benedictus XVI, Spe Salvi, N. XCVII

Hoc est potius jejunium quod volo : solvens vinctos injuste, et strues iugi solvens. oppressos solvens, omne iugum frangens; panem tuum cum esurientibus communicans, oppresso et profugo protegens; nudum vestias, cum videris eos, et non tuum tuum dorsum. Tunc erumpet quasi aurora lumen tuum et vulnus tuum cito sanabitur.

Amare Deum et proximum: haec, inquit, maxima sunt mandata, quia in his solis cor humanum restituetur ad plenam suam dignitatem et requiem inveniet.