Maximus Revolution

QUOD orbis terrarum ad magnas res novas paratus est. Post mille annos, ut aiunt progressus, non minus barbari sumus quam Cain. Putamus progressi sumus, sed multi inopes sunt quomodo hortum sereremus. Humaniores esse affirmamus, sed tamen magis divisi sumus et in periculo molis propriae perditionis quam ad omnem priorem generationem. Non parum est quod per plures prophetas Domina nostra dixit "Pejore tempore habitas in tempore Diluvii, " sed addit; "...et nunc ad reditum tuum."^[1]June 18th, MMXIX, "Diluvio peius" Sed quo redeam? Ad religionem? Ad "Missas traditionales"? Ad praeeminentiam Vaticani II ...?

REDITUS AD INTIMUM

Hoc ipsum cor est quod Deus nos vocat ad familiaritatem cum eo. Dicitur in Genesi post lapsum Adae et Evae;

Quod cum audissent vocem Domini Dei deambulantis in paradiso in tempore tempestatis diei, abscondit se vir et uxor eius a Domino Deo in medio ligni paradisi. iii 3;

Deus inter eos ambulabat, haud dubie frequenter apud eos. Et usque ad illud, Adam et Eva cum Deo suo ambulaverunt. Adam, perfecte in Divina voluntate vivens, vitam interiorem et harmoniam Sanctae Trinitatis participavit ita ut omnis spiritus, omnis cogitatio et omnis actio quasi tardus ad Creatorem esset. Post omnes Adam et Eva ad imaginem Dei creati sunt pressius ita divinae vitae intime et indesinenter participare poterant. Unio Adae et Evae coniunctio fuit nisi mera repercussio unitatis Deus, qui nobiscum desiderat in corde nostri esse.

Tota salutis historia est vere annales Dei Patris patientiam nos ad Se conantes. Hoc semel tenemus, omnia alia in magnum sensum obtinent: finis et pulchritudo creationis, finis vitae, finis mortis ac resurrectio Iesu... Hoc totum sentit, cum intellegis Deum non dedisse homini et; re vera nos cum eo intimitatem reducere cupit. Hic quippe arcanum est verae felicitatis in terris: non quid possidemus, sed quem possidemus omne discrimen facit. Et quam tristes et longi sunt qui non pos- seunt Creatorem suum.

Intime in Deo

Quid familiaritas cum Deo simile? Quomodo possum familiares esse cum aliquo non possum videre? Certe cogitasti tibi, "Domine, quare non apparuisti mihi, omnibus nobis, ut te videre et amare possemus?" At illa quaestio exitialem errorem prodit quis vos sunt.

Non es alia specie pulveris valde evoluta, sola creatura "aequalis" inter myriades specierum. Sed et tu ad imaginem Dei creatus es. Quid istuc est? Significat memoriam tuam, voluntatem et intellectum ita formare facultatem amandi, ut in communione cum Deo et aliis. Montes excelsiores sunt super granum arenae, ita et humana capacitas divina. Canes nostri, feles et equi "amare" videntur, sed vix intelligunt, quod memoria, voluntate et intellectu carent, quam Deus homini soli indidit. Unde cura instinctu fidus esse potest; sed homines fideles sunt arbitrium. Haec libera voluntas eligenda est amandi, quae totum gaudium pandit spiritui humano, qui suam ultimam in aeternitate perfectionem inveniet.

Et inde est quod Deus non est ita simplex, ut simpliciter «appareatur» nobis ad quaestiones exsistentiales nostras solvendas. Iam enim fecit nobis videntur. Per tres annos ambulavit in terra, diligens mirabilia faciens, mortuos suscitans, et nos crucifiximus eum. Hoc patefacit quam altum sit cor hominis. Facultatem habemus non solum vitam incursum aliorum saeculorum, immo aeternitatis (vide Sanctorum)…, verum etiam facultatem habemus adversus Creatorem nostrum defectionem ac inexplicabilem dolorem. Non est hoc vitium in consilio Dei; actualiter enim homines separat a regno animali. Facultatem habemus similem Deo ... et destruendi tanquam dii sumus. Hoc est, quod meam salutem pro concesso non accipio. Quanto maior peto, eo magis Dominum deprecor, ne me ab illo discedam. Sanctam Teresiam Calcuttensem fuisse credo, quae olim dixit facultatem belli in omni humano corde positam esse.

Hoc est, quod non est cum sed credentes Deus porta familiaritatis.

Si enim confitearis in ore tuo Dominum Iesum et in corde tuo credideris quod Deus illum suscitavit a mortuis, salvus eris. Romans 10:9

Nam viderem eum, et ipsum crucifigerem. Vulnus primordiale Adae fructum vetitum non edebat; in primis Creatori suo diffidere non licebat. Cum ergo omnis homo satagat Deo credere, Verbum eius optimum esse; leges eius optimae; ut optimae viae eius. Itaque vitam nostram agimus gustando, crescendo, metiendo fructum vetitum, et metendo mundum moeroris, sollicitudinis et inquietudinis. Si peccatum periret, therapistarum opus esset.

IUGUM

So fidem ianua est familiaritatis cum Deo, qui humanitatem in turbine doloris inclusam annuit;

Venite ad me omnes qui laboratis, et onerati estis, et ego reficiam vos. Tollite iugum meum super vos et discite a me, quia mitis sum, et humilis corde: et invenietis requiem animabus vestris. Jugum enim meum suave est et onus meum leve. (Matt XI, 11-28)

Quis deus in historia mundi sic suis subditis unquam locutus est? Deus noster. Unus verus et solus Deus, qui revelatur in Christo Jesu. Invitat nos familiarius cum eo. Non solum quod libertatem offert sed veram libertatem;

Pro libertate Christus nos; state et nolite iterum iugo servitutis. (Gal V: I)

Vides ergo: duo iuga eligendi sunt: iugum Christi et iugum peccati. Vel alio modo iugum voluntatis Dei, vel iugum voluntatis humanae.

Nemo servus potest duobus dominis servire. Aut unum odio habebit et alterum amabit, aut uni vacabit, et alterum contemnet; Luc.

Et quia ordo, locus et propositum, ad quem creati sumus, est in divina voluntate vivere, aliquid aliud inducit in tristitiam cursum. Quid opus est tibi dicere? Experiendo cognoscimus.

Voluntas tua est quae te eripit novitatis gratiae, pulchritudinis quae Creatorem tuum exagitat, de viribus vincentis et sustinentis omnia, amorisque omnia impingentis. Noster, eundem domine Luisa Piccarreta ad Servi Dei nondum edita, Maria Virgo * in regnum divinae voluntatis, Dies 1

Fides igitur nostra in Iesum, quae initium est familiaritatis cum Ipso, vera esse debet. Jesus dicit "Veni ad me"Et adiungit" tollite iugum meum et discite a me. Quomodo cum sponso tuo familiaritatem habere potes, si cum alio in lecto es? Sic et si in carnis passionibus assidue dormimus, nos, non Deus, qui familiaritatem perdimus. Unde, Sicut enim corpus sine spiritu emortuum est, ita et fides sine operibus mortua est. ^[2]James 2: 26

CONSUETUDO EXPRESSUS

Ultimus sermo de oratione. Nulla est vera familiaritas inter amantes si non communicent. Naufragii in communicatione in societate, sive inter coniuges, familiares, sive etiam in integris communitatibus, magnus est intimae familiae deminutor. S. Johannes scripsit;

Si in luce ambulamus sicut et ipse est in luce, societatem habemus ad invicem, et sanguis Iesu Filii eius mundat nos ab omni peccato. (1 John 5).

Defectus communicationis non necessario est defectus verborum. Immo defectus est probitatis. Cum per portam fidei ingressi sumus, viam invenire debemus Veritas. In luce ambulare significat esse perspicuum et honestum; significat humilem et parvum; significat ignoscere et remitti. Haec omnia fiunt per apertam et manifestam communicationem.

Hoc apud Deum fit per « orationem ».

Initium amoris semper est, desiderio remansuram ... ... Verbis, mentalibus vel vocalibus, nostra augetur oratio. Sed maximi momenti est cordis praesentia ad Eum cui in oratione loquimur: «Ut exaudiamur non est situm in nobis non est in multis sermonibus, sed in vigilantia mentis." -Catechismus Catholicae Ecclesiae, n. LXVII

Re vera, Catechismus ulterius docet "orationem esse vitam cordis novi". ^[3]CIV CCC Id est, si non oro, cor meum spirituale est mori sic etiam familiaritas cum Deo est. Ait mihi quondam episcopus nullum se scire sacerdotem, qui sacerdotium reliquerit, qui non prius vitam orationis relinquat.

Receptum integrum quadragesimale dedi orationibus ^[4]videre Oratio Mark ardore moti sunt et sic non repetam in hoc parvo spatio. Sed satis est dicere;

Oratio est congressio sitis Dei cum nostris. Deus sitit ut Eum sitiamus... oratio est viva necessitudo et filii ipsorum cum Deo Patre ... -CCC, n. DCCCXC, DCCCLXXXIX

Oratio est simpliciter honesta, perspicua, et humilis conversatio ex animo apud Deum. Quemadmodum sponsus tuus non vult te de amore tractatus theologicos legere, ita Deus disertis sermonibus non indiget. Vult nos simpliciter orare ex animo in omni ruditate ruditatis. Et in verbo suo, scripturas sanctas, Deus cor suum vobis effundet. Audite ergo, et quotidiana oratione ab ipso cognoscite.

Ita per fidem et desiderium Iesum humilem precationem amandi et cognoscendi, Deum experieris in via vere intima et vita commutabili. Maximam rerum humanarum rerum conversionem experieris: amplexus Patris coelestis, cum te nihil nisi amabilem putares.

Sicut mater filium suum consolatur, sic ego te consolabor….
(Liber Isaiae 66: 13)

Domine, non est exaltatum cor meum;
non nimis elati sunt oculi mei;
Non me rebus
nimis magna, et nimis mirabilis esto mihi.
Ego autem sedávi et sedávi ánimam meam;
sicut puer ab ubere matris quievit;
sicut puer, qui quietus est anima mea.
(131 psalmo: 1, 2)