a Timeless

Nunc DE VERBI textus Missae Lectionum ingredi
quia September 26th, MMXVII
Opt. Memoria sanctorum Cosmae et Damiani

liturgicos hic

ILLO tempus omnibus constitutum est. Sed mirum, nunquam hoc modo destinatum est.

Tempus flendi, et tempus ridendi; tempus plangendi, et tempus saltandi. (lectio prima)

Quae scriptura hic loquitur, non est imperative vel praeceptum faciendum; potius effectio est quam condicio humana, sicut accessus et recessus aestus, in gloriam evehitur… solum in tristitiam descendere.

Tempus occidendi, et tempus sanandi; tempus destruendi, et tempus ædificandi.

Tristis est historia status humani, fluctuationis et doloris, numquam procul a gaudio, numquam a dolore, numquam a Deo intentus.

Tempus dilectionis, et tempus odii; tempus belli, et tempus pacis.

O quoties hoc vulnus in corde sentio! Sciens vulnus quod peperisset puerum aliquando dimittere eam; Sciens vulnus tenentis uxoris mee, quod aliqua die possim sepelire eam; laetosque familiares vulnera, sciens mox discedendum; veri odoris vulnus quod Autumnus tandem abripiet. Aliquando clamo: “Domine, haec vita interdum dolorosa videtur! Cur sic?!"

Et respondetur hoc:

Omnia fecit suo tempore, et fecit et posuit in cordibus suis salutosine hominum inventione, ab initio usque ad finem, opus quod operatus est Deus.

Tempus nos facit conscientiam Timeless. Alta et humilis vitae semper ad id quod est ultra hanc vitam designant, illa nobis coeli odorem portantes, isti nobis ultra odorem terrae monent. Peccatum enim et mors mensus sunt dies hominis. Deus igitur illas arenas temporis sustulit et eas singillatim minutatim numeravit, ut omne frumentum quod in aeternum cadet in praeteritum possit operari ad possibilitatem nostram cum Eo in aeternitate esse.

Quam pretiosa est cotidie, sive tempus ridendi, sive tempus clamandi. Quia unaquaeque hora portat in se semen sine tempore, manet in me.

Fratres, ego me non arbitror comprehendisse. Unum quidem: quae quidem retro sunt obliviscens, ad ea quae ante sunt tendo, ad metam persequor, ad bravium vocationis Dei sursum, in Christo Iesu. (Phil 3, 13-14).

Si non memini, licet; si horam meam desumpsi in peccato; si oblitus sum dignitatis meae ut filius Dei… ad ipsum proximum minutum reverti possum, et iterum ingrediar in rivum aevum, qui per ironiam attingitur, nonnisi per tempus. Hinc, clamor meus angustiae converti potest in clamorem fiduciae — etsi crucem sum adspectus, crucem, quam porto.

Benedictus Dominus, petra mea, misericordia mea et propugnaculum meum; Psalmus hodie.