QUARE patiatur hoc modo est Deus ego intellegam? Quare sunt tot impedimenta beatitudinem et crescente in sancto! Cur vitam esse molestius? Hoc sentit sicut quamquam ego vado e valle vallibus (etsi scio illic es inter quos operuerat). Quid, Deus?
Flumen volvitur
Multi maiores fluvii e montanis molibus currunt, et per terram ad mare vel in multitudinem vectigalium et lacuum perveniunt. Magnum hoc aquae volumen non secans rectam lineam in apparentem metam simpliciter; immo ventos et torquet et flectit iterque sine fine videtur. In via, multa obstantia et obices occurrit, quae simul impedire longius progredi videntur… sed, cum singula impedimenta aquis cedant, nova via ficta est et flumen progreditur.
Sic fuit cum filiis Israel, quando eduxit eos Deus de Aegypto, per mare Rubrum et in desertum. 
Iter ad Terram promissionis re dierum. Sed duravit annis quadraginta. Cur Deus videtur longam viam accipere? Cur non statim Israelitas in medio laudis et laetitiae liberationis suae a Pharaone in terram fluentem lacte et melle perduxit?
Cur, mi Jesu, victorias meas et gaudia permittis in latronum manus incidere, qui me verberatum et attritum relinquunt in via? In parabolis tua sicut pauper sum ego solus ambulans. Tantum pacis et quietis et vitae simplicis cupio. Qui sunt ista phantasmata, quae descendunt in me convertentis diem in noctem, odorem matutinum in fumum doloris, et iter lucidum in montem tribulationum? Deus meus, cur tam procul aspicis, qui mihi comes fuisti? Ubi, quaeso? Cur, cum Oceanus solum extra horizontem videbatur, me ad aridum et solum desertum convertisti?
Flumen Vitae
Jesus dixit,
Qui credit in me. (John 7:38)
Tuum cor quasi terrae rudis est, et Spiritus Sanctus, qui hic est vitae flumen, a Baptismo tuo manare incipit, animam tuam fluentem conformans et conformans. Nam etsi peccatum nostrum abluatur, tamen animae nostrae infirmitati carnis subiaceant inclinationi ad passiones.omnia quae sunt in mundo, concupiscentia sensualis, illecebra oculorum, et vita ambitiosa.» (1 Io 2, 16).
Unde bella et lites in vobis ex Ubi est? Nonne hinc? Ex concupiscentiis vestris quae militant in membris vestris? (Epistula I Petri IV: I)
Internum hoc bellum consequitur primum illud "dam" ab Adam et Eva conditum, obstructionem illam originalem quae mortale ictum est ad accessum et aestum gratiae, quae inter hominem et Creatorem eius fluxit. Hucusque homo et Deus viae iungebant litus et Oceanum miscent et insidunt. Sed peccatum montanum distantiae inter nos et Dei sanctitatem collocavit. Quia ad imaginem Dei facti sumus, dono rationis, conscientiae et liberorum arbitrio, facultates quae vim habent ad magnum malum committendum ac deceptionis obnoxium — vulnus altum est ... tam altum est ut Deus in carne nostra mori debeat ut dilectae suae creationis restaurationem incipiamus. In Iesu invenimus nostram sanationem et liberationem.
Etsi in uno momento in Baptismo salus nostra perficiatur, sanctificatio nostra non est (quia omnes peccamus). Anima humana magnum mysterium est quod ne homo quidem vincere potest. Solus Deus potest. Missus est itaque Spiritus Sanctus advocatus, adiutor noster, ut nos reconfiguret et informet in exemplum divinum, in quo creati sumus, 
id est, verbo; amare. Spiritus Sanctus venit ut flumen rapidum ut nos renovet ad imaginem in qua semper fiebamus.
Sed quam multa sunt impedimenta amoris! Quam multa sunt donationis et caritatis claustra! Et ideo patimur. Non quia Deus omnem infractionem nostram poenam agit, sed per dolorem, amor sui validis copiis fluminis vitae tollitur. Quanto magis vetus homo novo cedit, eo magis fiimus ipsiqui vere creati sumus. Quo magis ipsi sumus, eo magis cum Deo unioni capaces sumus, capaces illius gaudii et pacis et amoris, quae est eius essentia. Et harum quidem rerum repellat. Processus est qui nos prorsus veterem hominem exspoliat ut novo vestiat.
RAPIDS
Hoc difficile est videre in media causa. Difficile est hoc in tentatione percipere quod sustineo, si persevero; 
me propius et propius Oceano Infinito adfert. Tempore, omni, cerno et sentio, diram dubitandi vapulasse fluctus, tentans guttas in peccatum, cotibus mendacii et culpae. Sentio quasi passim in curriculo vitae iactatus, quod nec remunerat bonos nec punit malos, sed tantum uniuscuiusque temporis explicatio tenebrarum, donec moriar.
Sed veritas est, flumen magnum hoc intra ambitum pulchritudinis creat. Dum omnia videam in momento labentia saxa et arbores lapsarum ab ictibus harum fluctuum ingentium, re vera res mira est in anima mea, si perseverem in processu. (Sic peccas et cadas et offendas assidue. Sed si corde sincero ad Deum continue redis, in processu permanes.) Finis sic est: Deus te fecit pulchrum esse, esse beatum, esse. sacer. Plus interest videre perfectionem tuam quam tu et ego, quia novit quam pulchrae sint animae nostrae! Hoc, hercule, est a altum vulnus in corde Dei. ! Sed hoc quam longe, videtur cum in speculo intueor. Et hoc etiam Deus novit. Scit quam contristatus sim cum pro eo tendo.
Salvatorem tuum ne timeas, anima peccatrix. Primum motum facio ad te venire, scio enim per te non posse te ad me elevare. Fili, noli fugere a Patre tuo; prompte palam loqui cum Deo tuo misericordiae, qui vult verba veniae loqui, et gratiam suam largiri in te. Quam cara mihi est anima tua! In manus meas descripsi nomen tuum; in Corde meo quasi vulnus altum exarata es. -Divinae misericordiae, in Maria, Diary de S. Antoninus, n. MCXLVI
Dilecte frater ac sorores, unum est quod facere debetis. Etiam cum sis omni virtute expers, etiam cum vacuis manibus coram Deo stas et cor maculeum ad ostium pulmenti coquine... debes. confido. Spera in Dei amore et consilio tibi. Haec scribo cum quodam sancto timore in corde meo. Scio enim aliquas animas superbiores fore ad confidendum, superbiores ad se humiliandos sicut parvulus et ad Deum suum clamandum ... et irae et superbiae et odii in Creatorem suum eternitatem habebunt.
Nunc autem, hoc momento, in anima tua fluit flumen ut haec verba legas. Mons molestus sentis quasi cavis, quod flexus alvei nimis est tibi, nimis molestus, nimium solus. Sed hic non potes videre; Videre non potes magnam Silvarum Gratiarum, quae ultra hunc flexum seu immensam prata Virtutis quae tibi proposita sunt, videre non potes. Una est via ad hanc resurrectionem "novi sui" et per hanc viam continuandam, in hac valle umbrae mortis, in spiritu. confido. Viam crucis. Non est aliter.
O anima in tenebris, ne desperes, omnia nondum pereunt. Veni et confide in Deo tuo, qui est amor et misericordia. — n. 1486
possum sentire Deus haec verba scribens, et si possem tibi describere absoluta amor in illis, metus ut nebulae flammae evanescant! Noli timere! Hanc dolorem ne timeas, nam gutta sine voluntate Dei in vita tua concessa est. Omnia intra te insculpere ordinantur, et foris anima pulchra, anima vivens, anima quae Deum capiat.
Qualis esses Christianus, si dolor non esset in vita tua? Exspecta igitur et suscipe, quia dolor est quasi ignis a Deo missus ad mundandam animam tuam, cor tuum et mentem tuam. Propter hoc, desine potes se reflectere et exi omnibus tuis fratribus ac sororibus. Cum itaque vitae dolor sit, conare addere verba, “Laus Deo pro dolore!Doherty - Servae Dei Catharinae de Hueck Gratia in omni tempore
In omnibus gratias agite, quia non te deseruit. Ubi ille qui ubique est? Si autem tecum est, semper ita est, ut voluntatem tuam non incurrat. Immo expectat sitienti insidiante, ut ad ipsum accedas;
Appropinquate Deo, et appropinquabit vobis. (Jac. 4, 8);
Et iterum venturus est ut potens, potens, pius, patiens, laetum et misericors flumen vivum, ad opus illud quod iam inchoavit et perficiet in die Domini.
Major est misericordia mea quam peccatis tuis et toti mundo. Quis metiretur magnitudinem bonitatis meae? Quoniam tu de caelo ad terram descendi; confixi enim te cruci; ad te transfigi lancea Sacrum Cor meum, sic tibi fons misericordiae pandens. Fiducialiter ergo age gratias ex hoc fonte haurire. cor contritum numquam respuo. Abscessit in profundo misericordiae tuae miseriae. Noli mecum de miseria tua contendere. Si me delectabis, omnes molestias et aerumnas tuas mihi trades. thesauros gratiae meae super te congeram. -Divinae misericordiae, in Maria, Diary de S. Antoninus, n. MCXLVI
Etiam cum ambularem per vallem obscuram, non timebo mala mihi ad latus meum… (Ps 23:4)
