Рембрант ван Ријн, „Враќање на блудниот син“; в.1662 година
OF се разбира, може да се праша Бог директно да прости нечии венски гревови, и Тој ќе стори (секако, им простуваме и на другите. Исус беше јасен во врска со тоа.) Можеме веднаш, на самото место, како да е, да го запреме крварењето од раната на нашиот престап.
Но, ова е местото каде што таинството на исповед е толку потребно. За раната, иако не крвари, сепак може да биде заразена со „себе“. Исповедта го црпи мачорот на гордоста на површината каде што Христос, во лицето на свештеникот (Xон 20: 23), го брише и го применува лековитиот мелем на Отецот преку зборовите, „... Бог да ви даде помилување и мир, и јас ве ослободувам од вашите гревови…“. Невидени милости ја капат повредата како - со Крстниот знак - свештеникот применува облекување на Божјата милост.
Кога одите на лекар за лошо расекување, тој само го запира крварењето или не ве шие, чисти и облекува раната? Христос, Големиот лекар, знаеше дека ќе ни треба тоа и повеќе внимание на нашите духовни рани.
Така, оваа Тајна е неговиот противотров на нашиот грев.
Додека е во тело, човекот не може да не помогне барем во некои лесни гревови. Но, не презирај ги овие гревови што ги нарекуваме „лесни“: ако ги земеш на светло кога ги мериш, трепери кога ќе ги изброиш. Голем број лесни објекти создаваат голема маса; голем број на капки исполнуваат река; голем број зрна прави грамада. Која е тогаш нашата надеж? Пред се, исповед. - Св. Августин, Катехизам на Католичката црква, н. 1863
Без строго неопходно, Црквата силно го препорачува признавањето на секојдневните грешки (венски гревови). Навистина, редовното признавање на нашите венски гревови ни помага да ја формираме нашата совест, да се бориме против злите склоности, да се лекуваме од Христос и да напредуваме во животот на Духот.- Катехизам на Католичката црква, н. 1458
