Een echt kerstverhaal

 

IT was het einde van een lange winterconcerttour door Canada - bijna 5000 mijl in totaal. Mijn lichaam en geest waren uitgeput. Na mijn laatste concert waren we nu nog maar twee uur van huis. Nog één stop om te tanken en we zouden op tijd vertrekken voor Kerstmis. Ik keek naar mijn vrouw en zei: "Ik wil alleen de open haard aansteken en als een brok op de bank liggen." Ik kon de houtrook al ruiken.

Een jonge jongen kwam bij de pomp staan ​​en wachtte op mijn instructies. 'Tank maar - diesel,' zei ik. Het was een ijskoude -22 C (-8 Farenheit) buiten, dus kroop ik terug in de warme tourbus, een grote 40 meter lange camper. Ik zat daar in mijn stoel, mijn rug deed pijn, mijn gedachten dwaalden af ​​naar een knappend vuur… Na een paar minuten keek ik naar buiten. De gasjockey was weer naar binnen gegaan om zich op te warmen, dus ik besloot naar buiten te gaan en de pomp te controleren. Het is een grote tank op die campers en het duurt soms wel 10 minuten om het vol te krijgen.

Ik stond daar naar het mondstuk te kijken toen er iets niet klopte. Het was wit. Ik heb nog nooit een wit mondstuk voor diesel gezien. Ik keek weer naar de pomp. Terug bij het mondstuk. Terug bij de pomp. Hij vulde de bus met loodvrije benzine!

Gas vernietigt een dieselmotor, en ik had er drie aan het draaien! Een voor verwarming, een voor de generator en dan de hoofdmotor. Ik stopte onmiddellijk de pomp, die inmiddels dichtbij was gelost $177.00 brandstof. Ik rende de bus in en schakelde de verwarming en generator uit.   

Ik wist meteen dat de nacht verpest was. We gingen nergens heen. De brandende sintels in mijn hoofd waren nu smeulende as. Ik voelde de hitte van frustratie in mijn aderen beginnen te koken. Maar iets van binnen zei me kalm te blijven ...

Ik liep het tankstation binnen om de situatie uit te leggen. De eigenaar was daar toevallig. Ze was op weg naar huis om een ​​kalkoenmaaltijd te bereiden voor 24 mensen die die avond langs kwamen. Nu liepen ook haar plannen in gevaar. De gasjockey, een jongen van misschien 14 of 15 jaar, stond daar schaapachtig. Ik keek hem aan en voelde me gefrustreerd… maar in mij was een genade, een gestage vrede die me dat vertelde wees genadig

Maar toen de temperatuur bleef dalen, was ik bang dat de watersystemen op de camper zouden gaan bevriezen. "Heer, dit gaat van kwaad tot erger." Mijn zes kinderen waren aan boord en mijn 8 maanden zwangere vrouw. De peuter was ziek en moest in de rug overgeven. Het werd erg koud binnen en om de een of andere reden sloeg de stroomonderbreker af toen ik probeerde de camper op het benzinestation aan te sluiten. Nu gingen de batterijen leeg.

Mijn lichaam bleef pijn doen toen de echtgenoot van de eigenaar en ik door de stad reden op zoek naar een manier om de brandstof op te ruimen. Toen we terugkwamen bij het tankstation, was er een brandweerman komen opdagen met een paar lege vaten. Inmiddels waren er twee en een half uur verstreken. Ik had voor mijn open haard moeten staan. In plaats daarvan waren mijn voeten ijskoud toen we over ijskoude grond kropen om de brandstof af te tappen. De woorden kwamen in mijn hart op: "Heer, ik heb de afgelopen maand het Evangelie voor u gepredikt ... Ik ben bezig jouw kant!"

Een kleine groep mannen had zich nu verzameld. Ze werkten samen als een ervaren pitstop-crew. Het was verbazingwekkend hoe alles leek te zijn voorzien: van gereedschap, tot vaten, tot mankracht, tot knowhow, tot warme chocolademelk - zelfs het avondeten.

Ik ging op een gegeven moment naar binnen om op te warmen. 'Ik kan niet geloven dat je zo kalm bent,' merkte iemand op.

"Wel, wat kan iemand doen?" Ik antwoordde. "Het is Gods wil." Ik kon er gewoon niet achter komen Waarom, terwijl ik terug naar buiten liep.

Het was een langzaam proces waarbij drie afzonderlijke brandstofleidingen werden leeggemaakt. Na een tijdje ging ik terug naar het station om weer op te warmen. De vrouw van de eigenaar en een andere vrouw stonden daar een geanimeerd gesprek te voeren. Ze lichtte op toen ze me zag. 

'Een oudere man kwam hier binnen in blauwe kleren,' zei ze. "Hij kwam net binnen door de deur, stond daar buiten naar je te kijken, draaide zich toen naar mij toe en zei: 'God heeft dit met een doel toegestaan. ' Toen ging hij gewoon weg. Het was zo vreemd dat ik meteen naar buiten ging om te kijken waar hij heen ging. Hij was nergens. Er was geen auto, geen man, niets. Denk je dat hij een engel was? "

Ik weet niet meer wat ik zei. Maar ik begon te voelen dat deze avond een doel had. Wie hij ook was, liet me met hernieuwde kracht achter.

Ongeveer vier uur later werd de slechte brandstof afgetapt en werden de tanks bijgevuld (met diesel). Eindelijk ontmoette de jongen die me zo ongeveer had ontweken, elkaar nu van aangezicht tot aangezicht. Hij verontschuldigde zich. "Hier," zei ik, "ik wil dat je dit krijgt." Het was een kopie van een van mijn cd's. 'Ik vergeef je voor wat er is gebeurd. Ik wil dat je weet dat God ons zo behandelt als we zondigen. " Ik wendde me tot de eigenaar en zei: 'Wat je ook met hem doet, is jouw zaak. Maar ik wed dat hij nu een van je meest attente jockeys zal zijn. " Ik heb haar ook een cd gegeven, en we zijn eindelijk vertrokken.

 

EEN BRIEF

Enkele weken later ontving ik een brief van een man die die koude avond het kerstfeest van de eigenaar had bijgewoond.

Toen ze eindelijk thuiskwam voor het diner, vertelde ze iedereen dat ze bang was geweest om de camperbezitter onder ogen te zien (sommigen schreeuwen om $ 2.00 overvol!), Maar de camperbestuurder vertelde de betrokkenen dat de Heer vergeeft en dat we iedereen moeten vergeven. andere.

Tijdens het kerstdiner werd er veel gepraat over Gods genade (anders werd hij misschien niet genoemd, behalve de zegen tijdens de maaltijd), en de les over vergeving en liefde die de chauffeur en zijn familie onderwezen (ze zei dat hij een evangeliezanger was). ). Vooral bij het diner was de chauffeur voor één persoon een voorbeeld, dat niet alle rijke christenen hypocriet zijn op geld (zoals hij vroeger beweerde), maar wel met de Heer wandelen.

De jonge jongen die de benzine pompte? Hij zei tegen zijn baas: "Ik weet dat ik ontslagen ben."

Ze antwoordde: "Als je donderdag niet komt opdagen, zal je dat wel zijn."

Hoewel ik op geen enkele manier een "rijke" christen ben, ben ik vandaag zeker rijker, wetende dat God nooit een kans laat liggen. Ziet u, ik dacht dat ik die nacht "klaar" was met mijn bediening, terwijl ik droomde van brandende houtblokken. Maar God is altijd "Aan".

Nee, we moeten te allen tijde getuigen, zowel in het seizoen als daarbuiten. Een appelboom draagt ​​niet alleen 's ochtends appels, maar levert de hele dag fruit.

Ook de christen moet altijd aan.  

 

Voor het eerst gepubliceerd op 30 december 2006 om Het Nu Woord.

 

Vrolijk en gezegend kerstfeest!

Om met Mark mee te reizen De Nu Word,
klik op onderstaande banner om abonneren.
Uw e-mail wordt met niemand gedeeld.

 
Mijn geschriften worden vertaald in Frans​ (Merci Philippe B.!)
Voor meer informatie over de français, cliquez sur le drapeau:

 
 
Print Friendly, PDF & Email
Geplaatst in HOME, SPIRITUALITEIT.

Reacties zijn gesloten.