IT was in 2009 toen mijn vrouw en ik met onze acht kinderen naar het land werden gebracht. Met gemengde gevoelens verliet ik het stadje waar we woonden... maar het leek alsof God ons leidde. We vonden een afgelegen boerderij in het midden van Saskatchewan, Canada, tussen uitgestrekte boomloze stukken land, alleen toegankelijk via onverharde wegen. Echt, we konden ons niet veel anders veroorloven. De nabijgelegen stad had een bevolking van ongeveer 60 mensen. De hoofdstraat was een reeks grotendeels lege, vervallen gebouwen; het schoolgebouw was leeg en verlaten; de kleine bank, het postkantoor en de supermarkt sloten snel na onze aankomst en lieten geen deuren open behalve de katholieke kerk. Het was een prachtig toevluchtsoord van klassieke architectuur - vreemd groot voor zo'n kleine gemeenschap. Maar oude foto's onthulden dat het in de jaren vijftig, toen er grote gezinnen en kleine boerderijen waren, vol met gemeenteleden was. Maar nu waren er slechts 1950-15 opdagen voor de zondagse liturgie. Er was vrijwel geen christelijke gemeenschap om van te spreken, afgezien van het handjevol trouwe senioren. De dichtstbijzijnde stad was bijna twee uur rijden. We waren zonder vrienden, familie en zelfs zonder de schoonheid van de natuur waarmee ik opgroeide rond meren en bossen. Ik realiseerde me niet dat we net in de "woestijn" waren verhuisd ...Lees verder →
