Deze week heb ik nagedacht over de afgelopen drie decennia sinds Onze Lieve Vrouw naar verluidt in Medjugorje begon te verschijnen. Ik heb nagedacht over de ongelooflijke vervolging en het gevaar dat de zieners hebben doorstaan, zonder van dag tot dag te weten of de communisten hen zouden sturen, zoals bekend was dat de Joegoslavische regering te maken had met 'weerstanden' (aangezien de zes zieners niet, onder bedreiging, dat de verschijningen vals waren). Ik denk aan de talloze apostolaten die ik tijdens mijn reizen ben tegengekomen, mannen en vrouwen die hun bekering vonden en op die berghelling een beroep deden… vooral de priesters die ik heb ontmoet en die Onze Lieve Vrouw daar op bedevaart riep. Ik denk ook dat over niet al te lange tijd de hele wereld “in” Medjugorje zal worden getrokken als de zogenaamde “geheimen” die de zieners trouw hebben bewaard worden onthuld (ze hebben ze niet eens met elkaar besproken, behalve voor degene die ze allemaal gemeen hebben - een permanent 'wonder' dat zal worden achtergelaten op de Verschijningsheuvel.)
Ik denk ook aan degenen die zich hebben verzet tegen de talloze genaden en vruchten van deze plek die vaak gelezen worden als de Handelingen van de Apostelen op steroïden. Het is niet aan mij om Medjugorje waar of onwaar te verklaren - iets wat het Vaticaan nog steeds opmerkt. Maar ik negeer dit fenomeen ook niet en roep het algemene bezwaar op dat "het persoonlijke openbaring is, dus ik hoef het niet te geloven" - alsof wat God te zeggen heeft buiten de catechismus of de Bijbel om onbelangrijk is. Waar God in openbare openbaring door Jezus heeft gesproken, is nodig redding maar wat God ons door profetische openbaring te zeggen heeft, is soms nodig om door te gaan heiliging En daardoor wil ik op de trompet blazen - met het risico alle gebruikelijke namen van mijn tegenstanders genoemd te worden - op wat volkomen duidelijk lijkt: dat Maria, de moeder van Jezus, al meer dan dertig jaar naar deze plek komt om bereid ons voor op Haar Triomf - waarvan we de climax snel lijken te naderen. En dus, aangezien ik de laatste tijd zoveel nieuwe lezers heb, wil ik het volgende opnieuw publiceren met dit voorbehoud: hoewel ik in de loop der jaren relatief weinig over Medjugorje heb geschreven, geeft niets me meer vreugde… hoe komt dat?
Lees verder →