Charismatisch? Deel III

Vaak, zo niet zeer vaak was het de muziek die vele zielen naar de Vernieuwing en naar een nieuwe bekeringservaring trok. Ik heb elders geschreven over waarom lofprijs en aanbidding een spirituele kracht hebben ^[3]zien Lof voor vrijheid, maar het volstaat hier om de Psalmen opnieuw te citeren:

… Je bent heilig, troont op de lofprijzingen van Israël (Psalm 22: 3, RSV)

De Heer wordt op een speciale manier aanwezig wanneer hij wordt aanbeden in de lofprijzingen van zijn volk - Hij is 'troon" op hen. De Vernieuwing werd dus een instrument waarmee veel mensen de kracht van de Heilige Geest ervoeren door lofprijzing.

Het heilige volk van God deelt ook in het profetische ambt van Christus: het verspreidt een levend getuigenis tot hem, vooral door een leven van geloof en liefde en door aan God een offer van lof te brengen, de vrucht van de lippen die Zijn naam loven. -lumen gentium, n. 12, Vaticanum II, 21 november 1964

... vervuld worden met de Geest, elkaar aanspreken in psalmen en hymnes en geestelijke liederen, zingen en melodieën maken voor de Heer met heel je hart. (Ef 5: 18-19)

De charismatische vernieuwing inspireerde de leken vaak om meer betrokken te raken bij de parochie. Lezers, bedienden, musici, koren en andere kerkelijke bedieningen werden vaak gestimuleerd of gestart door degenen die, aangewakkerd door een nieuwe liefde voor Jezus, zich meer aan Zijn dienst wilden wijden. Ik kan me herinneren dat ik in mijn jeugd het Woord van God hoorde verkondigd met een nieuwe autoriteit en kracht door degenen in de Vernieuwing, zodat de mislezingen veel meer werden in leven.

Het was ook niet ongebruikelijk in sommige missen, meestal op conferenties, om tijdens de wijding of na de wijding in tongen te horen zingen. Communie, wat 'zingen in de Geest' wordt genoemd, een andere vorm van lofprijzing. Nogmaals, een praktijk die niet ongehoord was in de vroege kerk, waar tongen werden gesproken "in de gemeente".

Wat dan, broeders? Als je samenkomt, heeft iedereen een lofzang, een les, een openbaring, een taal of een interpretatie. Laat alle dingen worden gedaan voor opbouw. (1 Kor 14:26)

In sommige parochies zou de predikant ook langere perioden van stilte toestaan ​​na de communie als er een profetisch woord kon worden gesproken. Ook dit was gebruikelijk en werd aangemoedigd door St. Paul in de bijeenkomst van gelovigen in de vroege Kerk.

Laat twee of drie profeten spreken, en laat de anderen afwegen wat er wordt gezegd. (1 Kor 14:29)

BEZWAREN

De heilige mis is echter gegroeid organisch en geëvolueerd door de eeuwen heen behoort tot de Kerk, niet een beweging of priester. Om die reden heeft de Kerk "rubrieken" of regels en voorgeschreven teksten die moeten worden gevolgd, niet alleen om de mis universeel ("katholiek") te maken, maar ook om de integriteit ervan te beschermen.

... de regulering van de heilige liturgie hangt uitsluitend af van het gezag van de kerk ... Daarom mag niemand, zelfs niet als hij priester is, op eigen gezag iets toevoegen, verwijderen of veranderen in de liturgie. -Grondwet over de heilige liturgie, Kunst 22: 1, 3

De mis is het gebed van de Kerk, niet een individueel gebed of het gebed van een groep, en daarom moet er een samenhangende eenheid zijn onder de gelovigen en een diepe eerbied voor wat het is, en is geworden door de eeuwen heen (behalve, natuurlijk, moderne misstanden die ernstig zijn en zelfs een sluitstuk zijn van de 'organische' ontwikkeling van de mis. Zie het boek van paus Benedictus De geest van de liturgie.)

Dus, mijn broeders, streef er gretig naar om te profeteren en verbied het spreken in tongen niet, maar alles moet correct en in orde worden gedaan. (1 Kor 14: 39-40)

 Op muziek ...

In 2003 klaagde Johannes Paulus II publiekelijk over de toestand van de liturgische muziek in de mis:

De christelijke gemeenschap moet het geweten onderzoeken om de schoonheid van muziek en zang steeds meer terug te laten keren in de liturgie. Aanbidding moet worden gezuiverd van stilistische ruwe kantjes, van slordige uitdrukkingsvormen en van onhandige muziek en teksten, die nauwelijks in overeenstemming zijn met de grootsheid van de gevierde daad. -National Catholic Reporter​ 3-14-2003, Vol. 39 nummer 19, p10

Velen hebben bijvoorbeeld ten onrechte 'gitaren' veroordeeld als ongepast voor de mis (alsof het orgel met Pinksteren in de bovenkamer werd bespeeld). Wat de paus eerder bekritiseerde, was een slechte uitvoering van muziek en ongepaste teksten.

De paus merkte op dat muziek en muziekinstrumenten een lange traditie hebben als ‘hulp’ bij het gebed. Hij citeerde Psalm 150's beschrijving van het prijzen van God met trompetstoten, lier en harp, en klinkende cimbalen. "Het is noodzakelijk om de schoonheid van het gebed en de liturgie te ontdekken en voortdurend te leven", zei de paus. "Het is noodzakelijk om tot God te bidden, niet alleen met theologisch exacte formules, maar ook op een mooie en waardige manier." Hij zei dat muziek en zang gelovigen kunnen helpen bij het gebed, dat hij beschreef als het openen van een "communicatiekanaal" tussen God en zijn schepselen. —Idem.

Massamuziek moet dus worden verhoogd tot het niveau van wat er gebeurt, namelijk het offer van Golgotha ​​dat in ons midden aanwezig wordt gemaakt. Lofprijs en aanbidding hebben dus een plaats, wat Vaticanum II "heilige populaire muziek" noemde, ^[4]cf. Muziek Sacram, 5 maart 1967; n. 4 maar alleen als het bereikt ...

... het ware doel van heilige muziek, "dat is de glorie van God en de heiliging van de gelovigen." -Muziek Sacram, Vaticanum II, 5 maart 1967; n. 4

En dus moet de Charismatische Vernieuwing ook een "gewetensonderzoek" doen met betrekking tot zijn bijdrage aan de heilige muziek, waarbij muziek wordt verwijderd die niet geschikt is voor de mis. Er moet ook een herevaluatie zijn van hoe muziek wordt gespeeld, door wie het wordt uitgevoerd, en wat zijn geschikte stijlen. ^[5]cf. Muziek Sacram, 5 maart 1967; n. 8, 61 Je zou kunnen zeggen dat ‘schoonheid’ de norm zou moeten zijn. Dat is een bredere discussie met verschillende meningen en smaken binnen culturen, die vaker wel dan niet het besef van 'waarheid en schoonheid' verliezen. ^[6]cf. Paus daagt kunstenaars uit: laat de waarheid schijnen door schoonheid​ Catholic World News Johannes Paulus II stond bijvoorbeeld erg open voor moderne muziekstijlen, terwijl zijn opvolger zich minder aangetrokken voelde. Niettemin heeft Vaticanum II duidelijk de mogelijkheid van moderne stijlen opgenomen, maar alleen als ze in overeenstemming zijn met het plechtige karakter van de liturgie. De mis is van nature een contemplatief gebed. ^[7]cf. Catechismus van de Katholieke Kerk, 2711 En daarom hebben gregoriaans, heilige polyfonie en koormuziek altijd een gewaardeerde plaats ingenomen. Het was nooit de bedoeling dat chant, samen met bepaalde Latijnse teksten, überhaupt werd "weggelaten". ^[8]cf. Muziek Sacram, 5 maart 1967; n. 52 Het is interessant dat veel jongeren in feite op sommige plaatsen worden teruggetrokken naar de buitengewone vorm van de liturgie van de Tridentijnse Mis ... ^[9] http://www.adoremus.org/1199-Kocik.html

 Op eerbied ...

Men moet voorzichtig zijn met het beoordelen van de eerbied van een andere ziel en ook met het categoriseren van de hele Vernieuwing op basis van iemands persoonlijke ervaringen. Een lezer reageerde op de kritiek op de bovenstaande brief en zei:

Hoe kunnen we allemaal zijn een wanneer deze arme persoon zo OORDEEL is? Wat maakt het uit of je een spijkerbroek draagt ​​naar de kerk - misschien is dat de enige kleding die die persoon heeft? Zei Jezus niet in Lukas Hoofdstuk 2: 37-41, dat “je maakt de buitenkant schoon, terwijl je van binnen vervuld bent met vuiligheid​ Ook beoordeelt uw lezer de manier waarop mensen BIDDEN. Nogmaals, Jezus zei in Lucas hoofdstuk 2: 9-13 “Hoeveel te meer zal de hemelse Vader, DE HEILIGE GEEST geven aan wie het hem vragen. '

Toch is het triest om te zien dat de kniebuiging voor het Heilig Sacrament op veel plaatsen is verdwenen, wat duidt op het vacuüm van juist onderricht, zo niet innerlijk geloof. Het is ook waar dat sommige mensen zich bij een uitstapje naar de kruidenierswinkel niet anders kleden dan om deel te nemen aan het avondmaal. Bescheidenheid in kleding heeft ook een hit gekregen, vooral in de westerse wereld. Maar nogmaals, dit zijn meer nog een vrucht van de eerder genoemde liberalisering, vooral in de westerse kerk, die heeft geleid tot een laksheid in veel katholieken die de ontzagwekkendheid van God benaderen. Een van de gaven van de Geest is tenslotte vroomheid​ Misschien wel de grootste zorg is het feit dat veel katholieken de afgelopen decennia helemaal niet meer naar de mis zijn gekomen. ^[10]cf. De Verval en val van de katholieke kerk Er is een reden waarom Johannes Paulus II een beroep deed op de charismatische Vernieuwing om door te gaan met het "herevangeliseren" van samenlevingen waar "secularisme en materialisme het vermogen van veel mensen hebben verzwakt om op de Geest te reageren en om Gods liefdevolle roeping te onderscheiden". ^[11]PAUS JOHANNES PAULUS II, Toespraak tot de ICCRO-Raad, 14 maart 1992

Is klappen of handen opsteken oneerbiedig? Op dit punt moet men rekening houden met culturele verschillen. In Afrika bijvoorbeeld is het gebed van de mensen vaak expressief met zwaaien, klappen en uitbundig zingen (ook hun seminaries barsten uit). Het is een eerbiedige uitdrukking van hun kant voor de Heer. Evenzo schamen zielen die in brand zijn gestoken door de Heilige Geest zich niet om hun liefde voor God uit te drukken met behulp van hun lichaam. Er zijn geen rubrieken in de mis die de gelovigen uitdrukkelijk verbieden hun hand op te steken (de “orantes” -houding) tijdens bijvoorbeeld het Onze Vader, hoewel het op veel plaatsen niet als de gewoonte van de Kerk zou worden beschouwd. Sommige bisschoppenconferenties, zoals in Italië, hebben toestemming gekregen van de Heilige Stoel om de orantes-houding uitdrukkelijk toe te staan. Wat betreft het klappen tijdens een lied, geloof ik dat hetzelfde geldt dat er geen regels in dit opzicht zijn, tenzij de gekozen muziek er niet in slaagt 'de aandacht van de geest en het hart te richten op het mysterie dat wordt gevierd'. ^[12]Liturgie Instaurationes, Vaticanum II, 5 september 1970 De vraag is of we dat wel of niet zijn bidden vanuit het hart.

Davids lofgebed bracht hem ertoe alle vormen van kalmte achter zich te laten en met al zijn kracht voor de Heer te dansen. Dit is het gebed van lof!… 'Maar, Vader, dit is voor degenen van Vernieuwing in de Geest (de Charismatische beweging), niet voor alle christenen.' Nee, het lofgebed is een christelijk gebed voor ons allemaal! —POPE FRANCIS, Preek, 28 januari 2014; Zenit.org

Inderdaad, het leergezag moedigt harmonie tussen lichaam en geest:

De gelovigen vervullen hun liturgische rol door die volledige, bewuste en actieve deelname te doen die wordt vereist door de aard van de liturgie zelf en die, vanwege de doop, het recht en de plicht is van het christelijke volk. Deze deelname

(a) Moet vooral innerlijk zijn, in de zin dat hierdoor de gelovigen hun geest verbinden met wat ze uitspreken of horen, en samenwerken met hemelse genade,

(b) Moet aan de andere kant ook extern zijn, dat wil zeggen, zodanig dat de interne deelname wordt getoond door gebaren en lichamelijke attitudes, door de toejuichingen, reacties en gezang. -Muziek Sacram, Vaticanum II, 5 maart 1967; n. 15

Wat betreft "vrouwen in het [heiligdom]" - vrouwelijke alter-dienaren of acolieten - dat is wederom niet het resultaat van de charismatische vernieuwing, maar een versoepeling van liturgische normen, goed of fout. De regels zijn soms zo geweest ook ontspannen, en buitengewone bedienaren zijn onnodig gebruikt en hebben taken gekregen, zoals het schoonmaken van de heilige vaten, die alleen door de priester moeten worden uitgevoerd.

GEWONDEN DOOR DE VERLENGING

Ik heb verschillende brieven ontvangen van personen die gewond waren geraakt door hun ervaring met de charismatische vernieuwing. Sommigen schreven dat ze, omdat ze niet in tongen spraken, ervan beschuldigd werden niet open te staan ​​voor de Geest. Anderen kregen het gevoel dat ze niet 'gered' waren omdat ze nog niet 'gedoopt waren in de Geest', of dat ze nog niet 'aangekomen' waren. Een andere man vertelde hoe een gebedsleider hem achteruit duwde, zodat hij zou omvallen 'gedood in de Geest'. En weer anderen zijn gekwetst door de hypocrisie van bepaalde individuen.

Klinkt het bekend?

Toen brak er een discussie uit onder [de discipelen] over wie van hen als de grootste moest worden beschouwd. (Lucas 22:24)

Het is jammer, zo niet een tragedie dat deze ervaringen van sommigen zich hebben voorgedaan. Spreken in tongen is een charisma, maar het wordt niet gegeven voor iedereen, en dus niet noodzakelijkerwijs een teken dat men "gedoopt is in de Geest". ^[13]cf. 1 Kor 14:5 Verlossing komt als een geschenk aan een ziel door geloof dat geboren en verzegeld wordt in de sacramenten van de doop en het vormsel. Het is dus onjuist om te zeggen dat een persoon die niet 'gedoopt is in de Geest' niet wordt gered (hoewel die ziel misschien nog steeds de los van deze speciale genaden om een ​​dieper en authentieker leven in de Geest te leiden.) Bij handoplegging mag iemand nooit worden gedwongen of geduwd. Zoals St. Paul schreef: "Waar de Geest van de Heer is, is vrijheid. ' ^[14]2 Cor 3: 17 En tot slot, hypocrisie is iets dat ons allemaal plaagt, want we zeggen vaak het ene en doen het andere.

Omgekeerd zijn degenen die het 'Pinksteren' van de Charismatische Vernieuwing hebben omarmd, vaak onterecht geëtiketteerd en gemarginaliseerd ('die gekke charismatiek!“) Niet alleen door leken, maar het meest pijnlijk door geestelijken. Deelnemers aan de Vernieuwing en de charisma's van de Heilige Geest werden soms verkeerd begrepen en zelfs afgewezen. Dit heeft soms geleid tot frustratie en ongeduld bij de "institutionele" Kerk, en vooral tot de uittocht van sommigen naar meer evangelische sekten. Het volstaat te zeggen dat er aan beide kanten pijn is geweest.

In zijn toespraak tot de Charismatische Vernieuwing en andere bewegingen merkte Johannes Paulus II de volgende moeilijkheden op die met hun groei gepaard gaan: