Charismatisch! Deel VII

HET punt van deze hele serie over de charismatische gaven en beweging is om de lezer aan te moedigen niet bang te zijn voor de buitengewoon in God! Wees niet bang om “uw hart wijd open te stellen” voor de gave van de Heilige Geest die de Heer in onze tijd op een bijzondere en krachtige manier wil uitstorten. Terwijl ik de brieven lees die naar mij zijn gestuurd, is het duidelijk dat de charismatische vernieuwing niet zonder zijn verdriet en mislukkingen, zijn menselijke tekortkomingen en zwakheden is geweest. En toch is dit precies wat er gebeurde in de vroege Kerk na Pinksteren. De heiligen Petrus en Paulus besteedden veel aandacht aan het corrigeren van de verschillende kerken, het matigen van de charisma's en het keer op keer heroriënteren van de ontluikende gemeenschappen op de mondelinge en schriftelijke traditie die hun werd overgedragen. Wat de apostelen niet deden, is de vaak dramatische ervaringen van gelovigen ontkennen, de charisma's proberen te onderdrukken of de ijver van bloeiende gemeenschappen het zwijgen opleggen. Ze zeiden eerder:

Doof de Geest niet ... streef liefde na, maar streef gretig naar de geestelijke gaven, vooral om te profeteren ... laat vooral uw liefde voor elkaar intens zijn ... (1 Thess. 5:19; 1 Kor 14: 1; 1 Petr. 4: 8)

Ik wil het laatste deel van deze serie wijden aan het delen van mijn eigen ervaringen en reflecties sinds ik de charismatische beweging voor het eerst heb meegemaakt in 1975. In plaats van hier mijn hele getuigenis te geven, zal ik het beperken tot die ervaringen die je 'charismatisch' zou kunnen noemen.

VANDAAG

Tegenwoordig behoor ik niet tot een gebedsgroep of tot de Charismatische Vernieuwing als lid, maar ik word af en toe uitgenodigd om te spreken op conferenties die door de beweging worden gesponsord. Ik schrijf en neem lof- en aanbiddingsliederen op, maar als ik naar muziek luister, is het meestal Gregoriaans of Sacred Russian Choral. Terwijl ik elk weekend met mijn gezin de rooms-katholieke mis bijwoon, ging ik jarenlang naar het dagblad Oekraïense goddelijke liturgie, de oude ritus van Johannes Chrysostomos. Als ik bid, word ik elke dag lid van de universele kerk in het getijdengebed, maar ik sluit ook de hele dag mijn ogen en bid rustig in de gave van tongen die ik als kind ontving. Mijn favoriete plaats van aanbidding is niet in een auditorium gevuld met klappende en zingende christenen, zo mooi als dat maar kan zijn… maar in die heilige ruimte voor het Heilig Sacrament waar ik soms mijn hand opstak en Zijn dierbare Naam fluister. Als mensen me vragen voor hen te bidden, draag ik ze in mijn dagelijkse rozenkrans of in de gebeden van de kerk; andere keren word ik ertoe bewogen met hun toestemming mijn handen op hun hoofd te leggen en voor hen te bidden, wat voor sommigen zowel geestelijke als fysieke genezingen heeft gebracht. En als ik mijn blogs schrijf, volg ik zorgvuldig de leringen van ons katholieke geloof naar mijn beste vermogen, terwijl ik ook vanuit mijn hart de profetische woorden spreek die de Heer vandaag de dag tegen zijn kerk voel.

Ik stel op deze pagina mijn persoonlijke leven voor je open, niet omdat ik mezelf als een rolmodel beschouw. Het is veeleer om die lezers te ontspannen die de "doop in de Geest" gelijkstellen aan het moeten handelen op een "Pinkster" of "charismatische" manier. Ik begrijp zeker de vreugde van veel christenen die hun geloof graag in uiterlijke uitingen uiten. Wat ik in de loop der jaren heb geleerd in de zachte school van de Heilige Geest, is dat het het innerlijke leven is dat Hij boven al het andere gaat cultiveren ...

FAMILIE PINKSTEREN

Het was 1975 toen mijn ouders zich bij de Charismatische Vernieuwing aansloten als zowel deelnemers als leiders. Ik was toen zeven jaar oud. Ik kan me herinneren dat ik daar stond, vaak het enige kind onder een groep volwassenen, die zongen en Jezus prezen met een liefde en passie die ik nog niet eerder had gezien. Toen zij of de pastoor, die de Vernieuwing volledig omarmde, lezingen hielden, voelde ik een grote zalving en genade toen ook ik steeds dieper verliefd begon te worden op Jezus.

Maar op school was ik een beetje een schurk. Ik stond bekend als de 'clown van de klas', en tegen de vijfde klas was mijn leraar me behoorlijk zat. Toegegeven, ik was behoorlijk hyper en zat liever in de speeltuin dan achter een bureau. Als peuter zei mijn moeder zelfs dat ze naar mijn slaapkamer zou komen om me op het bed te zien stuiteren… en een uur later nog steeds op het bed te stuiteren.

In de zomer tussen klas 5 en 6 vonden mijn ouders dat het tijd was dat mijn broer, zus en ik de 'doop in de Geest' zouden ontvangen, zoals die gewoonlijk werd genoemd ^[1]zien Part II voor een uitleg van "doop in de Heilige Geest"​ In werkelijkheid ontving ik al veel genaden op de gebedsbijeenkomsten. Maar net zoals de apostelen niet één maar meerdere uitstortingen van de Heilige Geest ontvingen, ^[2]cf. Handelingen 4:31 mijn ouders vonden het verstandig om te bidden om een ​​nieuwe uitstorting van genade over hun kinderen. Na zeven weken van voorbereiding (wat 'The Life in the Spirit Seminars' werd genoemd), kwamen we samen bij het meer in onze hut, en daar legden mama en papa hun handen op ons en baden.

Toen trok ik mijn badpak aan en ging zwemmen.

Ik kan me niet herinneren dat er die dag iets buitengewoons gebeurde. Maar iets deed gebeuren. Toen ik in de herfst naar school terugkeerde, had ik plotseling honger naar de heilige eucharistie. In plaats van naar tekenfilms te kijken tijdens de lunchpauze, sloeg ik het diner vaak over en ging ik serveren bij de dagelijkse mis naast de deur. Ik begon de biecht vaker bij te wonen. Ik verloor elk verlangen naar de feestactiviteiten van mijn junior high-leeftijdsgenoten. Ik werd een stillere leerling, me plotseling bewust van de stress die mijn leraren door ongehoorzaamheid en lawaai veroorzaakten. Ik had een dorst om het Woord van God te lezen en om geestelijke zaken met mijn ouders te bespreken. En het verlangen om priester te worden welde in mijn wezen… een verlangen dat, vreemd genoeg, niet helemaal vervaagd is met een vrouw en acht kinderen.

Kortom, ik had er een sterk verlangen naar Jezus. Dat was de "eerste gave" die ik van de Heilige Geest ontving.

GEROEPEN NAAR DE MINISTERIE

In groep 10 werden enkele van mijn teamgenoten en ik seksueel misbruikt door onze voetbaltrainer. Ik weet dat het in mij gevoelens heeft gewekt die latent hadden moeten blijven. Nadat mijn enige zus omkwam bij een auto-ongeluk toen ik 19 jaar oud was, ging ik verward en gebroken terug naar de universiteit. Hoewel ik de Heer niet in de steek liet, begon ik te worstelen met krachtige verleidingen tot lust en zonde. Gedurende een periode van vijf jaar werd ik, ondanks mijn aanwezigheid bij de dagelijkse mis en mijn persoonlijke gebeden, vaak aangevallen door deze geest van lust. Mijn verlangen om trouw te zijn aan de Heer voorkwam dat ik in een zeer ernstige zonde verviel, en toch was ik niet de man die ik had moeten zijn. Tot op de dag van vandaag doe ik boete en bid ik voor die jonge vrouwen die een beter christelijk getuigenis verdienden dan deze man gaf.

Kort na mijn huwelijk was het midden in deze vesting dat de Heer riep me in de bediening. Ik kan alleen maar denken aan St. Mary Magdalene of Matthew, St. Paul of St. Augustinus, en hoe de Heer niet altijd heilige zielen kiest, maar vaak grote zondaars om Zijn wijngaard te onderhouden. De Heer riep me om te beginnen met het gebruiken van "muziek als een deur om te evangeliseren" (let Mijn getuigenis).

Kort daarna kwam onze groep leiders bijeen om te bidden en onze bedieningsevenementen te plannen. Die week was ik weer in de zonde van lust vervallen. Ik voelde me als het zwarte schaap in die kamer van andere mannen die daar waren om God te dienen. Dat na alles wat ik in mijn leven had meegemaakt, alles wat ik wist over de Heer, zijn gaven, zijn genaden… ik nog zondigde tegen Hem. Ik voelde dat ik een grote teleurstelling was en een schande voor de Vader. Ik vond dat ik daar niet moest zijn….

Iemand deelde liedbladen uit. Ik had geen zin om te zingen. En toch wist ik, als een lof- en aanbiddingsleider, dat zingen voor God een daad van geloof (en Jezus zei dat geloof ter grootte van een mosterdzaadje kan bergen verzetten​ En dus begon ik ondanks mezelf te zingen omdat Hij het verdiende geprezen te worden. Plots voelde ik een golf van kracht door mijn lichaam schieten, alsof ik geëlektrocuteerd werd, maar zonder de pijn. Ik voelde een ongelooflijke liefde voor mij, zo diep, zo teder. Hoe kan dit zo zijn?!

“Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u. Ik verdien het niet langer om uw zoon genoemd te worden; behandel mij zoals u een van uw ingehuurde werknemers zou behandelen. " Dus [de verloren zoon] stond op en ging terug naar zijn vader. Terwijl hij nog ver weg was, kreeg zijn vader hem in het oog, en was vervuld van mededogen. Hij rende naar zijn zoon, omhelsde hem en kuste hem. (Lukas 15: 18-20)

Die nacht toen ik wegging, was de kracht van die zonde waar ik al jaren mee worstelde, die me als een slaaf bond gebroken. Ik kan je niet vertellen hoe de Heer het deed. Alles wat ik weet is dat de Vader zijn Geest van liefde in mijn ziel heeft uitgestort en mij heeft bevrijd. (Lees ook mijn ontmoeting met deze geest nog eens in Een wonder van barmhartigheid​ Lees ook voor degenen die op dit moment echt met ernstige zonde worstelen:  Aan degenen in doodzonde)

NIEUWE CHARISMEN

Ik kan me niet precies herinneren wanneer ik in tongen begon te spreken. Ik herinner me gewoon dat ik het charisma gebruikte, zelfs als kind. Het vloeide natuurlijk en met een instinctief gevoel dat ik niet aan het brabbelen maar aan het bidden was. Dit is tenslotte wat Jezus zei dat er zou gebeuren:

Deze tekenen zullen degenen begeleiden die geloven: in mijn naam zullen ze demonen verdrijven, ze zullen nieuwe talen spreken​ Ze zullen slangen met hun handen oppakken en als ze iets dodelijks drinken, zal het hun geen kwaad doen. Ze zullen de handen op de zieken leggen en ze zullen herstellen. (Marcus 16: 17-18)

Maar God had meer te geven. In het tweede jaar van mijn bediening planden we een Life in the Spirit-seminar ^[3]een gepland format en lezingen voor evangelisatie en voorbereiding van deelnemers om de "doop in de Heilige Geest" te ontvangen. voor ongeveer 80 tieners. In de loop van het weekend we deelden het evangelie, getuigenissen en leringen om hen voor te bereiden op de "doop in de Heilige Geest". Op de laatste avond, toen teams de handen oplegden en over de jonge mensen baden, viel de Geest krachtig op bijna alle aanwezigen. De jongeren begonnen te lachen en te huilen en in tongen te zingen. Die timide groep tieners veranderde plotseling in een levende vlam van liefde, dansend in het Hart van God. ^[4]Verschillende jongeren en leiders gingen verder met het vormen van bedieningen. Sommigen gingen theologie studeren en gingen het religieuze leven of het priesterschap binnen. Sommige van die ministeries zijn nu van internationale omvang en verschijnen regelmatig op EWTN en andere katholieke media.

Tot die tijd had ik nog nooit een lof- en aanbiddingslied geschreven, maar putte ik uit de grote verzameling evangelische lof- en aanbiddingsliederen die beschikbaar waren. Toen de teams hun gebeden met de jongeren begonnen af ​​te ronden, kwamen enkele leiders naar me toe en vroegen of ik 'over gebeden wilde worden' (ik had tot dan toe muziek op de achtergrond gezongen). Ik wist dat de Geest ons keer op keer kan vervullen. Toen de gebedsleider zijn handen over me uitstrekte, viel ik plotseling achterover op de grond, mijn lichaam kruisvormig. ^[5]Vallen of "rusten in de Geest" is een veel voorkomende manifestatie van "doop in de Geest". Om redenen die niet geheel bekend zijn, brengt de Heilige Geest een ziel vaak naar een plaats van totale rust en overgave terwijl Hij diep van binnen blijft dienen. Het is een van die manieren waarop God werkt, waardoor de ziel vaak veel nederiger en volgzamer wordt naarmate ze dieper beseffen dat Hij de Heer is. Ik had een sterk verlangen dat diep in mijn ziel opkwam om mijn hele leven aan te geven Jezus, om voor Hem gemarteld te worden. Toen ik opstond, voelde ik dezelfde kracht van mijn vorige ervaring door mijn lichaam stromen, dit keer door mijn vingertoppen en mijn mond. Vanaf die dag heb ik honderden lofliederen geschreven, soms twee of drie in een uur. Het stroomde als levend water! Ik voelde er ook een onweerstaanbare behoefte aan spreek de waarheid aan een generatie die verdrinkt in onwaarheden ...

GEROEPEN NAAR DE RAMPART

In augustus 2006 zat ik aan de piano en zong een versie van de mispartij 'Sanctus', die ik had geschreven: 'Heilig, heilig, heilig ...'Plots kreeg ik een sterke drang om voor het Heilig Sacrament te gaan bidden.

Bij de kerk begon ik het Bureau te bidden. Ik merkte meteen dat de "Hymn" dezelfde woorden waren die ik net had gezongen: "Heilig, heilig, heilig! Heer God Almachtig ...'Mijn geest begon te versnellen. Ik vervolgde, de woorden van de psalmist biddend: "Brandoffer breng ik naar uw huis; aan jou zal ik mijn geloften betalen ...”In mijn hart klonk een groot verlangen om mijzelf op een nieuwe manier, op een dieper niveau, volledig aan God over te geven. Opnieuw voelde ik mijn ziel kruisvormig worden. Ik ervoer het gebed van de Heilige Geest die “komt tussenbeide met onuitsprekelijk gekreun”(Rom. 8:26).

In de loop van het volgende uur werd ik door de teksten van de getijdengebed en de catechismus geleid die in wezen de woorden die ik net had uitgeschreeuwd. ^[6]Ga naar om de hele ontmoeting te lezen Over Mark op de website. Ik las in het boek Jesaja hoe de serafim naar hem toe vlogen, zijn lippen aanraken met een sintel, zijn mond heiligend voor de missie die voor ons ligt. ​Wie zal ik sturen? Wie gaat er voor ons?"Jesaja antwoordde:"Hier ben ik, stuur me!'Achteraf gezien lijkt het erop dat het charisma om in het profetische te opereren mij jaren eerder was gegeven tijdens die jeugdretraite toen ik mijn lippen voelde tintelen van de kracht van de Heilige Geest. Het leek er nu op dat het op een grotere manier werd vrijgegeven. ^[7]Natuurlijk worden alle "De gelovigen, die door de doop in Christus zijn ingelijfd en in het volk van God geïntegreerd, op hun specifieke manier deelgenoten gemaakt in het priesterlijke, profetische en koninklijke ambt van Christus." ​Catechismus van de katholieke kerk, 897

Deze ervaring leek te worden bevestigd toen ik in de kapel van mijn geestelijk leidsman was tijdens een bezoek aan hem in de Verenigde Staten. Ik bad voor het Heilig Sacrament toen ik de woorden in mijn hart hoorde: 'Ik geef je de bediening van Johannes de Doper. " De volgende ochtend verscheen er een oudere man bij de deur van de pastorie en zei dat hij zich genoodzaakt voelde me iets te geven. Hij legde in mijn hand een eersteklas relikwie van Johannes de Doper. ^[8]Een eersteklas relikwie betekent dat het deel uitmaakt van het lichaam van een heilige, zoals een botfragment. Terwijl ik weer aan het bidden was voor het Heilig Sacrament, voelde ik in mijn hart de woorden: 'Leg de handen op de zieken en ik zal ze genezen.”Mijn eerste reactie was er een van verdriet. Ik dacht eraan hoe mensen kunnen schreeuwen tegen zielen die het charisma van genezing hebben gekregen, en dat wilde ik niet. Ik heb genoten van mijn onbekendheid! Dus ik zei: "Heer, als dit een woord van u is, bevestig het dan alstublieft." Ik voelde op dat moment het “bevel” om mijn bijbel op te halen. Ik opende het willekeurig en mijn blik viel direct op Marcus 16:

Deze tekenen zullen degenen vergezellen die geloven ... Ze zullen de handen op de zieken leggen en ze zullen genezen. (Markus 16: 17-18)

Op dat moment, bliksemsnel, voelde ik voor een derde duidelijke en onverwachte keer de kracht van de Geest die door mijn trillende handen stroomde ... Sindsdien wacht ik op de Heer om me te laten zien hoe en wanneer Hij wil dat ik gebruik dat charisma. Ik heb echter onlangs vernomen dat een vrouw met symptomen van multiple sclerose voor wie ik bad, die symptomen nu al bijna twee jaar sinds die dag niet meer heeft ervaren ... Hoe mysterieus zijn de wegen van God!

OPEN VOOR DE GEEST

Als ik terugkijk op al die momenten waarop de Heer zijn Geest uitstortte, waren ze vaak bedoeld om me toe te rusten om te reageren op mijn eigen specifieke roeping om het Koninkrijk te dienen. Soms kwamen de genaden door handoplegging, soms gewoon in de aanwezigheid van het Heilig Sacrament ... maar altijd vanuit het hart van Jezus. Hij is degene die de Parakleet op Zijn Bruid zendt om haar te zalven en haar toe te rusten om haar heilige missie uit te voeren.

De eucharistie is "de bron en het hoogtepunt" van ons geloof. ^[9]cf. Catechismus van de katholieke kerk, N. 1324 In Deel IVIk sprak over hoe we, om volledig katholiek te zijn, altijd het centrum van ons katholieke geloof moeten omarmen, dat wil zeggen, alles wat onze heilige traditie ons geeft.

Het middelpunt is de heilige eucharistie, "de bron en het hoogtepunt" van ons geloof. Door deze effectieve gave zijn we verzoend met de Vader. Uit de Eucharistie, het Heilig Hart, stroomt het levende water van de Heilige Geest om de kinderen van God te vernieuwen, te heiligen en te bekrachtigen.

De charismatische vernieuwing is dus ook een geschenk van de eucharistie. En daardoor zou het ons moeten leiden terug naar de eucharistie. Toen ik bijna 20 jaar geleden met mijn muziekbediening begon, leidden we mensen 'waar twee of drie samenkomen' ^[10]cf. Mat 18: 20 in de tegenwoordigheid van God door middel van lied en woord. Maar vandaag beëindig ik mijn bediening nu waar mogelijk door de gemeente in de eucharistische tegenwoordigheid van Jezus te brengen voor een tijd van aanbidding. Mijn rol is om te verminderen, zodat Hij kan toenemen als ik naar de bron van Barmhartigheid wijs: "Zie het Lam van God! "

De charismatische vernieuwing zou ons dan ook moeten leiden contemplatief gebed met een kenmerkend Mariaans karakter en inclusie, aangezien zij was de eerste contemplatieve, model van gebed en moeder van de kerk. Er is een tijd en een seizoen voor lofprijs en aanbidding, een uitwendig lied van het hart. Zoals het zegt in Psalm 100:

Betreed zijn poorten met dankzegging, zijn hoven met lof. (Psalm 100: 4)

Dit is een verwijzing naar de tempel van Salomo. De poorten leidden naar de hoven, die vervolgens naar de Heilige der heiligen. Daar, in de intieme aanwezigheid van God, moeten we leren,

Wees stil en weet dat ik God ben! (Psalm 46:10)

En daar,

Wij allemaal, starend met een ongesluierd gezicht naar de heerlijkheid van de Heer, worden omgevormd tot hetzelfde beeld van heerlijkheid tot heerlijkheid, als van de Heer die de Geest is. (2 Kor 3:18)

Als we steeds meer in Jezus worden getransformeerd, dan zou de charismatische vernieuwing ons moeten leiden contemplatie in actie, tot een diepere dienst in het lichaam van Christus door de charisma's van de Heilige Geest. Het zou er allemaal toe moeten leiden dat we getuigen worden op de markt, thuis, op school, waar God ons ook plaatst. Het zou ons ertoe moeten brengen Jezus lief te hebben en te dienen in de armen en eenzamen. Het zou ons ertoe moeten brengen ons leven te geven voor onze broeders. echter, de agent van onze evangelisatie is de Heilige Geest, en daarom zou de Charismatische Vernieuwing ons weer terug moeten leiden naar die bron van genade, zodat onze woorden en daden altijd gevuld zijn met Zijn goddelijke kracht:

Evangelisatietechnieken zijn goed, maar zelfs de meest geavanceerde technieken konden de zachte actie van de Geest niet vervangen. De meest perfecte voorbereiding van de evangelieprediker heeft geen effect zonder de Heilige Geest. Zonder de Heilige Geest heeft het meest overtuigende dialect geen macht over het hart van de mens. —POPE PAULUS VI, Hearts Vlam: de Heilige Geest in het hart van het christelijk leven vandaag door Alan Schreck

Dat wil zeggen dat de Charismatische Vernieuwing meer een ‘tankstation’ is dan een ‘parkeerplaats’. Het is een genade vernieuwen de kerk terwijl ze haar bediening doorloopt. Ik geloof niet dat het ooit bedoeld was als een club werkt​ Zelfs dan, door gebed, het regelmatig bezoeken van de sacramenten, en de ongelooflijke bemiddeling van Maria in ons leven, zou dat sprankje geloof dat in vlammen is opgewekt helder moeten blijven branden voor zover we oprecht zijn en 'eerst het Koninkrijk zoeken'.

Een muzikant kwam naar me toe na een evenement en vroeg me wat hij moest doen om zijn muziek naar buiten te brengen. Ik keek hem in de ogen en zei: 'Mijn broer, je kunt het lied zingen, of je kunt het word het lied. Jezus wil dat jij het lied wordt. " Evenzo werd de Charismatische Vernieuwing niet aan de Kerk gegeven om de huwelijksreis die volgt op de bekering in stand te houden, maar om zielen te helpen het huwelijk vollediger aan te gaan, dat wil zeggen om iemands leven te geven voor zijn of haar echtgenoot, in dit geval Christus en onze buurman. Er is geen andere manier dan de kruisweg.

In deze tijden heeft de Vernieuwing een bijzonder karakter. En dat is om een ​​overblijfsel uit te rusten en voor te bereiden voor een nieuwe evangelisatie dat is hier en komt als we worden geconfronteerd met "de laatste confrontatie tussen de Kerk en de antikerk, van het Evangelie en het anti-Evangelie ...": ^[11]PAUS JOHANNES PAULUS II cf. De laatste confrontatie begrijpen Laten we niet bang zijn voor deze grote gave die binnenkort over de hele mensheid zal vallen, terwijl we bidden dat de Heilige Geest ons zal verlichten tijdens een nieuw Pinksteren!

[De Kerk] moet de culturele stromingen inspireren die op het punt staan ​​te worden geboren langs dit pad naar het derde millennium. We kunnen niet laat komen met de bevrijdende aankondiging van Jezus Christus aan een samenleving die op een dramatisch en opwindend moment worstelt tussen diepe behoeften en enorme hoop. —POPE JOHANNES PAULUS II; Vaticaanstad, 1996

Ik wil jonge mensen uitnodigen om hun hart voor het evangelie te openen en getuigen van Christus te worden; indien nodig zijn martelaar-getuigen, op de drempel van het derde millennium. —POPE JOHANNES PAULUS II; Spanje, 1989

De nieuwtestamentische gemeenschappen, zei [Johannes Paulus II], werden gekenmerkt door een hernieuwde uitstorting van de Heilige Geest "op essentiële momenten", aandachtig luisterend naar het Woord van God door de leer van de apostelen, het delen van de eucharistie, het leven in gemeenschap en bediening van de armen. -Westerse katholieke verslaggever, Juni 5, 1995