Rembrandt van Rijn, "De terugkeer van de verloren zoon"; c.1662
OF natuurlijk kan men God vragen direct om je dagelijkse zonden te vergeven, en Hij zal (mits wij natuurlijk anderen vergeven. Jezus was hier duidelijk over). We kunnen als het ware ter plekke onmiddellijk het bloeden stoppen van de wond van onze overtreding.
Maar dit is waar het sacrament van de biecht zo noodzakelijk is. De wond bloedt immers niet, maar kan toch met "zelf" zijn geïnfecteerd. Belijdenis trekt de poes van trots naar de oppervlakte waar Christus, in de persoon van de priester (John 20: 23), veegt het weg en brengt de genezende balsem van de Vader door de woorden, "... moge God u vergeving en vrede schenken, en ik verlos u van uw zonden ...." Ongeziene genade baadt de verwonding zoals - met het kruisteken - de priester de dressing van Gods genade aanbrengt.
Als u voor een slechte snee naar een arts gaat, stopt hij dan alleen het bloeden, of hecht, reinigt en kleedt hij uw wond niet? Christus, de grote Heelmeester, wist dat we dat nodig zouden hebben, en meer aandacht voor onze geestelijke wonden.
Dit sacrament was dus zijn tegengif tegen onze zonde.
Terwijl hij in het vlees is, kan de mens niet anders dan op zijn minst enkele lichte zonden hebben. Maar veracht deze zonden niet die we “licht” noemen: als je ze als licht beschouwt als je ze weegt, beef als je ze telt. Een aantal lichtobjecten vormt een grote massa; een aantal druppels vult een rivier; een aantal korrels vormt een hoop. Wat is dan onze hoop? Bovenal bekentenis. —St. Augustinus, Catechismus van de katholieke kerk, N. 1863
Zonder strikt noodzakelijk te zijn, wordt het belijden van alledaagse fouten (dagelijkse zonden) niettemin sterk aanbevolen door de Kerk. De regelmatige belijdenis van onze dagelijkse zonden helpt ons inderdaad ons geweten te vormen, te vechten tegen kwade neigingen, ons door Christus te laten genezen en vooruitgang te maken in het leven van de Geest.- Katechismus van de Katholieke Kerk, n. 1458
