Genezing van de wond van Eden

HET NU WOORD OVER MASSAMETINGEN
voor vrijdag na Aswoensdag 20 februari 2015

Liturgische teksten hier

HET dierenrijk is in wezen tevreden. Vogels zijn tevreden. Vis is tevreden. Maar het menselijk hart is dat niet. We zijn rusteloos en ontevreden en zoeken voortdurend naar vervulling in talloze vormen. We jagen eindeloos naar plezier terwijl de wereld haar advertenties laat zien waarin geluk wordt beloofd, maar die alleen plezier oplevert - vluchtig plezier, alsof dat een doel op zich is. Waarom gaan we dan, nadat we de leugen hebben gekocht, onvermijdelijk door met zoeken, zoeken en jagen naar betekenis en waarde?

Het is de wond van Eden. Het is de aanhoudende pijn van een oeroud gebroken vertrouwen. Het is de kneuzing van de verloren gemeenschap met God en elkaar. 

Ze zoeken me dag in dag uit en verlangen ernaar mijn wegen te kennen ... 'Waarom vasten we en zie je het niet? Onszelf kwellen, en u neemt er geen nota van? " (Eerste lezing)

De Heer ziet ons vasten niet als het een doel op zich is, alsof we een score toevoegen. Kan het God echt schelen of u chocolade opgeeft voor de vastentijd? Echt vasten is veeleer de handeling waarbij je je ogen van het tijdelijke naar het eeuwige wendt. Vasten, rituelen, symbolen, gebeden… het is allemaal een middel om ons te helpen ons hart tot God te wenden. Bijna elke religie ter wereld is gewoon een uitdrukking van dit aangeboren verlangen naar gemeenschap met God (en in feite, een opmerkelijke waarheid, God verlangt naar ons):

Gebed is de ontmoeting van Gods dorst met de onze. God dorst, opdat wij naar hem dorsten. -Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 2560

En dus zijn we gewond, en we schreeuwen het uit in gebed ... maar tot wie? Jezus Christus is het antwoord op deze wond: Door zijn wonden zijn we genezen. ^[1]cf. 1 Petr 2: 24 Jezus 'gezicht geeft ons een concrete plek om onze ogen te fixeren; door de eucharistie, een concreet middel om Hem aan te raken; door belijdenis, een concreet middel om Hem zijn barmhartigheid te horen uitspreken. Het hart begint om genezen te worden als we beseffen dat God zo liefheeft dat Hij zijn enige Zoon heeft gezonden, en we plaatsen onze vertrouwen in hem:

Mijn offer, o God, is een verslagen geest; een berouwvol en nederig hart, o God, zult u niet afwijzen. (Psalm van vandaag)

Toch leerde Jezus ons dat de wond van Eden nooit volledig zal worden genezen door alleen een blik van binnenuit, alsof religie een louter subjectieve bezigheid is. Zoals paus Benedictus vroeg:

Hoe had het idee kunnen ontstaan ​​dat de boodschap van Jezus eng individualistisch is en alleen op iedereen afzonderlijk gericht is? Hoe zijn we tot deze interpretatie gekomen van de "redding van de ziel" als een vlucht voor de verantwoordelijkheid voor het geheel, en hoe zijn we het christelijke project gaan opvatten als een zelfzuchtige zoektocht naar redding die het idee van het dienen van anderen verwerpt? —PAUS BENEDICTUS XVI, Spe salvi, N. 16

Dit is veeleer het vasten dat ik wens: degenen die onrechtvaardig zijn vastgebonden loslaten, de riemen van het juk losmaken; de onderdrukten bevrijden, elk juk breken; je brood delen met de hongerigen, onderdak bieden aan onderdrukten en daklozen; kleed de naakten als je ze ziet, en keer je niet alleen de rug toe. Dan zal je licht doorbreken als de dageraad, en je wond zal snel genezen ... (Eerste lezing)

Om God en de naaste lief te hebben: dit, zei Jezus, zijn de grootste geboden, want alleen hierin zal het menselijk hart in zijn volle waardigheid worden hersteld en zijn rust vinden.