GEACHTE vrienden, mijn recente bericht Uit in de nacht ontstak een vlaag van letters die nog nooit eerder waren vertoond. Ik ben zo diep dankbaar voor de brieven en aantekeningen van liefde, bezorgdheid en vriendelijkheid die van over de hele wereld zijn geuit. Je hebt me eraan herinnerd dat ik niet in een vacuüm spreek, dat velen van jullie diep getroffen zijn en nog steeds worden beïnvloed door Het Nu Woord. Dank aan God die ons allemaal gebruikt, zelfs in onze gebrokenheid.
Sommigen van jullie hebben gedacht dat ik de bediening verlaat. In de e-mail die ik heb verzonden en de notitie op Facebook, vermelden ze echter heel duidelijk dat ik een "pauze" neem. Dit jaar was in veel opzichten tumultueus. Ik ben tot het uiterste uitgerekt. Ik ben een beetje opgebrand. Ik moet opnieuw kalibreren. Ik moet afremmen op het ongelooflijke tempo van het leven waarin ik me bevind. Net als Jezus moet ik 'de berg opgaan' en de tijd nemen alleen met mijn hemelse Vader en Hem mij laten genezen terwijl ik de gebrokenheid en wonden in mijn leven dat de snelkookpan van dit jaar heeft onthuld. Ik moet een echte en diepe zuivering aangaan.
Normaal gesproken schrijf ik je via advent en kerst, maar dit jaar heb ik gewoon een pauze nodig. Ik heb de meest ongelooflijke familie, en ik ben het hun meer dan wie dan ook verschuldigd om mijn evenwicht te bereiken. Net als elk ander christelijk gezin worden ook wij aangevallen. Maar de liefde die we voor elkaar hebben, toont zich nu al sterker dan de dood.
NIET DE WIND NOCH DE GOLVEN
En dus heb ik nog een laatste afscheidswoord dat twee weken geleden op mijn hart lag, maar ik kon geen tijd vinden om te schrijven. Ik moet het nu doen, omdat zovelen van u hebben aangegeven hoe ook u de meest intense beproevingen doormaakt. Ik ben ervan overtuigd dat we nu misschien wel de grootste beproevingen van de kerk ooit hebben meegemaakt. Het is een zuivering van de bruid van Christus. Dat alleen al zou je hoop moeten geven, want Jezus wil ons mooi maken en ons niet laten wentelen in disfunctioneren.
Of het nu de grote storm van onze tijd is of de persoonlijke stormen die je doormaakt (en ze raken steeds meer met elkaar verbonden), de verleiding om de wind en de golven je besluit te laten breken en de mijne neemt toe.
Toen liet hij de discipelen in de boot stappen en voor hem uit gaan naar de andere kant, terwijl hij de menigte wegjoeg. Daarna ging hij alleen de berg op om te bidden. Als het avond was, was hij daar alleen. Ondertussen werd de boot, al een paar mijl uit de kust, door de golven heen en weer geslingerd, want de wind was er tegen. (Matt 14: 22-24)
Wat zijn de golven die je op dit moment bezighouden? Lijken de levenswinden totaal tegen u te zijn, zo niet God zelf (de wind is ook een symbool van de Heilige Geest)? In plaats van je nu te vertellen “in het huidige moment te leven”, “gewoon te bidden”, of “het op te offeren”, etc. wil ik gewoon erkennen dat de winden in je leven echt voor je zijn, en de golven zijn echt overweldigend. Ze zijn misschien echt menselijk onmogelijk op te lossen. Ze hebben misschien echt het vermogen om u, uw huwelijk, uw gezin, uw baan, uw gezondheid, uw veiligheid, enz. Te laten kapseizen. Zo lijkt het u op dit moment, en u heeft gewoon iemand nodig om u te vertellen, ja, dat bent u echt. lijden en je voelt je alleen. Zelfs God lijkt misschien niets anders dan een spook in de nacht te zijn.
Tijdens de vierde nachtwake kwam hij op hen af, lopend over de zee. Toen de discipelen hem over de zee zagen lopen, waren ze doodsbang. 'Het is een geest', zeiden ze, en ze schreeuwden het uit van angst. (Matt 14: 25-26)
Welnu, als er ooit een was, is dit dan niet het moment van geloof waar zowel u als ik nu voor staan? Hoe gemakkelijk is het om te geloven als we troost voelen. Maar “Geloof is het besef van waarop wordt gehoopt en het bewijs van dingen niet gezien. " [1]Hebreeën 11: 1 Hier is het moment van besluit. Omdat, ook al zou je in de verleiding kunnen komen om aan Jezus te denken als een geest, een mythe, een verzinsel van de geest zoals de atheïsten je vertellen ... Hij staat buiten je boot en herhaalt je:
Schep moed, ik ben het; wees niet bang. (tegen 27)
Oh Heer, hoe kun je zeggen dat als overal om me heen alles verloren lijkt ?! Alles lijkt weg te zinken in een afgrond van hopeloosheid!
Peter stapte uit de boot als een christen vol zelfvertrouwen. Misschien overviel een zekere zelfvoldaanheid hem dat hij moediger en trouwer was dan de rest. Maar hij leerde al snel dat iemand niet eeuwig kan wandelen op zijn natuurlijke deugden, charisma's, gaven, vaardigheden, hoogmoed of resumé. We hebben een Redder nodig omdat we allen moeten worden opgeslagen. We zullen allemaal op een of ander moment oog in oog komen te staan met het feit dat er werkelijk een afgrond is tussen ons en God, tussen ons en de goedheid, die alleen Hij kan vullen, die alleen Hij kan overbruggen.
… Toen [Peter] zag hoe sterk de wind was, werd hij bang; en, terwijl hij begon te zinken, riep hij uit: "Heer, red mij!" Onmiddellijk strekte Jezus zijn hand uit en greep hem ... (vs. 30-31)
Als je boven de afgrond van je hulpeloosheid staat, broeders en zusters, is dat een beangstigend en pijnlijk iets. Er zijn zoveel verleidingen op dat moment… de verleiding om weer in de boot van troost en valse zekerheid te stappen; de verleiding om te wanhopen bij het zien van je hulpeloosheid; de verleiding om te denken dat Jezus je deze keer niet zal vangen; de verleiding tot trots en dus ontkenning omdat iedereen je ziet zoals je bent; de verleiding om te denken dat ik het alleen kan; en de verleiding, misschien vooral, om de reddende hand van Jezus te weigeren wanneer Hij de hand reikt (en in plaats daarvan naar alcohol, voedsel, seks, drugs, onzinnig amusement enzovoort te grijpen om mij te 'redden' van de pijn).
Op deze momenten van wind en golven, broeders en zusters, moet het het moment zijn van puur, rauw en Onoverwinnelijk geloof Jezus neemt geen blad voor de mond. Hij verzint geen excuses. Hij zegt eenvoudig tegen de zelfvoorzienende verzinken onder hun wanhoop:
O kleingelovige, waarom twijfelde u? (vs. 30-31)
Geloof is zo in strijd met onze grondgedachte! Het is zo onlogisch voor ons vlees! Hoe moeilijk is het om de woorden te zeggen, en dan na te leven:
O Jezus, ik geef me aan U over, zorg voor alles!
Deze verlating houdt een echte dood, echte pijn, echte vernedering, echt mentaal, emotioneel en spiritueel lijden in. Wat is het alternatief? Om te lijden zonder Jezus. Zou je liever niet met Hem lijden? Als je dat doet, zal Hij het doen niet je teleurstellen. Hij zal het gewoon niet op jouw manier doen. Hij zal het op de beste manier doen en op die manier is het vaak een mysterie. Maar op zijn tijd en op zijn manier zul je aan de andere oever komen, het licht zal door de wolken breken en al je lijden zal vrucht dragen als de doornstruik die rozen ontspruit. God zal een wonder in uw hart doen, zelfs als het hart van de anderen onveranderd blijft.
Ze wilden hem in de boot brengen, maar de boot kwam onmiddellijk aan bij de oever waarnaar ze op weg waren. (Johannes 6:21)
Als laatste, stop met rationaliseren, stop met te zeggen: "Zeker Mark. Maar dat gaat bij mij niet gebeuren. God luistert niet naar mij. " Dat is de stem van trots of Satans stem, niet de stem van de waarheid. De leugenaar en de aanklager komen meedogenloos uw hoop stelen. Wees slim. Laat hem niet.
Voorwaar, ik zeg u, als u geloof hebt ter grootte van een mosterdzaadje, zult u tegen deze berg zeggen: 'Ga van hier naar daar', en hij zal zich verplaatsen. Niets zal voor jou onmogelijk zijn. (Matt 17:20)
Kijk naar Jezus, niet naar de wind of de golven. Ga vandaag de berg op en zeg: "Oké Jezus. Ik vertrouw op je. Dit kleine gebed is alles wat ik kan uitspreken. Het is mijn mosterdzaadje. Een moment tegelijk. Ik geef me aan jou over, zorg voor alles! "
Je bent geliefd. Ik zal je snel zien…
GERELATEERDE LEZING
Het Nu-woord is dat een volletijdbediening
wil ga door met uw steun.
Zegen u, en bedankt.
Om met Mark mee te reizen De Nu Word,
klik op onderstaande banner om abonneren.
Uw e-mail wordt met niemand gedeeld.
voetnoten
| ↑1 | Hebreeën 11: 1 |
|---|