Voor het eerst gepubliceerd op 4 maart 2008. Dit schrijven is bijgewerkt met meer recente gebeurtenissen. Het maakt deel uit van de onderliggende context voor Deel III van de profetie te Rome, komt naar Hope TV omarmen later deze week.
GEDURENDE de afgelopen 17 jaar heeft mijn bediening me van kust tot kust in Canada gebracht. Ik ben overal geweest, van grote stadsparochies tot kleine plattelandskerken die aan de rand van graanvelden stonden. Ik heb veel zielen ontmoet die een diepe liefde voor God hebben en een groot verlangen dat anderen Hem ook leren kennen. Ik ben veel priesters tegengekomen die trouw zijn aan de kerk en alles doen wat ze kunnen om hun kudden te dienen. En er zijn hier en daar die kleine zakken van jongeren die in brand staan voor het Koninkrijk van God en hard werken om zelfs maar een handvol van hun leeftijdsgenoten bekering te brengen in deze grote tegenculturele strijd tussen het Evangelie en het anti-Evangelie.
God heeft mij het voorrecht gegeven om tienduizenden van mijn landgenoten te dienen. Ik heb een vogelperspectief van de Canadese katholieke kerk gekregen dat misschien maar weinigen, zelfs onder de geestelijkheid, hebben meegemaakt.
Daarom doet mijn ziel vanavond pijn ...
HET BEGIN
Ik ben een kind van Vaticanum II, geboren in het jaar dat Paulus VI vrijgelaten werd Humanae Vitae, de pauselijke encycliek die de gelovigen duidelijk maakte dat geboortebeperking niet in Gods plan voor de menselijke familie is. De reacties in Canada waren hartverscheurend. De beruchte Winnipeg-verklaring * vrijgelaten door de Canadese bisschoppen op dat moment wezen de gelovigen in wezen op dat degene die de leer van de Heilige Vader niet volgt, maar in plaats daarvan ...
… Die handelwijze die hem goed lijkt, doet dat met een goed geweten. - Reactie van Canadese bisschoppen op Humanae Vitae Plenaire vergadering gehouden in St. Boniface, Winnipeg, Canada, 27 september 1968
Velen volgden inderdaad die handelwijze die 'hen juist leek' (zie mijn getuigenis over anticonceptie hier) en niet alleen op het gebied van anticonceptie, maar zo ongeveer al het andere. Nu zijn abortus, pornografie, echtscheiding, burgerlijke unies, samenwonen voor het huwelijk en een krimpende gezinsdemografie in dezelfde mate gevonden binnen "katholieke" gezinnen in vergelijking met de rest van de samenleving. Onze moraal en normen, geroepen om zout en licht te zijn voor de wereld, lijken veel op die van iedereen.
Terwijl de Canadese Bisschoppenconferentie onlangs een pastorale prijzende boodschap publiceerde Humanae Vitae (Zie Bevrijdend potentieel), wordt er weinig gepredikt vanaf de kansels waar de echte schade ongedaan kan worden gemaakt, en het weinige dat wordt gezegd, is veel te laat. In de herfst van 1968 brak een tsunami van moreel relativisme uit, die de fundamenten van het christendom onder de Canadese kerk vandaan heeft gescheurd.
(Overigens, zoals mijn vader onlangs onthulde in een katholieke publicatie, kregen mijn ouders van een priester te horen dat anticonceptie oké was. Dus gingen ze door met het gebruik van het de volgende 8 jaar. Kortom, ik zou hier niet zijn als de Winnipeg-verklaring kom enkele maanden eerder ...)
EEN PIJNLIJKE WANDELING
Al meer dan veertig jaar zwierf dit land in de woestijn van experimenten, en niet alleen moreel. Misschien is nergens ter wereld de verkeerde interpretatie van Vaticanum II meer gangbaar in een cultuur dan hier. Er zijn horrorverhalen van na Vaticanum II waarin parochianen 's avonds laat kerken binnengingen met kettingzagen, het hoogaltaar omhakten en standbeelden op het kerkhof vernielden terwijl iconen en heilige kunst werden overschilderd. Ik heb verschillende kerken bezocht waar de biechtstoelen zijn veranderd in bezemkasten, standbeelden stof verzamelen in zijkamers, en kruisbeelden zijn nergens te vinden.
Maar nog ontmoedigender was het experiment binnen de liturgie zelf, het universele gebed van de kerk. In veel kerken gaat de mis nu over het "volk van God" en niet langer over het "eucharistisch offer". Zelfs tot op de dag van vandaag zijn sommige priesters van plan om knielen te verwijderen, omdat we een "paasvolk" zijn dat niet geschikt is voor "archaïsche praktijken" zoals aanbidding en eerbied. In sommige gevallen werd de mis onderbroken en werden parochianen gedwongen stand te houden tijdens de wijding.
Dit liturgische perspectief wordt weerspiegeld in de architectuur waar nieuwe gebouwen eerder op vergaderruimten dan op kerken lijken. Ze zijn vaak verstoken van heilige kunst of zelfs een kruis (of als er kunst is, is het zo abstract en bizar dat het op zijn best in een galerie thuishoort), en soms moet je je afvragen waar de tabernakel verborgen is! Onze liedboeken zijn politiek correct en onze muziek is vaak ongeïnspireerd, omdat het zingen in de gemeente stiller en stiller wordt. Veel katholieken knielen niet meer wanneer ze het heiligdom binnengaan, laat staan met kracht reageren op de gebeden. Een buitenlandse priester vertelde dat toen hij de mis opende en zei: "De Heer zij met u", hij zichzelf herhaalde omdat hij dacht dat hij niet werd gehoord vanwege de rustige reactie. Maar hij was gehoord.
Het is geen kwestie van vingers wijzen, maar herkennen de olifant in de woonkamer, het scheepswrak aan onze waterkant. Toen hij onlangs Canada bezocht, merkte de Amerikaanse aartsbisschop Charles Chaput op dat zelfs veel geestelijken niet goed gevormd zijn. Als de herders ronddwalen, wat zal er dan met de schapen gebeuren?
… Er is geen gemakkelijke manier om het te zeggen. De kerk in de Verenigde Staten heeft meer dan 40 jaar slecht werk verricht door het geloof en het geweten van katholieken te vormen. En nu oogsten we de resultaten - op het openbare plein, in onze gezinnen en in de verwarring van ons persoonlijke leven. -Aartsbisschop Charles J. Chaput, OFM Cap., Teruggeven aan Caesar: de katholieke politieke roeping, 23 februari 2009, Toronto, Canada
MEER GRIEF
Meer recentelijk is ontdekt dat de officiële ontwikkelingsafdeling van de Canadese bisschoppen, Ontwikkeling en vrede, heeft “talrijke radicale linkse organisaties gefinancierd die een pro-abortus- en pro-anticonceptie-ideologie promoten” (zie artikel hier Een soortgelijk schandaal doet zich nu voor in de Verenigde Staten). Of ze dat nu bewust of onbewust hebben gedaan, het vormt een ongelooflijk schandaal voor de katholieke gelovigen, wetende dat er mogelijk "bloed" op hun donaties zit. Terwijl lekenorganisaties en websites door het hoofd van de Canadese Bisschoppenconferentie zijn uitgescholden voor het rapporteren van de feiten, heeft de Conferentie van Peruviaanse bisschoppen hier eigenlijk een brief aan de bisschoppen geschreven waarin staat:
Het is zeer verontrustend dat groepen die tegen de bisschoppen van Peru werken door te proberen de wettelijke bescherming voor het recht op leven van de ongeboren kinderen te ondermijnen, gefinancierd worden door onze broeder bisschoppen in Canada. —Aartsbisschop José Antoinio Eguren Anslem, Conferencia Episcopal Peruana, brief van 28 mei 2009
… De bisschoppen in Bolivia en Mexico hebben hun bezorgdheid geuit over het feit dat de Commissie voor ontwikkeling en vrede… aanzienlijke financiële steun heeft verleend aan organisaties die actief betrokken zijn bij de bevordering van abortus. —Alejandro Bermudes, hoofd van Catholic News Agency en ACI Pers www.lifesitenews, 22 juni 2009
Men kan die woorden alleen met verdriet lezen, net als sommige Canadese bisschoppen, die toegaven dat ze niet wisten waar sommige van deze fondsen naartoe gingen.
Uiteindelijk spreekt het over iets diepers, iets meer doordringend en verontrustend in de kerk, hier in Canada en in het grootste deel van de wereld: we bevinden ons midden in een afvalligheid.
Afvalligheid, het verlies van het geloof, verspreidt zich over de hele wereld en naar de hoogste niveaus binnen de kerk. —POPE PAULUS VI, toespraak over de zestigste verjaardag van de verschijningen in Fatima, 13 oktober 1977
Zoals Ralph Martin het ooit in zijn historische boek verwoordde, is er "een waarheidscrisis". Vr. Mark Goring van de metgezellen van het kruis, gevestigd in Ottawa, Canada, zei onlangs op een mannenconferentie hier: "De katholieke kerk is in puin."
Ik zeg je, er is al een hongersnood in Canada: een hongersnood naar het woord van God! En veel van mijn lezers uit Australië, Ierland, Engeland, Amerika en elders zeggen precies hetzelfde.
Ja, er komen dagen, zegt de Heere HEERE, dat Ik hongersnood over het land zal zenden: Geen honger naar brood of dorst naar water, maar naar het horen van het woord van de Heer. (Amos 8:11)
FAMINE VAN WAARHEID
Onze Canadese priesters worden ouder, samen met de gemeente, en onze eens zo grote zendingsorden worden gestaag kleiner omdat velen een theologie hebben aangenomen die in strijd is met het universele en tijdloze onderwijsgezag van de kerk. De priesters die hierheen emigreren vanuit Afrika of Polen om de hiaten op te vullen die zijn ontstaan door het tekort aan priesterroepingen (velen van hen zijn in de baarmoeder afgebroken) hebben vaak het gevoel dat ze op de maan zijn afgezet. Het gebrek aan echte gemeenschapszin, orthodoxie, ijver, katholieke cultuur en traditie, en soms de vervanging van echte spiritualiteit door intense politiek, is echt ontmoedigend geweest voor sommigen met wie ik heb gesproken. Die in Canada geboren priesters die zijn orthodoxen, vooral degenen die ofwel een sterke Maria-toewijding of een 'charismatische' spiritualiteit hebben, worden soms verbannen naar de verre uithoeken van het bisdom, of gaan stilletjes met pensioen.
Onze kloosters zijn leeg, verkocht of afgebroken, en de overgebleven kloosters zijn vaak toevluchtsoorden geworden voor 'new age”Retraites en zelfs cursussen over hekserij. Slechts een handvol geestelijken draagt een halsband, terwijl er nauwelijks gewoonten zijn, aangezien nonnen - ooit de stichteressen van Canadese scholen en ziekenhuizen - meestal in bejaardentehuizen verblijven.
In feite zag ik onlangs op een katholieke school een rij foto's die gedurende meerdere jaren waren genomen en die onbedoeld een verhaal vertellen. In het begin zie je een volledig bewoonde non op de klasfoto staan. Een paar foto's later zie je een non die niet langer een gewoonte van volledige lengte heeft en alleen een sluier draagt. De volgende foto toont een non nu in een rok die boven de knieën is geknipt, en de sluier is verdwenen. Een paar jaar later draagt de non een overhemd en een broek. En de laatste foto?
Er zijn geen nonnen. Een foto zegt meer dan duizend woorden.
Niet alleen zul je op onze scholen geen zusters meer vinden die het katholieke geloof onderwijzen, maar soms zul je zelfs geen Katholiek het onderwijzen van de religieuze klas. Ik heb meer dan honderd katholieke scholen in heel Canada bezocht en ik zou zeggen dat de meerderheid van de leraren de zondagsmis niet bijwonen. Verschillende leraren hebben me verteld hoe het proberen om het katholieke geloof hoog te houden in de lerarenkamer heeft geleid tot openlijke vervolging door andere leraren en beheerders. Het geloof wordt gepresenteerd als iets secundair, of misschien zelfs als derde of vierde na het sporten, of zelfs als een "optionele" cursus. Ware het niet voor het kruis aan de muur of de "St." voor de naam boven de ingang, zou je misschien nooit weten dat het een katholieke school was. Ik dank God voor die principes die ik heb ontmoet en die er alles aan doen om Jezus naar de kleintjes te brengen!
Maar er komt een nieuwe aanval op onze scholen, zowel publiek als katholiek. Schrijft Fr. Alphonse de Valk:
In december 2009 bracht de minister van Justitie en procureur-generaal van Quebec, Kathleen Weil, een beleid uit dat de regering de taak geeft om alle vormen van "homofobie" en "heteroseksisme" uit de samenleving te verwijderen - inclusief de overtuiging dat homoseksuele activiteiten immoreel zijn. Dus maak je klaar ... -Katholiek inzicht, Uitgave februari 2010
Klaar voor een vervolging tegen een slapende kerk, die het grotendeels mogelijk heeft gemaakt dat immoraliteit vrijwel onbetwist door de samenleving is verspreid.
In feite heb ik concerten en parochiemissies gegeven in honderden kerken; gemiddeld woont minder dan vijf procent van de bij de parochie ingeschreven personen de evenementen bij. Van degenen die wel komen, zijn de meesten ouder dan 50 jaar. Jonge stellen en tieners zijn bijna uitgestorven, afhankelijk van de parochie. Onlangs vergeleek een jonge kerkganger, een kind van generatie X, homilieën in het algemeen met "Hallmark Card" -groeten. Hier was een jonge man die naar de waarheid dorstte en die niet kon vinden!
Echt, buiten hun schuld, zijn ze de vruchten van het "Grote Experiment".
Ze werden dus verstrooid bij gebrek aan een herder, en werden voedsel voor alle wilde dieren. Mijn schapen waren verstrooid en dwaalden over alle bergen en hoge heuvels ... (Ezekiel 34: 5-6)
SCHEUREN TERUGHOUDEN
Het lijkt erop dat ik meer en meer tegen lege kerkbanken predik dan tegen mensen. De nieuwe kerk in Canada is de hockeyarena. En je zou versteld staan hoeveel auto's er op zondagochtend buiten de casino's geparkeerd staan. Het is duidelijk dat het christendom niet langer wordt gezien als een levensveranderende ontmoeting met God, maar slechts een van de vele filosofieën die men kan kiezen of niet.
Toen ik onlangs mijn vader bezocht, zag ik een kalender op zijn tafel met dagelijkse citaten van paus Johannes Paulus II. Dit was de inzending voor die dag:
Het christendom is geen mening en bestaat ook niet uit lege woorden. Christendom is Christus! Het is een persoon, een levend persoon! Jezus ontmoeten, hem liefhebben en beminnen: dit is de christelijke roeping. -Boodschap voor de 18e Wereldjongerendag, 13e april, 2003
Ik moest de tranen bedwingen, want deze woorden vatten het branden in mijn hart samen, de realiteit van Degene die ik heb ontmoet en voortdurend ontmoet. Jezus Christus leeft! Hij is hier! Hij is opgestaan uit de dood en is wie Hij zei dat Hij is. Jezus is hier! Hij is hier!
O Heer, we zijn een koppig volk! Stuur ons de genade om te geloven! Open ons hart voor Hem, zodat we de Messias mogen ontmoeten, ons kunnen bekeren, naar U terugkeren en het goede nieuws geloven. Help ons in te zien dat alleen Jezus de ultieme betekenis aan ons leven kan geven, en echte vrijheid in ons land.
Alleen Jezus weet wat er in uw hart en uw diepste verlangens leeft. Alleen Hij, die tot het einde van je heeft gehouden, kan je ambities vervullen. —Idem.
EEN GELUID VAN DAWN?
In dezelfde boodschap gericht aan de jonge mensen van de wereld, waarvan ik er een was, zegt de Heilige Vader:
Het is nu meer dan ooit cruciaal dat u "wachters van de dageraad" bent, de uitkijkposten die het licht van de dageraad aankondigen en de nieuwe lente van het Evangelie waarvan de knoppen al te zien zijn ... Verkondig moedig dat Christus, die stierf en verrezen is, het kwaad en de dood heeft overwonnen! In deze tijden bedreigd door geweld, haat en oorlog, moet u getuigen dat Hij en Hij alleen ware vrede kunnen schenken aan het hart van individuen, gezinnen en volkeren op deze aarde. —Idem.
Er is meer te zeggen. Ik zie aan de horizon van niet alleen deze natie, maar de wereld, kansen komen voor berouw (bekijk mijn webcastserie De profetie in Rome waar ik dit binnenkort zal bespreken). Christus zal langskomen… en we moeten er klaar voor zijn!
Help, o Heer, want goede mannen zijn verdwenen: de waarheid is verdwenen uit de mensenzonen ... "Voor de armen die onderdrukt worden en de behoeftigen die kreunen, zal ik zelf opstaan", zegt de Heer. (Psalm 12: 1)
* De originele tekst aan het Winnipeg-verklaring is voor het grootste deel van het internet “verdwenen”, inclusief de link die ik heb gegeven toen dit artikel oorspronkelijk werd gepubliceerd. Misschien is dat een goede zaak. Tot op heden hebben de Canadese bisschoppen de verklaring echter niet ingetrokken. Volgens Wikipedia, in 1998 stemden de Canadese bisschoppen naar verluidt over een resolutie om de Verklaring van Winnipeg bij geheime stemming in te trekken. Het ging niet over.
De volgende link bevat de originele tekst, hoewel deze is gemarkeerd met de commentaren van de auteur van de website, die ik niet noodzakelijk onderschrijf: http://www.inquisition.ca/en/serm/winnipeg.htm
VERDERE LEZING:
