Op tijd en afleiding

LENTE RETRAITE
dag 35

OF natuurlijk is een van de grote obstakels en schijnbare spanningen tussen iemands innerlijke leven en de uiterlijke eisen van iemands roeping tijd. 'Ik heb geen tijd om te bidden! Ik ben een moeder! Ik heb geen tijd! Ik werk de hele dag! Ik ben een student! Ik reis! Ik run een bedrijf! Ik ben een priester met een grote parochie ... Ik heb geen tijd!"

Een bisschop zei ooit tegen me dat elke priester die hij kende die het priesterschap had verlaten, dat had gedaan eerste verliet zijn leven van gebed. Tijd is liefde, en als we ophouden met bidden, beginnen we de “propaanklep” van de Heilige Geest af te sluiten die de vlammen van zowel de liefde voor God als de naaste voedt. Dan begint de liefde in ons hart af te koelen en beginnen we aan een treurige afdaling naar het aardse gebied van wereldse hartstochten en buitensporige verlangens. Zoals Jezus zei,

Zij zijn de mensen die het woord horen, maar wereldse bezorgdheid, de verleiding van rijkdom en het verlangen naar andere dingen dringen het woord binnen en verstikken het, en het werpt geen vruchten af. (Marcus 4: 18-19)

En dus moeten we deze verleiding weerstaan niet bidden. Tegelijkertijd moet de hoeveelheid tijd die we aan gebed besteden, passen bij onze levensstaat. Hier biedt St.Franciscus van Sales wat tijdloze wijsheid aan:

Toen God de wereld schiep, gebood Hij elke boom vrucht te dragen naar zijn soort; en toch beveelt Hij christenen - de levende bomen van Zijn Kerk - om vruchten van toewijding voort te brengen, ieder overeenkomstig zijn soort en roeping. Van ieder is een andere oefening van toewijding vereist - de edele, de ambachtsman, de dienaar, de prins, het meisje en de vrouw; en bovendien moet een dergelijke praktijk worden aangepast aan de kracht, de roeping en de plichten van elk individu. Ik vraag u, mijn kind, zou het gepast zijn dat een bisschop probeert het eenzame leven van een kartuizer te leiden? En als de vader van een gezin net zo onverschillig was in het treffen van voorzieningen voor de toekomst als een kapucijn, als de ambachtsman de dag in de kerk doorbracht als een religieus, als de religieus zich als bisschop in allerlei zaken voor zijn buurman bezighield. zou een dergelijke toewijding niet belachelijk, slecht gereguleerd en ondraaglijk zijn? -Inleiding tot het vrome leven, Deel I, Ch. 3, p.10

Mijn geestelijk leidsman zei ooit tegen mij: 'Wat heilig is, is niet altijd heilig je.”Inderdaad, het enige ware en onfeilbare pad van heiligheid is het wil van God. Daarom moeten we voorzichtig zijn om met Gods hulp onze eigen specifieke weg te ontdekken de Manier als het gaat om het innerlijke leven. We moeten de deugd van de heiligen navolgen; maar als het erop aankomt jouw gebedsleven, volg de Heilige Geest die u zal leiden op het pad dat het meest geschikt is voor uw huidige levensstaat.

Hoe gaan we in dit verband om met onderbrekingen en afleidingen binnen iemands gebedstijd, vooral als ouders met kleine kinderen, of als de telefoon gaat, of als er iemand aan de deur verschijnt? Nogmaals, volg het onfeilbare pad van de wil van God, de plicht van het moment, de "regel van liefde". Dat wil zeggen, volg Jezus.

… Hij trok zich terug… in een boot naar een eenzame plek apart. Maar toen de mensen het hoorden, volgden ze hem te voet vanuit de steden. Toen hij aan land ging, zag hij een grote menigte; en hij had medelijden met hen en genas hun zieken. (Matt 14: 13-14)

Natuurlijk moeten we ons best doen om een ​​tijdstip te kiezen waarop we dat waarschijnlijk zullen doen niet worden onderbroken.

De keuze van het tijdstip en de duur van het gebed komt voort uit een vastberaden wil, die de geheimen van het hart onthult. Men onderneemt niet contemplatief gebed alleen als men de tijd heeft: men maakt tijd voor de Heer, met het vaste voornemen om niet op te geven, ongeacht de beproevingen en droogte die men tegenkomt. -Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 2710

Als we alleen zijn met God, moeten we afleidingen zoals mobiele telefoons, e-mail, televisie, de radio, enz. Op afstand houden. Maar als een luier verschoond moet worden, of als je partner om hulp vraagt, of als een vriend aan de deur klopt om te praten, herken dan het gezicht van Jezus in hen, die naar je toe komt in de vermomming van andermans armoede, andermans nood. Vrijgevigheid op dit moment zal alleen dienen om de Vlam van Liefde in je hart te vergroten, niet om hem te verdrijven. En keer dan, indien mogelijk, weer terug naar uw gebed en maak het af.

Is het niet vertroostend te weten dat Jezus ook door anderen werd afgeleid? Als het gaat om de moeilijkheden in gebed, wij hebben een Heer die het totaal begrijpt.

Omdat hij zelf op de proef werd gesteld door wat hij heeft geleden, is hij in staat degenen te helpen die op de proef worden gesteld. (Heb 2:18)

Het moeilijkste, zo niet pijnlijke aspect van gebed is natuurlijk het mentaal afleidingen die ons overvallen als we proberen te bidden, zowel privé als tijdens de mis. Dit kunnen ofwel de manifestatie zijn van onze eigen passies, of verleidingen van de machten van de duisternis. Hoe ermee om te gaan is vaak om er helemaal niet mee om te gaan.

De gebruikelijke moeilijkheid bij het bidden is afleiding ... Als we op zoek gaan naar afleidingen, zou dat betekenen dat we in hun val lopen, terwijl we alleen maar terug moeten keren naar ons hart: want een afleiding onthult ons waaraan we gehecht zijn, en dit nederige bewustzijn voor de Heer moet onze preferentiële liefde voor hem doen ontwaken en ons resoluut leiden om hem ons hart aan te bieden om gezuiverd te worden. Daarin ligt de strijd, de keuze van welke meester te dienen. -Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 2729

Hier is de sleutel: het is mogelijk om te bidden, zelfs temidden van afleidingen, omdat onze "geheime" plaats van ontmoeting met de Heer in het diepst van het hart is. Laat ze op de deur kloppen ... doe hem gewoon niet open. Het is ook mogelijk om "altijd te bidden", zelfs als we niet in eenzaamheid kunnen bidden, door de plicht van het moment - zelfs de kleinste dingen - met grote liefde te doen. Dan wordt je werk een gebed. Dienaar van God Catherine Doherty zei in het bijzonder tegen ouders: 

Onthoud dat wanneer u de plicht van het moment doet, u iets voor Christus doet. U maakt voor Hem een ​​thuis, op de plaats waar uw gezin woont. U voedt Hem als u uw gezin voedt. Je wast zijn kleren als je hun was doet. Je helpt Hem als ouder op honderd manieren. Als de tijd dan komt dat je voor Christus verschijnt om geoordeeld te worden, zal Hij tegen je zeggen: 'Ik had honger en je hebt Mij te eten gegeven. Ik had dorst en je gaf me te drinken. Ik was ziek en jij zorgde voor mij. " -Beste ouders, uit de "Moments of Grace" -kalender, 9 maart

Dat wil zeggen, hoe kon Hij zeggen dat u verzuimde om bij Hem te zijn in gebed, terwijl u in feite voor Hem zorgde?

Dus zelfs als de koude afleidingswinden tegen de 'ballon' van je hart waaien, kunnen ze het binnenste niet binnendringen, dat stil en warm blijft - tenzij je ze toelaat. En daardoor kan het gebed, dat schijnbaar door deze winden heen en weer geslingerd wordt, vruchtbaar blijven door simpelweg het “waakvlam” van het verlangen aan te houden, een verlangen om in alles Zijn wil te doen. En dus kunnen we tegen God zeggen:

Ik wil bidden en nadenken, Vader, maar er is een grote menigte voor de deur van mijn hart. Dus nu, weet dat ik van je hou, en plaats mijn loutere "vijf broden en twee vissen" - dat wil zeggen mijn verlangen - in de mand van het Onbevlekt Hart van Maria, zodat je ze kunt vermenigvuldigen volgens je goede wil.

Men kan niet altijd mediteren, maar men kan altijd innerlijk bidden, onafhankelijk van de gezondheidstoestand, het werk of de emotionele toestand. Het hart is de plaats van deze zoektocht en ontmoeting, in armoede en in geloof. -Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 2710

SAMENVATTING EN SCHRIFT

De tijd die we aan gebed besteden, moet in verhouding staan ​​tot onze roeping. De afleidingen die we doorstaan, zijn een gelegenheid om onze liefde voor de Meester te bewijzen.

Toen werden er kinderen bij hem gebracht, zodat hij ze de handen op kon leggen en bidden. De discipelen bestraften het volk; maar Jezus zei: 'Laat de kinderen bij mij komen, en verhinder hen niet; want aan hen behoort het koninkrijk der hemelen. " En hij legde zijn handen op hen en ging weg. (Matt 19: 13-14)