Met littekens bedekt, maar niet gebroken
Zwak, maar niet lauw
Hongerig, maar niet uitgehongerd
IJver verteert mijn ziel
Liefde verslindt mijn hart
Barmhartigheid overwint mijn geest
Zwaard in de hand
Geloof vooraan
Oog op Christus
Allemaal voor hem
DIT droogte is niet Gods afwijzing, maar slechts een kleine test om te zien of je Hem nog steeds vertrouwt -als je niet perfect bent.
Het is niet de zon die beweegt, maar de aarde. Zo gaan we ook door seizoenen waarin we ontdaan zijn van troost en in de duisternis van winterse beproevingen geworpen worden. Toch is de Zoon niet bewogen; Zijn Liefde en Barmhartigheid branden met een verterend vuur, in afwachting van het juiste moment waarop we klaar zijn om een nieuwe lente van spirituele groei en de zomer van doordrenkte kennis binnen te gaan.
HET Het lichaam van Christus is als een wolk. Een ‘mistisch’ lichaam van liefde.
Af en toe komt er een verzoeking langs, of een lijden, of een ruk aan het vlees. Het begint aan ons te trekken, ons naar aardsheid te trekken. Als we toestaan dat onze eigen wil zich ophoopt als een waterdruppel, begint uiteindelijk de zwaartekracht van het vlees, de wereld en de duivel ons te trekken totdat we uiteindelijk uit de genade vallen. kelderend in de richting van wereldsgezindheid.
Bekering is wanneer eigen wil verdampt, zichzelf opnieuw verheffen tot de Goddelijke Wil. Het maakt niet uit hoe vaak we vallen, God zal ons nooit stoppen om terug te keren naar de Wolk van Liefde.
Maar als we ons verzetten, zal de vrije val doorgaan totdat we eindelijk merken dat we gebroken zijn op de Rotsen van Verdriet (doodzonde). Zelfs dit weerhoudt ons er niet van om met een oprecht en nederig hart naar de Cloud terug te keren. Maar hoeveel moeilijker is het als men merkt dat men zich vermengd voelt tussen het vuil, het puin en de gifstoffen van de wereld, nadat men de ziel heeft laten rennen tussen de spleten en spleten van de rebellie, met het verschrikkelijke risico dat men in de riolering van de duisternis is gevallen. .
RAPID Dat is het woord dat het beste beschrijft wat God tegenwoordig in veel harten doet: snelle verandering.
Ik kan niet genoeg benadrukken: de schatkamers van de hemel zijn dat wel wijd open Vraag, en je zult ontvangen. Als we heiliger willen zijn, genezen, getransformeerd willen worden, hoeven we alleen maar te vragen in een geest van nederigheid en vertrouwen, en wees klaar om te ontvangen.
De tijd is zo kort Jezus stort zoveel mogelijk uit over iedereen die met open handen en hart komt.
EEN VRIEND schreef me vandaag, zeggend dat ze een leegte ervaart. In feite voelen ik en veel van mijn metgezellen een zekere stilte. Ze zei: 'Het is alsof de tijd van voorbereiding nu ten einde loopt. Voel je het?'
Het beeld kwam bij mij op van een orkaan, en dat we nu in de oog van de storm… een "pre-storm" voor de komende grote storm. In feite voel ik dat de zondag van de Goddelijke Barmhartigheid (gisteren) het middelpunt van het oog was; die dag waarop plotseling de lucht boven ons openbrak en de Zon van Barmhartigheid met al zijn kracht op ons scheen. Die dag waarop we konden komen uit het puin van schaamte en zonde dat om ons heen vloog, en naar de schuilplaats van Gods barmhartigheid en liefde konden rennen -als we ervoor kiezen om dit te doen.
Ja, mijn vriend, ik voel het. De wind van verandering staat op het punt weer te waaien, en de wereld zal nooit meer hetzelfde zijn. Maar we mogen nooit vergeten: de Zon van Barmhartigheid zal alleen worden verborgen door donkere wolken, maar nooit gedoofd.
MIJN FAMILIE VAN NEGEN vanavond een fietstocht gemaakt. Een waar spoor van fietsen, zijwieltjes, kinderzitjes en kinderaanhangers.
Maar wat misschien nog leuker was, waren degenen die we tegenkwamen op de trottoirs. Mensen bleven doodstil staan en staarden ons aan alsof we de eerste zwerm ganzen waren die in de lente terugkeerden. Toen hoorde ik: 'Kijk! Een familie!"
Ik wist niet zeker of ik moest lachen of huilen.
Poolkappen
IK HEB genoemd vóór Romeinen 8, dat de natuur beschrijft als "zuchten", in afwachting van de openbaring van de zonen en dochters van God. Het is alsof de natuur parallel loopt aan wat er in de geestelijk rijk.
Tijdens het gebed een paar dagen geleden kwam het smelten van de poolijskappen in me op. Wetenschappers zeggen dat de snelle ineenstorting een lawine-effect zal hebben op andere ecosystemen. Het lijkt mij dat dit een parallel is van dingen die in beweging zijn en nog moeten komen op economisch en sociaal gebied; dat zodra ze beginnen, de dingen zich snel zullen ontvouwen.
De woorden van Gandolf uit In de ban van de Ring komen terug in gedachten:
In zijn genade vraagt Jezus: "Ben je klaar?"
DIT Zondag, het feest van goddelijke barmhartigheid, is een belangrijke dag van historische en kosmische proporties waarvan ik geloof dat maar weinigen in de Kerk beseffen. Paus Johannes Paulus II noemde het feest van de goddelijke barmhartigheid de "laatste hoop op redding voor de wereld".
Wie oren heeft, moet horen.
(Aan degene die zich overgeeft aan de biecht en die dag de eucharistie ontvangt, belooft Jezus dat alle zonde en tijdelijke bestraffing zal worden weggevaagd. Maar ik geloof dat God ook veel meer aan de 'open' ziel zal geven.)
LIKE een auto suist langs een snelwegbord, het lijkt erop dat de Heer me korte blikken heeft geworpen in de verschillende structuren van de wereld: economieën, politieke machten, de voedselketen, de morele orde en elementen binnen de kerk. En het woord is altijd hetzelfde:
IK VOELDE een sterk woord voor de kerk vanmorgen in gebed over televisie:
Gelukkig is inderdaad de man die de raad van de goddelozen niet opvolgt; noch blijft hangen op de weg van zondaars, noch zit in het gezelschap van minachters, maar wiens vreugde de wet van de Heer is en die dag en nacht over zijn wet nadenkt. (Psalm 1)
Christus 'Lichaam - gedoopte gelovigen, gekocht met de prijs van Zijn bloed - verspillen hun geestelijk leven voor de televisie: ze volgen "de raad van de goddelozen" op door middel van zelfhulpshows en zelfbenoemde goeroes; treuzelen "in de weg van zondaars" op sitcoms; en 'in het gezelschap' zitten van talkshows 's avonds laat die zuiverheid en goedheid bespotten en minachten, zo niet religie zelf.
Ik hoor Jezus nogmaals de woorden van de Apocalyps roepen: "Kom uit haar! Kom uit Babylon!'Het is tijd dat het Lichaam van Christus wordt gemaakt keuzes Het is niet genoeg om te zeggen dat ik in Jezus geloof… en dan onze geest en zintuigen als heidenen over te geven aan corrupte, zo niet anti-evangelieprogrammering. God heeft ons zoveel meer te geven door gebed: voor degene die dag en nacht over zijn Woord nadenkt.
Omgord daarom de lendenen van uw verstand; sober leven; vestig al uw hoop op het geschenk dat u wordt geschonken wanneer Jezus Christus verschijnt. Geef als gehoorzame zoons en dochters niet toe aan de verlangens die u ooit in uw onwetendheid vormden. Word liever zelf heilig in elk aspect van uw gedrag, naar de gelijkenis van de Heilige die u heeft geroepen (1 Petrus)
Heer Jezus, onze welvaart maakt ons minder menselijk, ons vermaak is een drug geworden, een bron van vervreemding, en de onophoudelijke, vervelende boodschap van onze samenleving is een uitnodiging om te sterven van egoïsme. —POPE BENEDICT XVI, Vierde kruisweg, Goede Vrijdag 2006
OP 30 MEI, 1862, St. John Bosco had een profetische droom dat beschrijft op griezelige wijze onze tijd - en misschien wel voor onze tijd.
… In zijn droom ziet Bosco een enorme zee vol slagschepen die één statig schip aanvallen, dat de Kerk vertegenwoordigt. Op de boeg van dit statige schip staat de paus. Hij begint zijn schip naar twee pilaren te leiden die op open zee zijn verschenen.
GOEDE VRIJDAG. Die dag waarop wij, de vrucht van het kruis, de Trooster trachten te troosten; om de Trooster te troosten; om van de minnaar te houden.
O geliefde Jezus, alles wat ik u te bieden heb is de azijn van zwakheid op de spons van nederigheid. Dat je mijn inspanningen zou ontvangen om je te troosten… en mijn dankbaarheid voor zo'n groot geschenk als je hele leven.
HET woord viel in mijn hart als de eerste druppel van de lente van een ijspegel: "Er komt een" Lord of the Flies "-moment aan."
Als je de film hebt gezien De heer van de vliegen, lees dan verder. Als je dat niet hebt gedaan, moet je het huren of het boek lezen voordat je verder gaat (WAARSCHUWING: de taal van de film is rauw, maar echt). Ik geloof oprecht dat het een beeld is van wat er in de wereld gebeurt en wat er gaat komen, en dat Christus dit beeld met een reden weer in het geheugen terugbrengt. Toen ik onlangs naar deze film keek, met in gedachten houdend het 'woord' dat ik van de Heer leek te horen, was ik er versteld van.Lees verder
WAT de heck.
Ik besloot om met onze tourbus over Times Square, New York City te rijden.
Het was 's avonds laat. Onze gezichten keken omhoog naar blok na blok van felle lichten, reclameborden en videoschermen. New Yorkers staarden ons naar boven: zes kinderen met gepleisterde gezichten tegen de ramen. Ze waren net zo geamuseerd als wij verblind waren.
Verblind Tijdens de Eucharistische Aanbidding na de Mis vanmorgen dacht ik na over deze heldere lichten die Broadway verlichtten als overdag. En de woorden kwamen bij me op: “Het is een vals licht." Inderdaad, achter elke bol zat de belofte van een ‘ding’: visueel genot, geld, seksuele bevrediging, souvenirs, sterke drank ... dingen. Maar nergens zag ik een belofte van blijvend geluk - innerlijke vrede en vreugde die alleen kunnen komen van het Licht van de wereld.
Het was allemaal aanlokkelijk ... maar misschien op dezelfde manier dat een mot wordt aangetrokken door een insectenverdelger.
DAAR is tegenwoordig veel gepraat duisternis: "donkere wolken", "donkere schaduwen", "donkere tekens" enz. In het licht van de evangeliën zou dit kunnen worden gezien als een cocon die zich om de mensheid wikkelt. Maar het is maar voor een korte tijd ...
Al snel verdort de cocon ... de verharde eierschaal breekt, de placenta raakt uitgeput. Dan komt het snel: nieuw leven De vlinder komt tevoorschijn, het kuiken spreidt zijn vleugels en een nieuw kind komt uit de "smalle en moeilijke" doorgang van het geboortekanaal.
Staan we inderdaad niet op de drempel van Hoop?
JEZUS neemt onze kruisen niet weg - Hij helpt ons ze te dragen.
Als we lijden, hebben we zo vaak het gevoel dat God ons in de steek heeft gelaten. Dit is een vreselijke onwaarheid. Jezus beloofde bij ons te blijven "tot het einde van de leeftijd."
OLIE VAN LIJDEN
God laat zeker lijden in ons leven toe, met de precisie en zorg van een schilder. Hij laat een vleugje blues toe (smart Hij mengt een beetje rood (onrecht Hij mengt een beetje grijs (gebrek aan troost) ... en zelfs zwart (tegenslag).
We verwarren de slag van de grove borstelharen met afwijzing, verlating en straf. Maar God gebruikt in zijn mysterieuze plan de oliën van lijden- door onze zonde in de wereld geïntroduceerd - om een meesterwerk te creëren, als we hem dat toelaten.
Maar niet alles is verdriet en pijn! God voegt ook geel toe aan dit canvas (troost), Purper (vrede te brengen.) en groen (genade).
Als Christus Zelf de verlichting ontving van Simon die zijn kruis droeg, de troost van Veronica die zijn gezicht afveegde, de troost van de wenende vrouwen van Jeruzalem, en de aanwezigheid en liefde van zijn moeder en geliefde vriend Johannes, zal Hij, die ons gebiedt neem ons kruis op en volg Hem, ook onderweg niet ook troost toestaan?
MET URGENCY Ik schrijf dit vanavond ... we moeten ons hart in orde brengen bij God. We moeten vierkant naar onze zonde kijken en er berouw van hebben - laat het achter, aan de voet van het kruis.
BEKENTENIS… we moeten regelmatig gaan. St. Pio zei elke 8 dagen. Paus Johannes Paulus II zei elke week. Eens per week… kom naar de Vader, stort je hart uit en laat hem woorden van vergeving en genezing spreken. Waarom bang zijn voor zo'n geweldig cadeau?
Ik hoor bezwaren. Maar het is belangrijker dan werk. Belangrijker dan kindervoetbal. Belangrijker dan televisie kijken. Onze ziel is belangrijker dan deze dingen.
We moeten ons hart voorbereiden om een groot Licht te ontvangen door alles in ons hart te verwijderen dat een schaduw zou creëren.
IN ANTWOORD tegen iemand die schreef, eraan twijfelende dat God door het geweld van de natuur kon spreken:
Evenmin dwingt God de mensheid om van hem te houden… maar het loon van de zonde is de dood. Met andere woorden, de mensheid oogst wat ze zaait. Als we vernietiging zaaien, is dat wat we oogsten, zowel natuurlijk als geestelijk. Lees verder
Helixnevel
HET vernietiging is, wat een plaatselijke bewoner mij beschreef als "bijbelse proporties". Ik kon het alleen maar eens zijn in een verbijsterde stilte nadat ik de schade van de orkaan Katrina uit de eerste hand had gezien.
De storm deed zich zeven maanden geleden voor - slechts twee weken na ons concert in Violet, 15 mijl ten zuiden van New Orleans. Het lijkt erop dat het vorige week is gebeurd.
SMORGENS Mis, de Heer begon tot mij te spreken over "onthechting" ...
Gehechtheid aan dingen, mensen of ideeën weerhoudt ons ervan om als een arend met de Heilige Geest te zweven; het vertroebelt onze ziel, waardoor we de Zoon niet perfect kunnen weerspiegelen; het vervult ons hart met anders-zijn, in plaats van met God.
En daarom wil de Heer dat we ons losmaken van alle buitensporige verlangens, niet om ons van plezier te weerhouden, maar om ons in te schrijven voor de vreugde van de hemel.
Ik begreep ook duidelijker hoe het kruis de enige weg is voor de christen. Er zijn veel troost in het begin van de oprechte christelijke reis - de "huwelijksreis", om zo te zeggen. Maar als iemand vooruitgang wil boeken in het diepere leven in de richting van eenwording met God, vereist het zelfverloochening - een omhelzing van lijden en zelfverloochening (we lijden allemaal, maar wat een verschil als we het toestaan om de eigen wil ter dood te brengen). ).
Heeft Christus dit niet al gezegd?
Unless a grain of what falls to the ground and dies, it remains just a grain of wheat; but if it dies, it produces much fruit.–Johannes 12:24
Tenzij de christen de kruisen van het leven omhelst, zal hij een baby blijven. Maar als hij aan zichzelf sterft, zal hij veel vrucht voortbrengen. Hij zal uitgroeien tot de volledige gestalte van Christus.
NU de eerste avond van de parochiemissie St. Gabriel, LA:
JEZUS blijft me naar bijna lege kerken sturen ... maar er is tenminste één verloren schaap aanwezig. Daar ben ik zeker van.
Which of you men, if you had one hundred sheep, and lost one of them, wouldn't leave the ninety-nine in the wilderness, and go after the one that was lost, until he found it?–Lukas 15: 4
AT tijden lijkt God zo ver weg ...
Maar dat is hij niet. Jezus beloofde bij ons te blijven tot het einde van de eeuw. Ik denk eerder dat er tijden zijn dat Hij zo dichtbij komt in Zijn getransfigureerde helderheid, dat iemands ziel loenst totdat ze haar ogen sluit. We denken dus dat we in het duister tasten, maar dat is niet zo. De ziel is verblind door de liefde zelf.
Er zijn ook andere momenten waarop het gevoel van verlatenheid het gevolg is van ongunstige beproevingen. Ook dit is een vorm van Christus 'liefde, want door dit specifieke kruis toe te staan, bereidt Hij ook voor ons een graf voor waaruit we kunnen opstaan.
En wat moet er sterven? Eigen wil.
MAAR kunnen we echt naar de hemel vliegen met slechts de lift van ons geloof (zie de post van gisteren)?
Nee, we moeten ook vleugels hebben: liefdadigheid, dat is liefde in actie. Geloof en liefde werken samen, en normaal gesproken laat de een zonder de ander ons aan de aarde gebonden, geketend aan de zwaartekracht van onze eigen wil.
Maar liefde is de grootste hiervan. De wind kan een kiezelsteen niet van de grond tillen, en toch kan een jumbo-romp met vleugels naar de hemel stijgen.
En wat als mijn geloof zwak is? Als liefde, uitgedrukt in dienstbaarheid aan de naaste, sterk is, komt de Heilige Geest als een machtige wind, die ons opheft als het geloof dat niet kan.
If I have faith to move mountains, but have not love, I am nothing.–St. Paul, 1 Kor 13
Troost, warme gevoelens, spirituele ervaringen, visioenen, enz. Zijn allemaal als brandstof om er een op de catwalk te krijgen. Maar dat onzichtbare ding riep geloof is de enige kracht die iemand naar de hemel kan verheffen.
Het zal voor altijd gevestigd zijn als de maan,
en als een getrouwe getuige in de hemel. (Psalm 59:57)
LAATSTE 's Nachts terwijl ik naar de maan keek, kwam er een gedachte in me op. De hemellichamen zijn analogieën van een andere realiteit ...
Maria is de maan die de Zoon, Jezus, weerspiegelt. Hoewel de Zoon de bron van licht is, weerkaatst Maria Hem naar ons terug. En om haar heen zijn talloze sterren-heiligen, die de geschiedenis met haar verlichten.
Soms lijkt Jezus 'te verdwijnen', achter de horizon van ons lijden. Maar Hij heeft ons niet verlaten: op het moment lijkt Hij te verdwijnen, Jezus komt ons al tegemoet aan een nieuwe horizon Als teken van Zijn aanwezigheid en liefde heeft Hij ook Zijn Moeder voor ons verlaten. Ze vervangt niet de levengevende kracht van haar Zoon; maar als een zorgvuldige moeder verlicht ze de duisternis en herinnert ze ons eraan dat Hij het Licht van de wereld is ... en om nooit aan Zijn genade te twijfelen, zelfs niet op onze donkerste momenten.
Nadat ik dit "visuele woord" had ontvangen, vloog de volgende tekst voorbij als een vallende ster:
A great sign appeared in the sky, a woman clothed with the sun, with the moon under her feet, and on her head a crown of twelve stars.–Openbaring 12: 1
JUST liep mijn gebedsruimte binnen en mijn derde zoon Ryan, die net twee was geworden, stond op zijn puntige tenen en probeerde de voeten van een crucifix te kussen. Hij is net twee geworden ... Dus ik tilde hem op en hield hem daar voor de kus. Hij zweeg even, draaide toen zijn hoofd om en kuste de wond aan de zijde van Christus.
Ik begon te beven en werd overweldigd door emoties. Ik realiseerde me dat de Heilige Geest diep in mijn zoon bewoog, die zelfs geen zin kan vormen, om Christus te troosten, die uitkijkt over een gevallen wereld die op het punt staat haar Passie binnen te gaan.
Jezus heb genade. Wij houden van u.
TWEE dagen geleden schreef ik over de regenboog van Noach - een teken van Christus, het licht van de wereld (zie Verbondsteken.) Er is echter een tweede deel, dat enkele jaren geleden bij me opkwam toen ik in Madonna House in Combermere, Ontario was.
Deze regenboog bereikt zijn hoogtepunt en wordt een enkele straal van helder licht die 33 jaar, zo'n 2000 jaar geleden, in de persoon van Jezus Christus duurt. Terwijl het door het kruis gaat, splitst het Licht zich opnieuw in een groot aantal kleuren. Maar deze keer verlicht de regenboog niet de lucht, maar de harten van de mensheid.
NA de Goddelijke Liturgie (Oekraïense Mis) tijdens de vastentijd, gaan we allemaal het gangpad naast de kerkbank binnen, terwijl de priester een gebed opzegt: "Hebben geleden onder de hartstocht, Heer Jezus Christus, Zoon van de levende God, heb medelijden met ons." Dan knielt iedereen en buigt zijn gezicht naar de grond. Dit wordt drie keer gezongen - een prachtige daad van nederigheid en eerbetoon.
Vanmorgen, toen de priester het gebed begon op te zeggen, hoorde ik in mijn hart dat wat ik onmiddellijk voelde, mijn beschermengel was die sprak: "Ik was daar. Ik zag hem lijden. "
Ik boog mijn gezicht en huilde.
GOD verlaat, als teken van zijn verbond met Noach, een rainbow in de lucht.
Maar waarom een regenboog?
Jezus is het licht van de wereld. Licht breekt, wanneer het wordt gebroken, in vele kleuren. God had een verbond gesloten met zijn volk, maar voordat Jezus kwam, was de geestelijke orde nog steeds verbroken -kapot- totdat Christus kwam en alle dingen in Zichzelf verzamelde en ze "één" maakte. Je zou de Cross is het prisma, de plaats van het Licht.
Als we een regenboog zien, moeten we deze herkennen als een teken van Christus, het nieuwe verbond: een boog die de hemel raakt, maar ook de aarde… symboliseert de tweevoudige natuur van Christus, beide goddelijk en menselijk.
In all wisdom and insight, he has made known to us the mystery of his will in accord with his favor that he set forth in him as a plan for the fullness of times, to sum up all things in Christ, in heaven and on earth.-Efeziërs, 1: 8-10
GEVOEL de sleur van mijn vlees na de communie, ik had het beeld van aan de rand van een zeer dicht en oeroud bos te zijn….
Ik kon me nauwelijks door het donkere struikgewas bewegen en was verstrikt in takken en wijnstokken. Toch drong af en toe een straal Sonlight door het gebladerte en baadde mijn gezicht even in de warmte. Onmiddellijk werd mijn ziel gesterkt, en het verlangen naar vrijheid was overweldigend.
Wat verlang ik ernaar om de open vlaktes te bereiken, de ruige wildernis waar het hart vrij rondloopt en de lucht grenzeloos is!
... toen hoorde ik een gefluister, schijnbaar gedragen op een lichtstraal:
"Blessed are the pure in heart, for they shall see God."VAAK we gaan de vastentijd binnen met een gevoel van schroom - een angst voor de opoffering om aan onszelf te sterven.
Ik veronderstel dat het zo is hoe het graan aanvoelt als het onder de voor wordt begraven, of de rups zoals het wordt begraven door de cocon, of de forel zoals het is ingekapseld onder het winterijs.
Maar hoe tragisch zou het zijn als het zaad op de voor zou liggen en alleen door de wind zou worden weggeblazen! Of de rups om de cocon te weigeren en nooit met vleugels op te staan! Of de vissen om aan ijskoud water te ontsnappen en te stikken in de sneeuw!
O ziel, omhels dit kruis voor u. Er is een opstanding achter het graf!
ALLE dag voelde ik dat de Heer mij tot gebed wenste. Maar om de een of andere reden liep mijn normale gebedstijd op tot na middernacht. 'Moet ik bidden of naar bed gaan? ... het wordt vroeg in de ochtend. " Ik besloot te bidden.
Mijn ziel werd overspoeld met zoveel vreugde, zoveel vrede. Wat mijn hart zou hebben gemist als ik plaats had gemaakt voor mijn kussen!
Jezus wacht op ons en verlangt ernaar ons te vervullen met onbeschrijfelijke liefde en zegeningen. Als we tijd vrijmaken voor het avondeten, moeten we tijd vrijmaken om te bidden.
Whoever remains in me and I in him will bear much fruit, because without me you can do nothing.–Johannes 15:5
JEZUS zei "de waarheid zal je bevrijden."
De eerste waarheid die ons vrijmaakt, is niet alleen de erkenning van onze zonde, maar ook van die van ons hulpeloosheid Iemands armoede erkennen, iemands leegte, is een plaats in het hart scheppen die dan gevuld kan worden met Gods rijkdom en volheid.
Het is in feite bevrijdend om toe te geven dat iemand een slaaf is; genezing om toe te geven dat men gewond is.
We moeten de noodzaak beseffen om onze zwakheden en Gods kracht te accepteren en ze aan de wereld te laten zien. —Catherine Doherty, Personeel brief
DAAR was een paar keer de afgelopen week toen ik aan het prediken was, dat ik plotseling overweldigd was. Het gevoel dat ik had was alsof ik Noach was, schreeuwend vanaf de helling van de ark: "Kom binnen! Kom binnen! Treed binnen in de barmhartigheid van God!"
Waarom voel ik me zo? Ik kan het niet uitleggen ... behalve dat ik stormwolken, zwanger en golvend, snel aan de horizon zie bewegen.