Volharding

VOLHARDING. O Heer, wat ontbreekt het mij.

Waarom zak ik zo snel in elkaar onder het kleinste gewicht van mijn vlees? Ik ben zo moe en bedroefd door mijn afleidingen, dwaze bezigheden en verspilde tijd. Ik ben uitgeput door de voortdurende dans met mijn zwakheid.

Heer ik ben gevallen. Vergeef me. Ik ben niet beter dan degene die niets van je denkt. Misschien is hij verder omdat hij zijn plicht met vastberadenheid doet, ook al is zijn einde niet voor uw glorie. Ik daarentegen, die het einde van alle dingen goed weet en waar het hart op gericht moet zijn, plas het moment weg, drijvend van de ene implusie naar de andere als een vlieger in de wind.

Ik schaam me, Heer, beschaamd van mijn gebrek aan vastberadenheid. De gal van luiheid, hebzucht en genotzucht stijgt in mijn keel. Waarom u zich met mij bemoeit, is echt een mysterie! Zou het echt liefde kunnen zijn? Zou liefde kunnen zijn? dit geduldig? Zou liefde kunnen zijn dit vergeven? Als dat zo is, kan ik het niet bevatten! Ik sta veroordeeld – schuldig – en verdien het om weggegooid te worden met degenen die je op je wang slaan en je helemaal opnieuw kruisigen.

Maar ik zou schuldig zijn aan een grotere misdaad als ik in deze wanhoop zou blijven​ Het is tenslotte een toestand van gewonde trots​ Het is de plaats van Judas om weg te rennen in zelfverachting en neerslachtigheid; het is het domein van de onberouwvolle dief om vol te houden in eigengerechtigheid en blindheid voor uw genade; het is vooral de tragische denkwijze van die gevallen engel, die prins der duisternis, om in te wonen trots en zelfmedelijden.

En zo, Heer, kom ik weer naar U... zoals ik ben... gebroken, zwak, gewond... smerig, hongerig en moe. Ik kom - niet als een trouwe zoon - maar als een verloren zoon. Ik kom met mijn voorbereide bekentenis, mijn onvolmaakte boetvaardigheid en mijn zak vol niets dan hoop.

Ik kom in armoede. Ik kom als zondaar.

… Zie! Wat zie ik? Ben jij dat, Vader, die naar me toe rent ...!