DOOR een reeks goddelijke uitwisseling, ik zou vanavond een concert spelen in een oorlogsvluchtelingenkamp nabij Mostar, Bosnië-Herzegovina. Dit zijn gezinnen die, omdat ze door etnische zuivering uit hun dorpen werden verdreven, niets anders hebben gehad om in te wonen dan kleine tinnen hutjes met gordijnen voor deuren (daarover binnenkort meer).
Zr. Josephine Walsh - een onoverwinnelijke Ierse non die de vluchtelingen heeft geholpen - was mijn contactpersoon. Ik zou haar om 3 uur buiten haar woning ontmoeten. Maar ze kwam niet opdagen. Ik zat daar tot vier uur op de stoep naast mijn gitaar. Ze kwam niet.
Dus ik zei: "Heer, dit is uw gebeurtenis. Ik weet dat ik een woord op mijn hart heb, vooral voor de jonge mensen. Maar u zult mij daar moeten brengen." Ik was de dag ervoor in het kamp. Het is 25 minuten van mijn motel, kronkelend door de bergen, en dus onmogelijk uit te leggen of te beschrijven aan de Kroatische taxichauffeurs die ook geen idee hebben waar dit kamp ligt.
Ik pakte mijn rozenkrans en zei: "Moeder, u zult mij daar moeten brengen." Ik was nog niet klaar met het bidden van één kraal toen er om de hoek een stationwagontaxi kwam. Dit is dezelfde chauffeur die sommigen van ons gisteravond heeft meegenomen! Ik stond op, gebaarde naar hem toe en zei: 'Hebt u zuster Josephine gezien?'
"Nee."
'Weet je nog hoe je bij het kamp moet komen?'
"Ja."
We gingen weg.
Ik arriveerde bij de kerk en het gebeurde zo dat er een uitstekende vertaler verscheen met zuster Josephine. Nadat ik een paar liedjes had gezongen, keek ik naar de vluchtelingen en zei (met mijn beste Poolse accent): "Wees niet bang!" De vertaler vertaalde: "WEES NIET BANG!"
En daarmee barstte het publiek in applaus los. Toen citeerde ik opnieuw de overleden Heilige Vader: "Open uw hart wijd voor Jezus Christus!"
En vroeg hen toen: "Herinnert u zich dat paus Johannes Paulus II dit tegen ons zei? Weet u nog?"
Ze knikten allemaal.
En toen vroeg ik hen: "Dus... heb je het al gedaan? Heb je je hart geopend breed tegen Jezus?" Ik zei dit, want toen ik vorige week in een privé-audiëntie voor paus Benedictus zat, hoorde ik dit in mijn hart: we citeren allemaal graag die zin uit JPII, maar hebben we het gedaan?
Wat Jezus vandaag van je vraagt is radicaal. Het is jezelf volledig aan Hem geven. Maar je hebt niets te vrezen! Jezus is niet gekomen om je persoonlijkheid weg te nemen; Hij kwam om je zonden weg te nemen.
Dit is het uur van genade. Open uw hart wijd voor Jezus die leven is!
