Stabiel als ze gaat

I heb de dag voornamelijk doorgebracht met bidden, luisteren, spreken met mijn geestelijk leidsman, bidden, naar de mis gaan, nog wat luisteren ... en dit zijn de gedachten en woorden die bij me opkwamen sinds ik schreef De synode en de geest.

• Ik heb nagedacht over de droom van St. John Bosco en hoe de Heilige Vader altijd aan de boeg van het schip is, de Kerk altijd naar een tijdperk van vrede leidt in plaats van een van de boten te leiden die de bark van Petrus aanvallen.

• Dat paus Franciscus een zeer diepe toewijding heeft aan Maria, die het geloof van haar kinderen beschermt zoals elke goede moeder dat doet.

• Hoe snel springen katholieken overboord.

• Hoe dit alles een voortdurende voorbereidende fase is voor de Verlichting. ^[1]cf. Openbaring verlichting

• Hoe we onze paus moeten steunen, wat Latijn is voor "papa", die de vader van de familie is. Die ontslaat zijn vader niet, gooit hem niet overboord of noemt hem een ​​"anti-vader" als hij dingen doet die we niet altijd begrijpen.

• Dat we dieper en definitief de Passie van de Kerk ingaan.

De Heilige Vader zei dat hij niet zou spreken tijdens de synode totdat de andere prelaten hun presentaties hadden gegeven. Dus vanavond heeft papa gesproken. Ik zeg jullie, broeders en zusters, Jezus is degene die dit schip leidt, de zeilen vult met de wind van de Geest, en het verder leidt naar een Triomf.

En Hij heeft paus Franciscus stevig aan het roer geplaatst.

--------------------

Het volgende is de toespraak van de paus tot de synodevaders. Paus Franciscus, nadat hij alle prelaten had aangemoedigd om eerlijk, open en onbevreesd te spreken, richtte zich eindelijk tot de synode. Dit zijn zijn opmerkingen - krachtig, profetisch en pastoraal. Hij kreeg een staande ovatie van vier minuten van de bisschoppen. 

Beste eminenties, zaligsprekingen, excellentie, broeders en zusters,

Met een hart vol waardering en dankbaarheid wil ik, samen met jou, de Heer bedanken die ons de afgelopen dagen heeft begeleid en geleid met het licht van de Heilige Geest.

Uit het hart bedank ik kardinaal Lorenzo Baldisseri, secretaris-generaal van de synode, bisschop Fabio Fabene, ondersecretaris, en met hen bedank ik de relators, kardinaal Peter Erdo, die zo veel heeft gewerkt in deze dagen van familierouw, en de Special Secretaris bisschop Bruno Forte, de drie afgevaardigden van de president, de transcribenten, de adviseurs, de vertalers en de onbekende arbeiders, allen die achter de schermen en zonder rust met ware trouw en totale toewijding hebben gewerkt. Heel hartelijk bedankt.

Ik dank u allen ook, beste synodevaders, broederlijke afgevaardigden, auditors en assessoren, voor uw actieve en vruchtbare deelname. Ik zal je in gebed houden en de Heer vragen je te belonen met de overvloed van Zijn genadegaven!

Ik kan met plezier zeggen dat we - met een geest van collegialiteit en synodaliteit - echt de ervaring hebben beleefd van de "Synode", een pad van solidariteit, een "reis samen". En het is "een reis" geweest - en zoals bij elke reis waren er momenten van snel rennen, alsof je de tijd wilt veroveren en het doel zo snel mogelijk wilt bereiken; andere momenten van vermoeidheid, alsof je 'genoeg' wilt zeggen; andere momenten van enthousiasme en enthousiasme. Er waren momenten van diepe troost bij het luisteren naar het getuigenis van ware pastoors, die wijselijk de vreugde en de tranen van hun trouwe mensen in hun hart dragen. Momenten van troost en genade en troost bij het horen van de getuigenissen van de gezinnen die hebben deelgenomen aan de synode en met ons de schoonheid en vreugde van hun huwelijksleven hebben gedeeld. Een reis waarbij de sterkere zich gedwongen voelt om de minder sterke te helpen, waar de meer ervaren wordt geleid om anderen te dienen, zelfs door confrontaties. En aangezien het een reis van mensen is, waren er met de vertroostingen ook momenten van verlatenheid, van spanningen en verleidingen, waarvan enkele mogelijkheden zouden kunnen worden genoemd:

- Een, een verleiding tot vijandige onbuigzaamheid, dat wil zeggen, zich willen sluiten binnen het geschreven woord (de letter) en zich niet laten verrassen door God, door de God van verrassingen (de geest); binnen de wet, binnen de zekerheid van wat we weten en niet van wat we nog moeten leren en bereiken. Vanaf de tijd van Christus is het de verleiding van de ijverigen, de gewetensvolle, de bezorgde en de zogenaamde - vandaag - "traditionalisten" en ook van de intellectuelen.

- De verleiding tot een destructieve neiging tot goedheid [it. buonismo], dat in naam van een bedrieglijke genade de wonden bindt zonder ze eerst te genezen en te behandelen; dat de symptomen behandelt en niet de oorzaken en de wortels. Het is de verleiding van de "weldoeners", van de angstigen, en ook van de zogenaamde "progressieven en liberalen".

- De verleiding om stenen te veranderen in brood om t te brekenhij is lang, zwaar en pijnlijk vast (vgl. Lc. 4: 1-4); en ook om het brood in een steen te veranderen en het tegen de zondaars, de zwakken en de zieken te werpen (vgl. Jh 8: 7), dat wil zeggen, om het in ondraaglijke lasten te veranderen (Lc 11:46).

- De verleiding om van het Kruis af te komen, om de mensen te behagen, en daar niet te blijven, om de wil van de Vader te vervullen; te buigen voor een wereldse geest in plaats van hem te zuiveren en te buigen voor de Geest van God.

- De verleiding om de "depositum fidei" [de afzetting van het geloof] te verwaarlozen, zichzelf niet te beschouwen als voogden maar als eigenaars of meesters [ervan]; of, aan de andere kant, de verleiding om de werkelijkheid te verwaarlozen door gebruik te maken van nauwgezette taal en een taal van gladheid om zoveel dingen te zeggen en niets te zeggen! Ze noemen ze 'byzantinismen', denk ik, deze dingen ...

Dierbare broeders en zusters, de verzoekingen mogen ons niet afschrikken of in verwarring brengen, of zelfs maar ontmoedigen, want geen discipel is groter dan zijn meester; dus als Jezus zelf verzocht werd - en zelfs Beëlzebul genoemd werd (vgl. Mt 12:24) - zouden Zijn discipelen geen betere behandeling moeten verwachten.

Persoonlijk zou ik me erg zorgen maken en bedroefd zijn als deze verleidingen en deze geanimeerde discussies er niet waren; deze beweging van de geesten, zoals de heilige Ignatius het noemde (Geestelijke oefeningen, 6), als ze allemaal in een staat van overeenstemming waren, of zwijgen in een valse en stille vrede. In plaats daarvan heb ik - met vreugde en waardering - toespraken en interventies gezien en gehoord vol geloof, pastorale en leerstellige ijver, wijsheid, openhartigheid en moed: en parrèsia. En ik heb gevoeld dat wat ons voor ogen stond, het goede was van de Kerk, van gezinnen, en de “hoogste wet”, het “goed van de zielen” (vgl. Can. 1752). En dit altijd - we hebben het hier in de zaal gezegd - zonder ooit de fundamentele waarheden van het sacrament van het huwelijk in twijfel te trekken: de onontbindbaarheid, de eenheid, de trouw, de vruchtbaarheid, die openheid voor het leven (vgl. Cann.1055) , 1056; en De vreugde en hoop, 48).

En dit is de Kerk, de wijngaard van de Heer, de vruchtbare Moeder en de zorgzame Leraar, die niet bang is haar mouwen op te stropen om olie en wijn op de wond van mensen te gieten; WHO ziet de mensheid niet als een glazen huis om mensen te beoordelen of te categoriseren. Dit is de Kerk, Eén, Heilig, Katholiek, Apostolisch en samengesteld uit zondaars, die Gods genade nodig hebben. Dit is de kerk, de ware bruid van Christus, die trouw wil zijn aan haar echtgenoot en aan haar leer. Het is de kerk die niet bang is om te eten en te drinken met prostituees en tollenaars. De Kerk die de deuren wijd open heeft staan ​​om de behoeftigen, de boetelingen te ontvangen, en niet alleen de rechtvaardigen of degenen die geloven dat ze volmaakt zijn! De Kerk die zich niet schaamt voor de gevallen broer en doet alsof ze hem niet ziet, maar zich integendeel betrokken en bijna verplicht voelt om hem op te tillen en hem aan te moedigen de reis weer op te pakken en hem te vergezellen naar een definitieve ontmoeting met haar Echtgenoot , in het hemelse Jeruzalem.

Het is de kerk, onze moeder! En wanneer de Kerk, in de verscheidenheid van haar charisma's, zichzelf uitdrukt in gemeenschap, kan ze niet dwalen: het is de schoonheid en de kracht van de sensus fidei, van dat bovennatuurlijke gevoel van het geloof dat door de Heilige Geest wordt geschonken, zodat, samen kunnen we allemaal het hart van het evangelie binnengaan en leren om Jezus in ons leven te volgen. En dit mag nooit worden gezien als een bron van verwarring en onenigheid.

Veel commentatoren, of mensen die praten, hebben zich voorgesteld dat ze een twistzieke kerk zien waar de ene partij tegen de andere is, zelfs in twijfel aan de Heilige Geest, de ware promotor en borgsteller van de eenheid en harmonie van de Kerk - de Heilige Geest die door de geschiedenis heen heeft altijd de bark geleid, door haar ministers, zelfs als de zee ruw en woelig was, en de ministers ontrouw en zondaars.

En, zoals ik je heb durven vertellen, [zoals] ik je vanaf het begin van de synode vertelde, was het noodzakelijk dit alles met rust en innerlijke vrede te doorleven, zodat de synode cum Petro en sub zou plaatsvinden. Petro (met Peter en onder Peter), en de aanwezigheid van de paus is de garantie van dit alles.

We zullen nu een beetje over de paus praten in relatie tot de bisschoppen [lacht]. Het is dus de plicht van de paus om de eenheid van de kerk te waarborgen; het is die van het herinneren van de gelovigen aan hun plicht om getrouw het evangelie van Christus te volgen; het is om de pastoors eraan te herinneren dat het hun eerste plicht is om de kudde te voeden - om de kudde te voeden - die de Heer hun heeft toevertrouwd, en om te proberen te verwelkomen - met vaderlijke zorg en barmhartigheid, en zonder valse vrees - de verloren schapen . Ik heb hier een fout gemaakt. Ik zei welkom: [liever] om erop uit te gaan en ze te zoeken.

Het is zijn plicht om iedereen eraan te herinneren dat gezag in de kerk een dienst is, zoals paus Benedictus XVI duidelijk heeft uitgelegd, met woorden die ik letterlijk citeer: zelf om dit soort gezag uit te oefenen dat dienstbaar is en oefent het niet uit in haar eigen naam, maar in de naam van Jezus Christus ... door de pastoors van de kerk, in feite: hij is het die hen leidt, beschermt en corrigeert, omdat hij houdt veel van hen. Maar de Heer Jezus, de allerhoogste Herder van onze ziel, heeft gewild dat het Apostolisch College, vandaag de bisschoppen, in gemeenschap met de opvolger van Petrus ... zou deelnemen aan zijn missie om voor Gods volk te zorgen, hen op te voeden in het geloof en van het leiden, inspireren en ondersteunen van de christelijke gemeenschap, of, zoals het Concilie het stelt, 'ervoor te zorgen ... dat elk lid van de gelovigen zal worden geleid in de Heilige Geest tot de volledige ontwikkeling van zijn eigen roeping in overeenstemming met de evangelieverkondiging , en tot oprechte en actieve naastenliefde 'en om de vrijheid uit te oefenen waarmee Christus ons heeft vrijgemaakt (vgl. Priesterschap6)… en het is door ons, ”vervolgt paus Benedictus,“ dat de Heer zielen bereikt, instrueert, bewaakt en leidt. De heilige Augustinus zegt in zijn commentaar op het evangelie van Johannes: 'Laat het daarom een ​​liefdesverbintenis zijn om de kudde van de Heer te voeden' (vgl. 123, 5); dit is de hoogste gedragsregel voor de dienaren van God, een onvoorwaardelijke liefde, zoals die van de Goede Herder, vol vreugde, aan allen geschonken, aandachtig voor degenen die ons nabij zijn en bezorgd voor degenen die ver weg zijn (vgl. St. Augustinus , Redevoering 340, 1; Redevoering 46, 15), vriendelijk voor de zwaksten, de kleintjes, de eenvoudigen, de zondaars, om de oneindige barmhartigheid van God te manifesteren met de geruststellende woorden van hoop (vgl. Ibid., Brief, 95, 1). "

Dus de Kerk is van Christus - zij is Zijn bruid - en alle bisschoppen hebben, in gemeenschap met de opvolger van Petrus, de taak en de plicht om haar te bewaken en te dienen, niet als meesters maar als dienaren. De paus is in deze context niet de opperheer, maar eerder de opperste dienaar - de "dienaar van de dienaren van God"; de waarborg van de gehoorzaamheid en de overeenstemming van de Kerk aan de wil van God, aan het Evangelie van Christus, en aan de Traditie van de Kerk, waarbij hij elke persoonlijke gril terzijde schuift, ondanks dat hij - door de wil van Christus Zelf - de 'allerhoogste Pastor en leraar van alle gelovigen ”(Can. 749) en ondanks het feit dat ze“ de hoogste, volledige, onmiddellijke en universele gewone macht in de Kerk ”genieten (vgl. Cann. 331-334).

Beste broeders en zusters, nu hebben we nog een jaar om, met echt geestelijk onderscheidingsvermogen, de voorgestelde ideeën te rijpen en concrete oplossingen te vinden voor zoveel moeilijkheden en ontelbare uitdagingen waarmee gezinnen worden geconfronteerd; om antwoorden te geven op de vele ontmoedigingen die gezinnen omringen en verstikken.

Een jaar om te werken aan de “Synodale relatie”Wat de getrouwe en duidelijke samenvatting is van alles wat er in deze zaal en in de kleine groepen is gezegd en besproken. Het wordt aan de bisschoppenconferenties gepresenteerd als 'Lineamenta”[Richtlijnen].

Moge de Heer ons vergezellen en ons leiden op deze reis tot eer van Zijn Naam, op voorspraak van de Heilige Maagd Maria en van Sint-Jozef. En vergeet alsjeblieft niet voor mij te bidden! Dank je!

[Het Te Deum werd gezongen en er werd een zegen gegeven.]

Dank je wel, en rust goed, hè?

-Catholic News Agency, Oktober 18th, 2014

De eerste lezing van vandaag uit de dagelijkse mis van zaterdag:

Bij mijn eerste verdediging verscheen niemand namens mij, maar iedereen verliet me. Moge het hen niet worden verweten! Maar de Heer stond me bij en gaf me kracht, zodat door mij de verkondiging voltooid zou worden en alle heidenen het zouden horen. (2 Tim 4: 16-17)

GERELATEERDE LEZING

• Twee pijlers en twee Roerganger

• Beschermer en verdediger