afgedwaald

HET NU WOORD OVER MASSAMETINGEN
voor 9 december 2014
Gedenkteken van St. Juan Diego

Liturgische teksten hier

IT Het was bijna middernacht toen ik na een reis naar de stad een paar weken geleden op onze boerderij aankwam.

'Het kalf is uit,' zei mijn vrouw. 'De jongens en ik gingen naar buiten en keken, maar konden haar niet vinden. Ik kon haar naar het noorden horen brullen, maar het geluid kwam steeds verder weg. "

Dus ik stapte in mijn vrachtwagen en begon door de weilanden te rijden, die op sommige plaatsen bijna dertig centimeter sneeuw hadden. Nog meer sneeuw, en dit zou het duwen, Ik bedacht me. Ik zette de vrachtwagen in 4 × 4 en begon rond boomgaarden, struiken en langs hekwerken te rijden. Maar er was geen kalf. Nog raadselachtiger, er waren geen sporen. Na een half uur heb ik me neergelegd om tot de ochtend te wachten.

Maar de wind begon te huilen en het sneeuwde. Haar sporen kunnen tegen de ochtend worden bedekt. Mijn gedachten dwaalden af ​​naar de troep coyotes die vaak ons ​​land omcirkelen en onze honden treiteren met hun griezelige nagemaakte geblaf dat vaak de nachtlucht doorboort.

'Ik kan haar niet verlaten,' zei ik tegen mijn vrouw. En dus pakte ik een zaklamp en ging weer op pad.

DE ZOEKTOCHT

Oké, St. Anthony. Help me alstublieft haar sporen te vinden. Ik reed naar de rand van ons terrein, wanhopig op zoek naar sporen van hoefafdrukken. Ik bedoel, ze kon niet zomaar in het niets verdwijnen. En dan ineens daar ze waren ... slechts een paar meter langs de omheining verschenen uit de struik. Ik nam een ​​brede ligplaats om de bomen heen en terug naar de omheining die meer dan een mijl naar het noorden begon te lopen. Goed, de nummers zijn er nog. Bedankt St. Anthony. Help me nu alsjeblieft onze vaars te vinden ...

De wind, de sneeuw, het donker, het gehuil… alles moet het kalf gedesoriënteerd hebben. De sporen voerden me door velden, moerassen, over wegen, door sloten, over treinsporen, langs houtpalen, op rotsen ... Vijf mijl was nu voorbijgegaan op wat nu een reis van meer dan twee uur in de nacht was geworden.

Toen verdwenen ineens de sporen.

Dat is onmogelijk. Ik lachte en keek omhoog naar de nachtelijke hemel voor een ruimtevaartuig in een baan en een beetje komische opluchting. Geen aliens. Dus ik keerde terug naar haar schreden, terug de sloot in, tussen enkele bomen door, en toen weer terug naar waar ze plotseling stopten. Ik kan het nu niet opgeven. Ik geef het nu niet op. Help me alstublieft, Heer. We hebben dit dier nodig om onze kinderen te voeden.

Dus ik nam een ​​gok en reed gewoon honderd meter de weg op. En daar waren ze - hoefafdrukken kwamen even weer tevoorschijn naast de bandloopvlakken die haar eerdere sporen hadden bedekt. En verder gingen ze, tenslotte een bocht naar de stad, terug door sloten en velden.

DE REIS THUIS

Het was half vier 's ochtends toen mijn koplampen de glans van haar ogen vingen. Dank u Heer, dank u ... Ik bedankte ook “Tony” (die ik soms St. Anthony noem). Toen ik daar stond, gedesoriënteerd en vermoeid (het kalf, niet ik), realiseerde ik me plotseling dat ik geen touw, lasso of mobiele telefoon had meegenomen om om hulp te roepen. Hoe ga ik je naar huis brengen, meid? Dus ik reed achter haar rond en begon haar in de richting van huis te “duwen”. Zodra ze weer op de weg is, zal ik haar erop blijven bewegen tot we thuis zijn. Ze zal waarschijnlijk opgelucht zijn dat ze op vlakke grond loopt.

Maar zodra ze de kruin van de weg beklom, stond het kalf erop om terug de sloot in te gaan, terug in cirkels, rond stronken en bomen en rotsen en ... er was geen enkele manier om op de weg te blijven! "Je maakt het moeilijk, meid!" Riep ik uit het raam. Dus toen ze eenmaal gekalmeerd was, bleef ik achter haar en lokte haar een beetje naar links, een beetje naar rechts, door sloten, velden en moerassen totdat ik eindelijk, na meer dan een uur, de lichten van mijn huis kon zien.

Ongeveer een halve mijl verderop rook ze de geur van haar moeder en begon ze weer te brullen, haar stem hees en moe. Toen we weer op het erf kwamen en de bekende gangen in zicht kwamen, lepelde ze en rende naar de poort, waar ik haar binnenliet, en ze ging meteen naar haar moeders zijde ...

BEREID DE WEG VOOR

We weten allemaal hoe het is om te verdwalen geestelijk verloren. We dwalen af ​​van wat we weten dat juist is. We gaan op zoek naar groenere weiden, weggelokt door de stem van de Wolf die plezier belooft - maar wanhoop bezorgt. De geest is gewillig, maar het vlees is zwak. ^[1]cf. Mat 26: 42 En hoewel we beter weten, doen we het niet beter, en dus raken we verdwaald.

Maar Jezus altijd, altijd komt ons zoeken.

Als een man honderd schapen heeft en een van hen verdwaalt, zal hij dan niet de negenennegentig in de heuvels achterlaten en op zoek gaan naar de verdwaalde? (Evangelie van vandaag)

Dit is waarom de profeet Jesaja schrijft: "Troost, geef troost aan mijn volk ..." Omdat de Heiland juist voor de verlorenen is gekomen - en dat geldt ook voor de christen die het beter weet, maar het niet beter doet.

Dus Jesaja schrijft verder:

Bereid in de woestijn de weg van de HEER voor! Maak regelrecht in de woestenij een snelweg voor onze God! (Eerste lezing)

Zie je, we kunnen het de Heer moeilijk maken om ons te vinden, of we kunnen het gemakkelijk maken. Wat maakt het makkelijk? Wanneer we de bergen van trots en de valleien van excuus nivelleren; wanneer we het hoge gras van de leugens maaien waarin we ons verstoppen en bosjes van zelfbevrediging waar we doen alsof we de controle hebben. Dat wil zeggen dat we de Heer snel kunnen helpen ons te vinden wanneer we worden nederig​ Als ik zeg: "Jezus, hier ben ik, alles wat ik ben, zoals ik ben ... vergeef me. Vind me. Jezus help me. "

En hij zal.

Maar dan komt misschien het moeilijkere deel. Thuis komen. Zie je, de weg is al voorbereid, platgetreden en goed bereisd door zowel heiligen als oprechte zielen. Het is een snelweg in de woestijn, een recht pad naar het hart van de Vader. Het pad is het wil van God. Gemakkelijk. Het is de plicht van het moment, die taken die mijn roeping en leven vereisen. Maar dit pad kan alleen worden betreden met een halve meter gebed en zelfverloochening. Gebed is wat ons op de grond houdt, altijd een stap richting Thuis. Zelfverloochening is de volgende stap, die weigert naar links of rechts te kijken, in de greppels van de zonde te dwalen of de stem van de Wolf te verkennen die roept, roept…. de christen altijd van het pad af te roepen. In feite moeten we de leugen verwerpen dat het onze bestemming is om herhaaldelijk verloren te raken en dan gevonden en dan weer verloren te gaan in een nooit eindigende cyclus. Het is mogelijk, door de Heilige Geest en door de daad van onze wil, om altijd op "groene weiden" in de buurt van "rustgevende wateren" te blijven, ^[2]cf. Psalm 23: 2-3 ondanks onze gebreken. ^[3]"De dagelijkse zonde berooft de zondaar niet van heiligende genade, vriendschap met God, naastenliefde en dientengevolge eeuwig geluk." ​Catechismus van de katholieke kerk, N. 1863

Op dezelfde manier is het niet de wil van uw hemelse Vader dat een van deze kleintjes verloren gaat. (Evangelie)

Broeders en zusters, wij zijn degenen die het spirituele leven complex maken, eerst door rond te dwalen en ten tweede door de lange weg naar huis te nemen. Daarom zei Jezus dat we als kleine kinderen moeten worden om het Koninkrijk van God binnen te gaan - de poort die naar eeuwig leven leidt - omdat het pad alleen in de eerste plaats gevonden kan worden door vertrouwen.

Laat Jezus u deze advent leiden langs de rechte paden, waarbij Hij de verleidingen verwerpt om af te dwalen in onreinheid, hebzucht en zelfbevrediging. Vertrouw je hem? Vertrouw je erop dat Zijn weg je tot leven zal leiden?

Toen Jozef Maria naar Bethlehem leidde, nam hij de veiligste, zekerste route ... waar ze de Ene ontmoetten die ze al die tijd zocht.