Venster van de Heilige Geest, St. Peter's Basiliek, Vaticaanstad
NU die brief in Deel I:
Ik doe mijn uiterste best om een kerk bij te wonen die heel traditioneel is - waar mensen zich netjes kleden, stil blijven voor de Tabernakel, waar we worden gecatechiseerd volgens de traditie vanaf de kansel, enz.
Ik blijf ver weg van charismatische kerken. Ik zie dat gewoon niet als katholicisme. Er is vaak een filmscherm op het altaar met delen van de mis erop ("Liturgie", enz.). Vrouwen zijn op het altaar. Iedereen is heel nonchalant gekleed (spijkerbroek, gympen, korte broek, enz.). Iedereen steekt zijn hand op, roept, klapt - geen stilte. Er zijn geen knielende of andere eerbiedige gebaren. Het lijkt mij dat er veel hiervan geleerd is van de Pinksterdenominatie. Niemand denkt dat de ‘details’ van de traditie er toe doen. Ik voel daar geen vrede. Wat is er met de traditie gebeurd? Om het zwijgen op te leggen (zoals niet klappen!) Uit respect voor de Tabernakel ??? Te bescheiden kleden?
I was zeven jaar oud toen mijn ouders een charismatische gebedsbijeenkomst bijwoonden in onze parochie. Daar hadden ze een ontmoeting met Jezus die hen diepgaand veranderde. Onze pastoor was een goede herder van de beweging die zelf de “doop in de Geest Hij liet de gebedsgroep groeien in zijn charisma's, waardoor hij veel meer bekeringen en genaden bracht aan de katholieke gemeenschap. De groep was oecumenisch en toch trouw aan de leer van de katholieke kerk. Mijn vader beschreef het als een "werkelijk prachtige ervaring".
Achteraf gezien was het een soort model van wat de pausen vanaf het allereerste begin van de Vernieuwing wilden zien: een integratie van de beweging met de hele Kerk, in trouw aan het leergezag.