De Nigeriaanse gift

IT was de laatste etappe van mijn vlucht naar huis van een sprekende tour in de Verenigde Staten een paar jaar geleden. Ik zat nog steeds in de genade van de zondag van Goddelijke Genade toen ik aankwam op het vliegveld van Denver. Ik had wat tijd over voor mijn laatste vlucht, en dus liep ik een tijdje rond in de hal.

Ik zag een schoenpoetsstation langs de muur. Ik keek naar mijn vervaagde zwarte schoenen en dacht bij mezelf: "Nee, ik zal het zelf doen als ik thuiskom." Maar toen ik enkele minuten later langs de schoenpoetsers terugkeerde, iets van binnen spoorde me aan om mijn schoenen te laten doen. En dus stopte ik eindelijk nadat ik ze voor de derde keer had gepasseerd, en zette een van de stoelen op.

Een Afrikaanse vrouw begon net met haar dienst, nam ik aan, omdat ik haar niet eerder had gezien. Toen ze mijn leer begon te poetsen, keek ze op en er verscheen een glimlach op haar gezicht.

'Dat is een mooi kruis om je nek,' zei ze. "Ben je een christen?"

"Ja, ik ben een katholieke missionaris."

"Oh!" zei ze, terwijl haar gezicht oplichtte. 'Mijn broer, Fr. Eugene, is een katholieke priester in Nigeria. "

'Wauw, een priester in de familie. Dat is geweldig, ”antwoordde ik. Maar haar gezicht werd ernstig toen ze de recente gebeurtenissen daar in haar gebroken Engels begon door te geven.

“De moslims zijn de dorpen binnengekomen en branden kerken af ​​en doden mensen. Ze bedreigen mijn broer en zijn parochie. Hij moet Nigeria verlaten. "

Toen keek ze me aan, haar ogen vulden zich met moeite. ​Is er iets dat je kunt doen? "

Ik keek haar aan, mijn gedachten rommelden. Wat kan ik doen? Maar toen dacht ik aan mijn eigen bisdom in Saskatchewan, Canada, waar verschillende priesters zijn geïmporteerd uit India en Afrika, waaronder Nigeria.

"Nou," zei ik. 'Geef me je contactgegevens en ik zal mijn bisschop te pakken krijgen en kijken of hij pater kan brengen. Eugene naar Canada. Ik kan je niets beloven. Maar ik zal het proberen."

En daarmee gingen we uit elkaar als broer en zus. Maar ik wist dat dit was echt. Boko Haram, een groep moslimextremisten van eigen bodem die zich aan de strikte sharia-wetgeving houdt, vernietigde gemeenschappen. Tijd was van essentieel belang. Dus startte ik mijn laptop en stuurde bisschop Don Bolen van Saskatoon een e-mail met alle details.

Binnen een dag antwoordde hij dat hij ernaar zou kijken. Dat zou wat mij betreft waarschijnlijk het laatste zijn dat ik er van zou horen. En dus heb ik Fr. Eugene en zijn zus tot gebed en vroegen Onze Lieve Vrouw om over hen te waken.

Een week later ging de telefoon. Het was een mannenstem aan de andere kant.

"Hallo. 'Dis is Fadder Eugene die belt ... "

Het duurde even, en toen besefte ik wie het was. We probeerden te communiceren, maar helaas kon ik hem nauwelijks verstaan. Ik deed mijn best om over te brengen dat ik de bisschop had ingelicht en dat hij alles in handen had. Plots viel onze communicatie weg ... en werd de telefoon stil.

Dat was in 2011.

Twee weken geleden schreef ik bisschop Don over een aantal bedieningsaangelegenheden. Tijdens onze e-mailuitwisseling voegde hij eraan toe: 'Ik vergat je te vertellen dat je gesprek op een luchthaven lang geleden met de zus van een Nigeriaanse priester deed inderdaad resulteren in Fr. Eugene komt aan in het bisdom en dient nu in Cudworth! God werkt in mysterieuze wegen…'

Mijn mond viel open - kort gevolgd door tranen. Vr. Eugene is veilig! Ik kon het niet geloven.

Nou, twee weken geleden belde mijn vrouw zijn parochie om daar in het nieuwe jaar een mogelijk concert te regelen. Toen Fr. Eugene begreep eindelijk dat hij tegen hem sprak my vrouw, hij kon het niet geloven. Hij was onze informatie kwijtgeraakt en wist mijn naam niet meer. Vorige week belde hij ons huis.

"Fr. Eugene! Ben jij dat? Oh, prijs God, prijs God, je bent veilig. "

We praatten een paar minuten, dolblij elkaars stemmen weer te horen. Vr. legde uit dat ik rond de tijd dat ik met zijn zus sprak, hij en enkele andere priesters verlieten zijn parochie om de mis bij te wonen. Onderweg merkten ze "vreemde bewegingen" op langs de weg, en stopten dus en verstopten zich. In de loop van de volgende uren werden zijn parochie, pastorie en al zijn bezittingen platgebrand. ^[1]cf. nigeriaansebestforum.com Verschillende van zijn parochianen werden vermoord door de moslims. En dus vluchtte hij. 

"Maar het wordt weer slecht", zei hij. "Een antikatholiek wil president worden, en Boko Haram is er nog steeds." Inderdaad, een paar dagen geleden zijn er beelden vrijgegeven van Boko Haram die tientallen mensen neerschoot die met hun gezicht op de grond lagen in een slaapzaal. ^[2]cf. http://www.dailymail.co.uk/ Let op: seculiere tabloid Er komen ook berichten naar voren dat ouderen in Gwoza, Nigera in het noorden, worden opgepakt en afgeslacht.

"Ik heb deze tijd van herinnering nodig voordat ik terugga ...", p. Eugene heeft het me verteld.

Dit alles was voor mij een vroeg kerstcadeau. Het heeft me opnieuw geleerd hoe belangrijk het is om naar de stille, zachte stem van de Heilige Geest te luisteren ... een stem die 'redt'. Dit is tenslotte het doel van Advent om ons voor te bereiden om Jezus opnieuw te ontvangen, zodat we op onze beurt Zijn licht en leven in de wereld kunnen brengen - en vaak op de meest praktische manieren. Ja, is dat niet het verhaal van de incarnatie? Dat Jezus ons precies komt ontmoeten waar we ons bevinden ... in het verdriet, de pijn, de tranen en de vreugde van het leven.

En op de meest onverwachte manieren.

VERDERE LEZING

Een echt kerstverhaal