De voorzitter van Peter, St. Peter's, Rome; Gian Lorenzo Bernini (1598-1680)
OVER het weekend voegde paus Franciscus toe aan de Door Janet (het verslag van de officiële handelingen van het pausdom) een brief die hij vorig jaar naar de bisschoppen van Buenos Aires stuurde, waarin hij hun goedkeuring richtlijnen voor onderscheidende communie voor gescheiden en hertrouwden op basis van hun interpretatie van het postsynodale document, de vreugde Maar dit heeft er alleen maar toe bijgedragen dat de modderige wateren nog meer in beweging zijn gekomen over de vraag of paus Franciscus al dan niet de deur voor de communie opent voor katholieken die zich in een objectief overspelige situatie bevinden.
De reden is dat # 6 van de richtlijnen van de bisschoppen suggereert dat wanneer paren hertrouwd zijn (zonder annulering) en zich niet onthouden van seksuele relaties, de mogelijkheid van toevlucht tot de sacramenten nog steeds mogelijk is wanneer 'er beperkingen zijn die de verantwoordelijkheid en de schuld verminderen'. Het probleem ligt precies in hoe iemand, die weet dat hij zich in een objectieve staat van doodzonde bevindt, zonder de bedoeling die staat te veranderen, toch zijn toevlucht kan nemen tot de sacramenten van verzoening en de eucharistie. De richtlijnen van de bisschoppen geven geen concrete voorbeelden van een dergelijke 'complexe' situatie.
Gezien de aard van deze "officiële handeling" van Francis en de dubbelzinnigheid van beide richtlijnen en de vreugde, Zegt Thomas Pink, professor filosofie aan King's College London, gezien het feit dat het document van de bisschoppen ...
... is niet helemaal duidelijk, voldoet niet aan de voorwaarden voor onfeilbaarheid, en wordt geleverd zonder enige begeleidende verklaring van de relatie met eerdere leringen, 'het kan katholieken nauwelijks verplichten iets te geloven dat niet strookt met wat de Kerk tot dusver heeft onderwezen en wat ze al waren onder een verplichting om te geloven. " -Katholieke heraut, 4 december 2017
Zoals Dan Hitchens van de Katholieke heraut wijst in een verfrissend respectvol artikel op:
De Kerk heeft door de eeuwen heen geleerd dat de gescheiden en hertrouwden, als ze een seksuele relatie hebben, geen communie kunnen ontvangen. Je vindt het in de Kerkvaders; in de onderwijs van pausen St. Innocent I (405) en St. Zachary (747); in de recente documenten van de pausen Johannes Paulus II, Benedictus XVI en de Congregatie voor de Geloofsleer. Al de onderwijs van de kerk over zonde, het huwelijk en de eucharistie zou door degenen die het afkondigen hebben begrepen dat ze de seksueel actieve gescheiden en hertrouwden hebben uitgesloten van de communie. Dit is ook een deel van de katholieke geest geworden: het verbod wordt terloops genoemd door mensen als G.K. Chesterton en Mgr. Ronald Knox (1888-1957) als katholieke doctrine, en er kan niet veel twijfel over bestaan dat als je een willekeurige heilige uit de geschiedenis van de kerk zou uitkiezen en hen zou vragen wat de kerk leerde, zij je hetzelfde zouden vertellen. —Idem.
Die leer werd opnieuw expliciet gemaakt door paus St. Johannes Paulus II in zijn apostolische exhortatie Vertrouwd Consortio:
De Kerk bevestigt haar praktijk, die gebaseerd is op de Heilige Schrift, om gescheiden personen die hertrouwd zijn niet toe te laten tot de eucharistische gemeenschap. Zij kunnen daartoe niet worden erkend vanuit het feit dat hun staat en levensomstandigheden objectief in tegenspraak zijn met de eenheid van liefde tussen Christus en de Kerk die wordt aangeduid en tot stand wordt gebracht door de eucharistie. Daarnaast is er nog een speciale pastorale reden: als deze mensen tot de eucharistie zouden worden toegelaten, zouden de gelovigen in dwaling en verwarring terechtkomen met betrekking tot de leer van de Kerk over de onontbindbaarheid van het huwelijk.
Verzoening in het boetesacrament, dat de weg naar de eucharistie zou openen, kan alleen worden verleend aan hen die, berouwvol het teken van het verbond te hebben verbroken en van trouw aan Christus, oprecht bereid zijn een manier van leven te ondernemen die niet is langer in tegenspraak met de onontbindbaarheid van het huwelijk. Dit betekent in de praktijk dat wanneer, om ernstige redenen, zoals bijvoorbeeld de opvoeding van de kinderen, een man en een vrouw niet kunnen voldoen aan de verplichting om uit elkaar te gaan, zij 'de plicht op zich nemen om in volledige onthouding te leven, dat wil zeggen door onthouding van de handelingen die eigen zijn aan gehuwde paren. —Familiaris Consortio, “Op de rol van het christelijk gezin in de moderne wereld ”, n. 84; vaticaan.va
Dit is alles om dat te zeggen het pausdom is niet één paus….
Het volgende werd voor het eerst gepubliceerd op 2 februari 2017:
HET pausdom van paus Franciscus is er een die vanaf bijna het begin met controverse na controverse werd achtervolgd. De katholieke wereld - in feite de wereld in het algemeen - is niet gewend aan de stijl van de man die momenteel de sleutels van het Koninkrijk bezit. Paus Johannes Paulus II was niet anders in zijn verlangen om bij en onder de mensen te zijn, hen aan te raken, hun maaltijden te delen en in hun aanwezigheid te vertoeven. Maar de pauselijke heilige was ook heel precies wanneer hij kwesties aansneed die betrekking hadden op "geloof en moraal", net als Benedictus XVI.
Niet zo hun opvolger. Paus Franciscus is niet bang om vragen van de media op zich te nemen, ook die buiten het mandaat van de kerk over kwesties van "geloof en moraal", en ze in de meest informele termen en soms met open gedachten te behandelen. Dit heeft menig luisteraar, waaronder ikzelf, gedwongen ervoor te zorgen dat de hele context van zijn gedachten in aanmerking wordt genomen. Soms betekent dit dat u meer dan één interview, preek of pauselijk document moet doornemen. Maar het moet verder gaan. Elke leerstelling van de Heilige Vader Dan moet je worden gefilterd en begrepen in de context van het hele lichaam van katholieke leerstellingen genaamd heilige traditie, die is afgeleid van de "deposito van geloof".
Want het pausdom is niet één paus. Het is de stem van Peter door de eeuwen heen.
DE STEM VAN PETRUS
Het primaat van de paus is geworteld in de Heilige Schrift toen Jezus aan Petrus alleen verklaarde dat hij de "rots" was waarop Hij Zijn Kerk zou bouwen. En alleen aan Petrus gaf Hij de "sleutels van het Koninkrijk".
Maar Petrus stierf, terwijl het Koninkrijk dat niet deed. 
En zo werd het “kantoor” van Peter overgedragen aan een ander, net als de kantoren van allen de apostelen na hun dood.
Moge een ander zijn kantoor innemen. (Handelingen 1:20)
Waar deze opvolgers van werden beschuldigd, was het doorgeven van het “apostolisch geloof”, alles wat Jezus toevertrouwde aan de apostelen, en aan ...
... sta vast en houd vast aan de tradities die u werd onderwezen, hetzij door een mondelinge verklaring, hetzij door een brief van ons. (2 Tessalonicenzen 2:15; vgl. Matt 28:20)
Naarmate de eeuwen vorderden, groeide de vroege kerk met een onwankelbaar besef dat zij beheerders van het geloof waren, niet de uitvinders ervan. En met die overtuiging groeide er ook een dieper begrip van de onmisbare rol van de opvolger van Peter. In feite zien we in de vroege kerk geen verhoging van de individuele man, maar van het "ambt" of de "stoel van Petrus". Aan het einde van de tweede eeuw verklaarde de bisschop van Lyon:
... de traditie die die zeer grote, oudste en bekende kerk, gesticht en gevestigd in Rome door die twee meest glorieuze apostelen Petrus en Paulus, ontving van de apostelen ... elke kerk moet in harmonie zijn met deze kerk [in Rome] omdat van zijn uitstekende voorrang. -Bisschop Irenaeus, Tegen ketterijen, Boek III, 3: 2; Vroegchristelijke vaders, p. 372
De heilige Cyprianus, bisschop van Carthago, die die eerste en "voornaamste" apostel opriep, schreef:
Het is op [Petrus] dat Hij de kerk bouwt, en aan hem vertrouwt Hij de schapen toe om te voeden. En hoewel hij macht toekent aan
alle apostelen, maar toch richtte hij een enkele stoel op, waarmee hij op eigen gezag de bron en het kenmerk van de eenheid van de kerken vestigde ... een primaat wordt aan Petrus gegeven en het wordt aldus duidelijk gemaakt dat er maar één kerk en één stoel is ... Als een man houdt niet vast aan deze eenheid van Petrus, stelt hij zich dan voor dat hij nog steeds het geloof vasthoudt? Als hij de stoel van Petrus waarop de kerk werd gebouwd in de steek laat, heeft hij dan nog steeds het vertrouwen dat hij in de kerk is? - ”Over de eenheid van de katholieke kerk”, nr. 4; Het geloof van de vroege vaders, Vol. 1, blz. 220-221
Dit algemene begrip van het primaat van het kantoor van Peter leidde ertoe dat St. Ambrosius de beroemde uitspraak deed: "Waar Peter is, daar is de kerk", [1]"Commentaar op de Psalmen", 40:30 en de heilige Hiëronymus - de grote bijbelgeleerde en vertaler - om aan paus Damasus te verklaren: 'Ik volg niemand als leider behalve Christus alleen, en daarom wil ik in eendracht in de kerk blijven met jou, dat wil zeggen met de stoel van Petrus. . Ik weet dat op deze rots de kerk is opgericht. " [2]Brieven, 15: 2
PETERS STEM IS ÉÉN
Opnieuw sloten de kerkvaders zich graag aan bij de voorzitter van Petrus, en dus in eenheid met de man die dat ambt bekleedde.
…de paus is niet identiek met de hele Kerk, de Kerk is sterker dan een enkele dwalende of ketterse paus. —Bisschop Athansius Schneider, 19 september 2023; onepeterfive.com
Vandaar:
De paus is geen absolute soeverein, wiens gedachten en verlangens de wet zijn. Integendeel, de bediening van de paus is de garantie voor de gehoorzaamheid aan Christus en zijn woord. —POPE BENEDICT XVI, Preek van 8 mei 2005; San Diego Union-Tribune
Dat wil zeggen dat zelfs geen paus kan veranderen wat is afgeleid van het "depot van geloof", geopenbaard in Christus, en doorgegeven via apostolische opvolging tot op de huidige dag.
Kardinaal Gerhard Müller is prefect van de Congregatie voor de Geloofsleer (let op: sinds dit is geschreven, is hij uit deze functie verwijderd). Hij is de leerstellige chef van het Vaticaan, een soort poortwachter en 
handhaver van de leer van de kerk om individuele kerken te helpen de orthodoxie en de eenheid van het geloof te behouden. In een recent interview dat de onveranderlijke aard van het sacrament van het huwelijk en al zijn implicaties onderstreepte, verklaarde hij….
… Geen macht in de hemel of op aarde, noch een engel, noch de paus, noch een concilie, noch een wet van de bisschoppen, heeft het vermogen om die te veranderen. -Katholieke Heraut, 1 februari 2017
Dat is consistent met de leerstellingen van de concilies van zowel Vaticanum I als Vatican II:
De paus en de bisschoppen leggen zich, vanwege hun ambt en de ernst van de zaak, ijverig toe op het werk om met alle geschikte middelen onderzoek te doen naar deze openbaring en om de inhoud ervan op passende wijze tot uitdrukking te brengen; zij erkennen echter geen nieuwe openbare openbaringen die betrekking hebben op het goddelijke depot van het geloof. —Vaticaanse Raad I, Pastoor Aeternus, 4; Vaticaans Concilie II, Lumen Gentium, n. 25
… Zelfs als wij of een engel uit de hemel [aan u] een ander evangelie zouden prediken dan het evangelie dat wij u predikten, laat dat dan vervloekt zijn! (Galaten 1: 8)
De implicatie is meteen duidelijk. Elke vraag over de interpretatie van een pauselijke verklaring die betrekking heeft op kwesties over geloof en moraal, moet altijd worden gemaakt door de lens van de heilige traditie - die constante, universele en onfeilbare stem van Christus die in eenheid met allen de opvolgers van Peter en de sensus trouw "Van de kant van het hele volk, wanneer ze, van de bisschop tot de laatste van de gelovigen, een universele instemming betuigen in kwesties van geloof en moraal." [3]Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 92
… De Romeinse paus spreekt geen uitspraak uit als een Prive persoon, maar legt hij veeleer uit en verdedigt hij de leer van het katholieke geloof als de allerhoogste leraar van de universele Kerk ... —Vaticaanse Raad II, Lumen Gentium, n. 25
In de eigen woorden van paus Franciscus:
De paus is in deze context niet de opperheer, maar eerder de opperste dienaar - de "dienaar van de dienaren van God"; de waarborg van de gehoorzaamheid en de overeenstemming van de Kerk aan de wil van God, aan het Evangelie van Christus, en aan de Traditie van de Kerk, waarbij hij elke persoonlijke gril terzijde schuift, ondanks dat hij - door de wil van Christus Zelf - de 'allerhoogste Pastor en Leraar van alle gelovigen ”en ondanks het feit dat ze genieten van“ de hoogste, volledige, onmiddellijke en universele gewone macht in de Kerk ”. —POPE FRANCIS, slotopmerkingen op de synode; Catholic News Agency, 18 oktober 2014
Daarom zul je zien, vooral in pauselijke documenten van voorgaande eeuwen, dat de pausen de gelovigen aanspreken in het voornaamwoord “wij” in plaats van “ik”. Want ook zij spreken in de stem van hun voorgangers.
DE KWESTIE BIJ DE HAND
Zo vervolgt kardinaal Müller, terwijl hij uiteenzet over de recente apostolische exhortatie van paus Franciscus over het gezin en het huwelijk die controverse veroorzaakt over de manier waarop verschillende bisschoppen het interpreteren met betrekking tot het toestaan van gescheiden en hertrouwden om de communie te ontvangen:
de vreugde moet duidelijk worden geïnterpreteerd in het licht van de hele leer van de kerk ... het is niet juist dat zoveel bisschoppen interpreteren de vreugde volgens hun manier om de leer van de paus te begrijpen. Dit komt niet overeen met de lijn van de katholieke leer. -Katholieke Heraut, 1 februari 2017
Aangezien de interpretatie of definitie van doctrine ‘even veelomvattend is als het depot van geloof’, leerde het Tweede Vaticaans Concilie dat onder de rollen van 
bisschoppen waarvan "de prediking van het evangelie een trots en plaats heeft" om "de gedachten van [de gelovigen] te informeren en hun gedrag te sturen", zij moeten waken over degenen die onder hun hoede zijn en "Alle fouten afweren die hun kudde bedreigen." [4]cf. Vaticaans Concilie II, Lumen Gentium, N. 25 Dit is echt een oproep elk Katholiek om een dienstknecht en trouwe rentmeester van Gods Woord te zijn. Het is een oproep tot nederigheid en onderwerping aan Jezus, die de "Prins der herders" en "allerhoogste hoeksteen" van de Kerk is. [5]cf. Vaticaans Concilie II, Lumen Gentium, zn. 6, 19 En dit omvat ook onderwerping aan de pastorale praktijken van de Kerk die intrinsiek verbonden zijn met de leer.
Want alle bisschoppen hebben de plicht om de eenheid van het geloof te koesteren en te beschermen en om de discipline hoog te houden die de hele Kerk gemeen heeft ... —Vaticaanse Raad II, Lumen Gentium, n. 23
Zoals we zien, beginnen bisschoppen in verschillende delen van de wereld te interpreteren de vreugde op manieren die met elkaar in tegenspraak zijn, kan met recht worden gezegd dat we te maken hebben met een "waarheidscrisis". Kardinaal Müller waarschuwde tegen "het aangaan van casuïstiek die gemakkelijk tot misverstanden kan leiden" en voegde toe:
"Dit zijn drogredenen: het Woord van God is heel duidelijk en de Kerk accepteert de secularisatie van het huwelijk niet." De taak van priesters en bisschoppen dan, "Is niet het creëren van verwarring, maar het brengen van duidelijkheid." -Katholiek Wereldrapport, 1 februari 2017
FRANCIS GAAT VOORUIT
Concluderend, als we geconfronteerd worden met een pausdom dat niet altijd zo nauwkeurig is als sommigen misschien willen, is de fout in paniek te raken alsof de "rots" aan het afbrokkelen is. Het is Jezus, niet Petrus, die de kerk bouwt.[6]cf. Mat 16: 18 Het is Jezus, niet Petrus, die garandeerde dat de "poorten van de hel" haar niet zullen overweldigen.[7]cf. Mat 16: 18 Het is Jezus, niet Petrus, die garandeerde dat de Heilige Geest de Kerk zal leiden "In alle waarheid."[8]cf. Johannes 16:13
Maar wat Jezus niet garandeerde, is dat de weg gemakkelijk zou zijn. Dat het vrij zou zijn van "valse profeten"[9]cf. Mat 7: 15 en wolven in "schaapskleren" die drogredenen zouden gebruiken om "velen te misleiden".[10]cf. Mat 24: 11
… Er zullen valse leraren onder jullie zijn, die vernietigende ketterijen zullen introduceren en zelfs de Meester die hen vrijgekocht heeft, verloochenen, waardoor ze zichzelf snel vernietigen. (2 Petrus 2: 1)
Maar pas op voor degenen die onenigheid zaaien tegen paus Franciscus. Er zijn veel goedbedoelende 'conservatieve' katholieken die bijna een standaardpositie hebben ingenomen door alles wat Franciscus zegt te zien onder een schijn van verdenking (zie De geest van achterdocht Dit is gevaarlijk, vooral als het onzorgvuldig wordt gepubliceerd. Het is één ding om zorgen te uiten in een geest van naastenliefde met het verlangen naar een dieper begrip en duidelijkheid. Het is iets anders om simpelweg kritiek te leveren onder een sluier van sarcasme en 
cynisme. Als de paus verwarring zaait door zijn woorden, zoals sommigen beweren, dan zaaien velen ook onenigheid door een constante negatieve benadering van de Heilige Vader.
Ondanks al zijn persoonlijke fouten of zonden blijft paus Franciscus de plaatsvervanger van Christus. Hij bezit de sleutels van het Koninkrijk - en geen enkele kardinaal die hem heeft gekozen, heeft anders gesuggereerd (dat de pauselijke verkiezing ongeldig was). Als iets wat hij zegt onzeker voor je is, of zelfs in strijd lijkt te zijn met de leer van de kerk, ga er dan niet snel vanuit dat dit het geval is (ik heb in het verleden al uitputtende voorbeelden gegeven van hoe de reguliere media de woorden van de paus). Wijs ook de verleiding af om je frustratie onmiddellijk op Facebook, in reacties of op een forum te spuien. Zwijg liever en vraag de Heilige Geest om u duidelijkheid te geven voordat u spreekt.
En bidden voor de Heilige Vader. Ik denk dat het nogal opmerkelijk is dat er geen enkele geloofwaardige profetie in de Schrift of van Onze Lieve Vrouw is die zegt dat het ambt van Petrus op een dag niet te vertrouwen is. In plaats daarvan roept ze ons op om voor de paus en al onze herders te bidden en in standvastige eenheid te blijven, terwijl we nog steeds de waarheid hooghouden en verdedigen.
En dat is relatief eenvoudig te doen, aangezien de waarheid niet door een enkele paus is doorgegeven, maar via de ene kantoor van het pausdom, de voorzitter van Peter, en die bisschoppen in gemeenschap met hem… in 2000 jaar ononderbroken schriftelijke en mondelinge traditie.
De Paus, Bisschop van Rome en de opvolger van Petrus, “is de eeuwigdurend en zichtbare bron en fundament van de eenheid van zowel de bisschoppen als van het hele gezelschap van de gelovigen. " -Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 882
GERELATEERDE LEZING
Die paus Franciscus! ... een kort verhaal
Die paus Franciscus! ... Deel II
Franciscus en de komende passie van de kerk
Een verhaal van vijf pausen en een groot schip
De dunne lijn tussen barmhartigheid en ketterij: Deel I, Part II, & Deel III
Het schandaal van barmhartigheid
Zegen u en dank u.
Om met Mark in de De Nu Word,
klik op onderstaande banner om abonneren.
Uw e-mail wordt met niemand gedeeld.
voetnoten
| ↑1 | "Commentaar op de Psalmen", 40:30 |
|---|---|
| ↑2 | Brieven, 15: 2 |
| ↑3 | Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 92 |
| ↑4 | cf. Vaticaans Concilie II, Lumen Gentium, N. 25 |
| ↑5 | cf. Vaticaans Concilie II, Lumen Gentium, zn. 6, 19 |
| ↑6 | cf. Mat 16: 18 |
| ↑7 | cf. Mat 16: 18 |
| ↑8 | cf. Johannes 16:13 |
| ↑9 | cf. Mat 7: 15 |
| ↑10 | cf. Mat 24: 11 |