I dacht dat het verkeer in Rome wild was. Maar ik denk dat Parijs gekker is. We kwamen aan in het centrum van de Franse hoofdstad met twee volle auto's voor een diner met een lid van de Amerikaanse ambassade. Parkeerplaatsen die nacht waren zo zeldzaam als sneeuw in oktober, dus ikzelf en de andere chauffeur zetten onze menselijke vracht af en begonnen een blok rond te rijden in de hoop dat er een plek zou vrijkomen. Dat is toen het gebeurde Ik verloor de plaats van de andere auto, nam een verkeerde afslag en was ineens verdwaald. Als een astronaut die ongebonden in de ruimte was, werd ik meegezogen in de baan van constante, oneindige, chaotische stromen Parijs verkeer.
Aan weerszijden van mijn auto kwamen motorfietsen voorbij die binnen enkele centimeters van mijn deuren kwamen. Ik vroeg me af of ze een doodswens hadden, of dat dit normaal was. Er leek niets normaals aan. 
Het verkeer voelde onmenselijk aan, survival of the fittest, ieder voor zich. Auto's sneden me vrijuit af. Op de rotondes stroomden automobilisten zijstraten in als een stroom ratten die uit een rioolbuis snelde. Ik heb een 40 voet tourbus over de LA snelweg gereden met zeven kinderen en een vrouw van 60 mph. Dat was in vergelijking een rit op zondag.
Plots stak ik een viaduct over naar een zwart gat van stedelijke wildernis toen de mobiele telefoon ging. Het was mijn gastheer van de ambassade. 'Ik neem de bus', verontschuldigde hij zich. 'Ik rijd niet door deze straten, dus ik weet niet hoe ik je moet leiden. Uh ... kun je de naam geven van de straat waar je bent ?? " Ik probeerde in mijn rijstrook te blijven terwijl ik keek naar de chaos die zich om me heen ontvouwde (althans, chaos voor mij), ik kon de straatnaamborden ook niet zien! "Waar zijn de bloeiende borden ??" Vroeg ik wanhopig. “Je moet kijken…. ze zijn moeilijk te zien ... ik ... 'Hij zei nog iets, de toon van zijn stem zei het allemaal. Je staat er nu alleen voor We wisten het allebei. Het zou een wonder zijn om de weg terug te vinden, aangezien de andere auto al het navigeren deed om daar te komen.
Ik sloeg af op een zijweg, na een taxi die probeerde voor te blijven op het andere verkeer. Ik kon even parkeren, ademhalen en nadenken. Toen hoorde ik in mijn hart:
Mark, je moet naar mijn stem luisteren. Je moet leren om naar mij te luisteren in de chaos die komt ...
Ik begreep het. Oké, Heer. Ik ging rechtop zitten en voelde een helderheid mijn ziel binnendringen, alsof ik de snoeppot van een radiostation op een oude draaiknopontvanger vond. Mijn richtingsgevoel was nu volledig verloren gegaan onder de bewolkte nacht. Dus ik ben net begonnen met rijden. De innerlijke 'stem' waarop ik was afgestemd, ging door.
Volg die auto!
Ik deed.
Sla linksaf.
Ik ging een paar blokken.
Draai hier.
Dit ging een paar minuten zo door, een schijnbaar willekeurige stroom instructies, totdat ik uiteindelijk een straat inreed die zo smal was dat ik langzaam moest gaan om te voorkomen dat ik de geparkeerde auto's aan weerszijden zou schrapen. Toen keek ik op. En daar voor me leek een bekend kruispunt. Ik keek naar rechts en daar was tot mijn verbijsterde ongeloof de voordeur van het appartement van mijn Parijse vriend.
"Hallo. Het is Mark, 'zei ik door de gsm. Ik denk dat ik voor je appartement sta!”Een minuut later stond mijn vriend op de stoep. We parkeerden de auto en liepen terug naar zijn appartement waar een bezorgde groep vrienden in gejuich barstte omdat ze dachten dat ik onherstelbaar verdwaald was in de ruimte. We noemden het snel 'het wonder van Parijs'.
EEN LES IN VERTROUWEN
Het was een krachtige les voor mij, of misschien wel demonstratie is een beter woord. Ik twijfel er niet aan dat God mij daar leidde. Even trok de hemel de sluier weg en kwam tussenbeide precies wanneer ik het nodig had. Toen ik hierover nadacht, begreep ik later dat dit 'wonder' net zoveel voor jou was als voor mij. Een boodschap in de duisternis dat God voor ons zal zorgen in de chaos die naar onze rebellerende wereld komt. Maar ik realiseer me ook dat als ik morgen naar Parijs zou rijden en zou proberen de Heer weer met rust te laten, ik waarschijnlijk volkomen verdwaald zou raken. God is geen kosmische automaat die we kunnen manipuleren wanneer we maar willen. Zijn goddelijke voorzienigheid komt ... wanneer het moet komen. Altijd. Maar we moeten ook bereid zijn om ermee samen te werken. We hebben onze kaarten, GPS of kompas nodig; onze plannen, ons gezond verstand en doelen. Maar dan moeten we volgzaam genoeg zijn om 'met de stroom mee te gaan' wanneer onze netjes geordende plannen en apparaten mislukken.
Dat wil zeggen, als ik de hele nacht verdwaald zou zijn, zou God nog steeds bij me zijn geweest, maar zijn goddelijke wil zou op een andere manier hebben gehandeld voor een ander doel. Dat ik toen ook op God had moeten vertrouwen, in een moment van volslagen schijnbare verlatenheid, dat zou ook oké zijn geweest.
Ook dat zou een wonder zijn geweest, en misschien wel het meest indrukwekkende.
Voor het eerst gepubliceerd op 3 november 2009.
Zegen u en bedankt voor uw steun!
Om u te abonneren, klikt u op hier.
